Οι σκέψεις εκδικούνται στο σκοτάδι

Ώρα για ύπνο. Ώρα για ξεκούραση κάθε ταλαιπωρημένου μας κυττάρου. Τι γίνεται, όμως, αν ο εγκέφαλός μας έχει διαφορετική γνώμη; Διαφωνεί και μας το δείχνει με τον πιο σκληρό τρόπο. Αυτό γιατί τότε αποφασίζουν όλες οι σκέψεις να κάνουν περατζάδα στο μυαλό μας.

Μα είναι ώρα αυτή που διαλέγουν; Ή μήπως τις υπόλοιπες απασχολούνταν με χίλια δύο άλλα και τώρα βρήκαν να ξεσπάσουν για όλα αυτά που προσπαθούμε να ξεχάσουμε όλη την ημέρα; Λίγο η δουλειά, λίγο οι βόλτες με φίλους και τα χόμπι μας. Όλα αυτά αρκούν,  ειδικά αν πηγαίνουμε απ’ το ένα στο άλλο με μικρά διαλείμματα, τότε πού χρόνος για ανεπιθύμητες σκέψεις.

Κι όταν εμείς θέλουμε να βάλουμε off στο μηχάνημα υπερανάλυσης εκείνο λέει πεισματικά «όχι». Πολύ απλά θα φέρει στην επιφάνεια κάθε σκέψη ή κρυφή επιθυμία. Προβληματισμούς, άγχη, ανησυχίες και πάει λέγοντας. Μέχρι και το παγωτό που μας έκλεψε ο Παναγιωτάκης στην τετάρτη δημοτικού θα θυμηθούμε και θα νευριάσουμε κιόλας με αυτήν την ανάμνηση.

Ναι, μυστήριο τρένο ο εγκέφαλος. Τότε, που θέλουμε να βγάλει το σκασμό, τότε θα βρει τη στιγμή να υψώσει φωνή. Εκείνες τις ώρες που εμείς λαχταράμε για λίγη ξεκούραση, τότε θα αναλύσουμε ακόμη και το πιο χαζό πράγμα.

Κι οι ώρες περνάνε στριφογυρνώντας στο κρεβάτι. Το ρολόι μπορεί να δείχνει και τρεις τα μεσάνυχτα. Κι εμάς συνεχίζουν να μας βασανίζουν πολλές σκέψεις. Πολλά «αν» και «γιατί» κάνουν πάρτι στο μυαλό μας. Μέχρι και σενάρια κάνουμε. Αναλύσεις, που ούτε τη μέρα σε συζήτηση με τις παρέες μας δε θα αρχίζαμε. Κι όσο δε θέλεις, τόσο θα έρχεται πληθώρα συλλογισμών. Απ’ το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό. Από πράγματα που θέλουμε να τολμήσουμε, από ανείπωτα λόγια, από θέματα τρελά, που δε βγάζουν νόημα.

Είναι γεγονός. Το μυαλό μας πολλές φορές τις νυχτερινές ώρες παίρνει ανάποδες στροφές. Τολμάει να σκεφτεί και να βγάλει στην επιφάνεια όσα εμείς προσπαθούμε να θάψουμε μες στην ημέρα. Τότε πολλοί προβληματισμοί θα κάνουν την εμφάνισή τους. Τα κρατάμε μέσα μας, γεμίζουμε την ημέρα με τόσες ασχολίες, που δεν έχουμε χρόνο για στοχασμούς. Αλλά το μυαλό μας τα κρατάει όλα και μας δίνει σήμα ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να αναθεωρήσουμε.

Κι όσο τα αποφεύγουμε τόσο θα επανεμφανίζονται. Γιατί πολύ απλά τα αφήνουμε για λίγο άλυτα, αλλά ο εαυτός μας δεν τα ξεχνάει. Απλώς πατάει αναβολή. Μέχρι που η αναβολή μετατρέπεται σε κουδούνι που χτυπάει επίμονα τις πιο ακατάλληλες ώρες.

Έτσι είναι, τελικά, όσο πνίξιμο τρώνε οι σκέψεις μας τόσο αυτές θα ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Συνήθως τα βράδια, αυτές τις τόσο περίεργες ώρες. Τις στιγμές που είμαστε πιο ευάλωτοι επιλέγουν για να μας χτυπάνε. Δε φτάνει που προσπαθούμε όλες τις άλλες ώρες να τις εξαφανίσουμε. Τώρα έχουμε να δώσουμε μάχη άνιση και τις νύχτες.

Και κάπως έτσι, δεν κοιμόμαστε, σκεφτόμαστε μέχρι το ξημέρωμα. Κι η νέα μέρα μας περιμένει. Αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε; Γι’ αυτό ό,τι μας τυραννάει στο εξής θα το αντιμετωπίζουμε, χωρίς να προσπαθούμε να το ξορκίσουμε προσωρινά. Αλλιώς δε θα πάψει να μας βασανίζει και να μας στερεί το γλυκό μας ύπνο.