Οι δεύτερες επιλογές δε θα γίνουν ποτέ πρώτες

Ο έρωτας συνήθως δεν είναι επιλογή. Ή μάλλον, για να το διατυπώσουμε καλύτερα, ο έρωτας είναι η μία και μοναδική επιλογή και χτυπάει σαν ηλεκτροφόρο σύρμα επάνω μας. Υπάρχει όμως και μία περίεργη κατηγορία ερώτων. Ο λεγόμενος εναλλακτικός έρωτας ή αλλιώς το Plan B, το οποίο υπάρχει σαν αποκούμπι κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αυτοί οι έρωτες δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, κανένα Plan A. Δεν είναι προτεραιότητά μας και δε μας καίει τόσο για εκείνους. Απουσιάζει αυτή η ανεξήγητη τρέλα και το καρδιοχτύπι. Ξέρετε, αυτό που σου κόβονται τα πόδια ή γενικότερα μόνο στο άκουσμα του ονόματός του το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αφτιά. Αυτό, λοιπόν, μάλλον δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις. Κινούμαστε στο περίπου ή μάλλον δε νιώθουμε ιδιαίτερα καλυμμένοι –ούτε κολλημένοι προφανώς– απ’ την παρουσία τους στη ζωή μας.

Δεν τους κατηγορούμε για κάτι. Ούτε ρίχνουμε το φταίξιμο σε εκείνους. Μοιάζουν κατάλληλοι, ίσως ιδανικοί σύντροφοι, αλλά με εμάς δεν υπάρχει αυτό το «κάτι» κι έτσι τους αφήνουμε λίγο έξω απ’ τη ζωή μας -κρατώντας τους, παράλληλα, σχετικά κοντά. Τους νοιαζόμαστε, δεν είναι ότι μας είναι αδιάφοροι ή κάτι τέτοιο. Καμία σχέση. Απλά δεν υπάρχει αυτή η τρέλα ώστε να τα παρατήσουμε όλα για χάρη τους. Υπάρχουν ενδείξεις ότι θα μπορούσαμε να ήμασταν καλά μαζί τους, αλλά εμείς για την ώρα τους κρατάμε σαν μια εναλλακτική λύση.

Συνήθως, όχι πάντα, δεν αποτελούν απωθημένα ή αναπάντητες περιπτώσεις. Είναι άτομα με τα οποία αναπτύξαμε μια καλή επικοινωνία ή μια οικειότητα, απλά για κάποιους λόγους δεν πήγε παρακάτω όσο θα θέλαμε να πάει. Οι συνθήκες μπορεί να ήταν ευνοϊκές, αλλά κάτι μας έλειπε και να μας κράτησε πίσω. Είτε δε μας τρέλαναν αρκετά είτε δεν ήμασταν σε φάση εμείς, τους παγώσαμε για λίγο. Παρ’ όλα αυτά  θα υπάρχουν σαν ενδεχόμενο και κάπου-κάπου θα σκεφτόμαστε πώς θα ήταν μια σχέση μαζί τους. Θα κρατάμε μια επαφή, για «αν» κι «εφόσον».

Με λίγα λόγια και με αρκετή ειλικρίνεια, δεν τους γουστάρουμε και πολύ. Διότι αν λιώναμε για εκείνους θα ήταν προτεραιότητα, δε θα τους είχαμε στο περίμενε για μια πιο κατάλληλη στιγμή. Όταν νοιαζόμαστε πραγματικά κάνουμε τα πάντα και δεν το ζαλίζουμε και πολύ το θέμα. Μπορεί απλώς να απολαμβάνουμε την παρέα τους ή να μας παρέχουν εκείνη την ασφάλεια και την επιβεβαίωση που όλοι λίγο-πολύ έχουμε ανάγκη. Ίσως να θεωρούμε πως δεν έχει έρθει το κατάλληλο timing.

Και πάλι, όμως, ακριβώς επειδή δε νιώθουμε κάτι τόσο δυνατό για εκείνους, θα παραμένουν απλώς ένα εναλλακτικό σχέδιο. Ένα στήριγμα και μια ψυχολογική ανάταση στις μοναξιές μας.

Μα οι έρωτες είναι ανυπόμονοι, δε μας αφήνουν χρόνο να σκεφτούμε τα δεδομένα ούτε να αναλύσουμε τις επιλογές μας, δε μας ρωτάνε καν κι εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να τους ζήσουμε, παραδομένα κι απόλυτα. Γι’ αυτό οι έρωτες Plan B δε θα γίνουν ποτέ A, γιατί τελικά δεν ήταν ποτέ έρωτες.