Ο φίλος που όπου πάμε μας σέρνει σε όλα τα αξιοθέατα

Στη ζωή μας, αν είμαστε τυχεροί, έχουμε φίλους. Τα άτομα εκείνα που έχουμε επιλέξει να μας συνοδεύουν στις καλύτερες, αλλά και στις χειρότερες στιγμές μας. Η τρέλα μας συμπίπτει με τη δική τους κι είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Πολλές φορές κι εκείνοι χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το είδος τρέλας που κουβαλάνε. Για παράδειγμα, όλοι έχουμε ένα φίλο που μας βρίσκει λύση για τα πάντα κι εκείνον που μας κάνει να γελάμε μόνο στο άκουσμα της φωνής του. Κάπως έτσι έχουμε –οι περισσότεροι, αν όχι όλοι– και τους φίλους που δε μας αφήνουν σε ησυχία και μας τρέχουν παντού, σε ό,τι μέρος τους έρθει στο μυαλό.

Διοργανώνουμε, λοιπόν, μία εκδρομή σε ένα νησί ή ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Σίγουρα απ’ την παρέα δε θα μπορούσε να λείπει εκείνος ο φίλος μας. Είναι το πρώτο άτομο που θα καλέσουμε σε αυτήν την απόδραση. Κι ας ξέρουμε τι θα ακολουθήσει μετά. Μαζοχισμός έτσι; Εντάξει, μην είμαστε υπερβολικοί, τον αγαπάμε,  γι’ αυτό τον θέλουμε σε αυτή τη μικρή μας περιπέτεια. Κι εκείνος, φυσικά, όλο χαρά θα δεχτεί, αφού ξέρει από τώρα ότι κυριολεκτικά δε θα αφήσει καμία άκρη του προορισμού μας ανεξερεύνητη.

Ακόμη κι αν δεν του αρέσει το αξιοθέατο ή δεν το βρίσκει αρκετά ενδιαφέρον, θα μας πάει. Πρέπει να τα δει όλα, να πάρει χιλιάδες εικόνες από εκείνο το μέρος, όποιο και να είναι. Και φυσικά όλο αυτό δε θα το κάνει μόνος του. Γιατί αν το πιστεύουμε αυτό είναι μεγάλο λάθος. Θα τρέχει κι εμάς παντού και πάντα. Όσο κι αν από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας απ’ την εξάντληση και το μόνο που θέλουμε είναι να κάτσουμε επιτέλους κάπου να πιούμε έναν καφέ.

Δεν πάει μόνος του, γιατί θέλει να μας βλέπει να βασανιζόμαστε. Όχι, καμία σχέση. Έτσι είναι, θέλει να τα βλέπει όλα και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει κάποιο δημοφιλές σημείο του προορισμού μας χωρίς να το ανακαλύψει και φυσικά χωρίς να μας πάρει μαζί του. Ακόμη και σε μια σπηλιά στην άκρη του πουθενά να πηγαίναμε, κάτι θα είχε να δει ακόμη κι εκεί. Απ’ τα μουσεία, στις νεροτσουλήθρες, στις παραλίες και στα μαγαζιά και σε ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε. Κι όλα αυτά θα ήθελε τα πραγματοποιήσει ακόμη και σε μία μέρα αν μπορούσε.

Κι αν νομίζουμε ότι κι άλλοι τραβούν το μαρτύριο αυτό κάνουμε λάθος. Ο φίλος μας το κάνει μόνο σε εμάς, γιατί μόνο με μας μπορεί. Δηλαδή, έχει όλο το θάρρος, είμαστε τα δικά του άτομα και μαζί μας είναι ο εαυτός του -στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς. Δεν έχει αναστολές, δε μας ντρέπεται, ξέρει πως δεν τον παρεξηγούμε κι έτσι μπορεί και μας τα κάνει όλα αυτά.

Είμαστε οι δικοί του άνθρωποι, τα αδέρφια που έχει επιλέξει, άρα δε μας ρωτάει. Βέβαια, τα κανονικά του αδέρφια παίζει και να μην τα βασανίζει έτσι. Αυτά δεν τα κάνει σε άλλα άτομα κι όταν είναι κι άλλοι μαζί μας δεν έχει την ίδια οικειότητα. Ενώ όταν είμαστε μόνοι μπορεί να μας ξεπατώσει ελεύθερα, χωρίς κανένα δισταγμό. Άρα έχουμε μόνο εμείς το χάρισμα να ζούμε αυτά τα βιώματα.

Πολλές φορές δε ρωτάει καν, απλά ανακοινώνει το πρόγραμμα. Φυσικά και τον ακολουθούμε, γιατί αφενός δε λέει να τον αφήσουμε μόνο του κι αφετέρου όντως οι εμπειρίες αξίζουν, στο τέλος της μέρας, όμως, το κρεβάτι μας είναι μονόδρομος. Τι κι αν θέλαμε να ζήσουμε κάτι απ’ τη νυχτερινή ζωή του τόπου.

Όσο και αν γκρινιάζουμε, τον αγαπάμε και μάλιστα πολύ. Αλλιώς θα τον αποφεύγαμε και δε θα οργανώναμε τίποτα με εκείνον. Παρ’ όλο που θέλει να δει κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμη και τις πιο απόμακρες, εμείς θα πάμε μαζί του.  Γιατί γουστάρουμε τις στιγμές που μοιραζόμαστε. Οι φίλοι μας είναι πολύτιμοι και κάνουν τη ζωή μας πολύ καλύτερη.