Μας ελκύει ό,τι μας καταστρέφει

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Πλασμένα με αρετές, αλλά και με πολυάριθμα ελαττώματα. Ένα απ’ τα ελαττώματά μας θα έλεγα πως είναι ο μαζοχισμός που μας δέρνει. Μερικούς μας δέρνει ακόμη περισσότερο. Αυτό δεν είναι παρά μόνο ο εθισμός μας στην καταστροφή. Την καταστροφή στον έρωτα.

Ακόμη κι αν μας έφερναν τον τέλειο, ιδανικά πλασμένο άνθρωπο, εμείς θα τον απορρίπταμε. Θα πηγαίναμε σε εκείνον που μας τυραννάει. Σ’ αυτόν που μας κάνει να κλαίμε μέχρι αργά το βράδυ καθώς σκεφτόμαστε τις στιγμές μαζί του. Το απόλυτο χάος; Ναι! Κι όσο μας βασανίζει γλυκά, εμείς άλλο τόσο κολλάμε. Και τι καταφέρνουμε; Να χαλιόμαστε γι’ ακόμα μια φορά μέχρι να πάμε στην επόμενη καταστροφή. Εν τω μεταξύ θα απορρίπτουμε καθετί καλό και κάθε άνθρωπο που θα μας νοιάζεται πραγματικά θα τον έχουμε στο περίμενε.

Το αστείο της υπόθεσης, όμως, είναι ότι γκρινιάζουμε κι από πάνω για όλα τα δεινά που περνάμε. Μα δε φταίει κανείς άλλος παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Γουστάρουμε και το περνάμε όλο αυτό το ζόρι. Διέξοδος υπάρχει, αλλά εμείς αρνούμαστε να ακολουθήσουμε αυτήν την οδό. Γιατί; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Κλασικό, αλλά διαχρονικό και πάνω απ’ όλα ισχύει. Πραγματικά, γιατί μας αρέσει να βασανίζουμε τον εαυτό μας; Αν είχαμε ένα λουλούδι θα προσπαθούσαμε να το ποτίσουμε με αγάπη κι όχι να το μαδάμε μέρα με τη μέρα μόνοι μας. Έτσι είναι κι η ψυχή μας. Ένα λουλούδι, που θέλει πότισμα.

Εμείς το επιτρέπουμε να μας φέρονται άσχημα, είναι αυτός ο γλυκός εθισμός. Δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από πάνω τους όσο κι αν θέλουμε. Και δεν έχει καθόλου λογική όλο αυτό. Η πλήρης παράνοια είναι, αλλά εμείς εκεί. Λες κι άλλη δουλειά δεν έχουμε απ’ το να βασανιζόμαστε καθημερινά. Είναι ο έρωτας ο οποίος μας παρασέρνει γλυκά κι απότομα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα σε δυο μάτια. Δυο μάτια που είναι η πρώτη κι η τελευταία σκέψη μας μέχρι να κοιμηθούμε. Όσο και αν μας πονάνε, εμείς τα αγαπάμε. Κι όποιον άλλο συναντήσουμε κι όλα τα χαρίσματα του κόσμου να έχει, εμείς δίχως δεύτερη σκέψη τον απορρίπτουμε. Κι ας μην περνάμε καλά. Πραγματικά, μέσα μας θέλουμε και περνάμε όλη αυτή τη διαδικασία. Μπορούμε να ξεφύγουμε όντως, απλά δε θέλουμε. Είναι ξεκάθαρα μαζοχισμός.

Κι είναι απ’ τα ελαττώματά μας. Δυστυχώς, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, πολλές φορές. Ακόμη και δέκα ζωές να είχαμε πάλι τις ίδιες επιλογές θα κάναμε. Ακόμη κι αν ξέραμε το τέλος. Πάλι θα ζούσαμε το ίδιο έργο, την ίδια ιστορία. Θα επιμέναμε σε κάτι δίχως νόημα.

Ε, ναι, λοιπόν, μας ελκύει η ίδια μας η καταστροφή. Αυτό θα πει χάος συναισθημάτων και δεν έχει τελειωμό. Όμως μέσα από όλο αυτό νιώθουμε ένα είδος αναγέννησης γιατί για έναν άνθρωπο, λιώνουμε, κυριολεκτικά. Για εμάς είναι ωραίο βασανιστήριο. Κι αρκετές φορές έχουμε όλες σχεδόν τις ενδείξεις ότι είναι άσκοπο. Αλλά εμείς διαλέγουμε να τα αγνοήσουμε και προχωράμε ακόμη κι αν πονάμε.