Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο δεν τον κρατάμε πίσω

Η αγάπη είναι μία περίπλοκη έννοια κι όσο κι αν κάνουμε όλοι λόγο για εκείνη, λίγοι μπορούν να αντιληφθούν το νόημά της. Πολλοί είναι αυτοί που τη συνδυάζουν με έναν εντελώς διαφορετικό κι αρκετά εγωιστικό τρόπο στο μυαλό τους. Η αγάπη είναι συναίσθημα αγνό και μοναδικό. Είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην καλύτερή του εκδοχή.

Η αγάπη μας προς έναν άνθρωπο πρέπει να ‘ναι συνώνυμη της αποδοχής και της υποστήριξης. Αφού όταν αγαπάμε κάποιον είναι αυτονόητο πως στεκόμαστε δίπλα του, ανεξαρτήτως των αποφάσεών του. Δεν είμαστε εχθροί του (ακόμα κι αν διαφωνούμε) αλλά σύμμαχοί του σε όλα του τα βήματα. Άλλωστε, για να τον αγαπάμε σημαίνει πως θέλουμε το καλύτερο γι’ αυτόν. Κι αν το καλύτερό του εκείνος θεωρεί πως είναι να ακολουθήσει την επιθυμία του (κι ίσως να πάθει και να μάθει απ’ αυτήν), τότε εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να τον στηρίξουμε.

Αυτό είναι το σωστό, η αγάπη να πηγαίνει χέρι-χέρι με την υποστήριξη. Δύο έννοιες αλληλένδετες. Λίγοι, όμως, το κατανοούν κι ακόμα λιγότεροι το τηρούν. Οι πιο πολλοί γινόμαστε εγωιστές και σκεφτόμαστε μόνο τον δικό μας εαυτό, αποκλειστικά το δικό μας καλό, τη δική μας ευκολία, σβήνοντας τον άνθρωπο που θεωρητικά νοιαζόμαστε απ’ το μυαλό μας.

Έστω ότι ο σύντροφός μας έχει μία μοναδική ευκαιρία στα επαγγελματικά του και το τίμημα για την προαγωγή του αυτή –που θα τον κάνει ευτυχισμένο– είναι να δουλεύει παραπάνω ώρες. Αυτό αυτομάτως σημαίνει πως θα μειωθούν οι κοινές μας στιγμές, οι ώρες που θα τον βλέπουμε. Φυσικά κι εκείνος προτιμάει να ξοδεύει το χρόνο του μαζί μας, κι εμείς προτιμάμε να τον έχουμε δίπλα μας, αλλά όταν του παρουσιαστεί μια ευκαιρία που ξέρουμε πως την ήθελε πολύ και που θα τον κάνει να αισθανθεί πλήρης δικαιώνοντας τους κόπους του, οφείλουμε να τον ενθαρρύνουμε να την ακολουθήσει και να του σταθούμε υποστηρικτικά στα νέα δεδομένα.

Δεν πρέπει να του γκρινιάζουμε ότι μας παραμελεί, να τον πιέζουμε και να ‘χουμε υπερβολικές απαιτήσεις, που ξέρουμε πως εκείνη τη στιγμή δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει, αλλά ίσα-ίσα να τον καταλαβαίνουμε κι όσο μπορούμε να τον αλαφραίνουμε από περιττά άγχη, πιέσεις κι ευθύνες. Δεν εννοούμε να φτάσουμε στο άκρο της αδιαφορίας, αλλά να δεχτούμε πως ίσως να μην μπορεί να μας βοηθήσει σήμερα με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ κι ίσως χάσουμε εκείνη την απογευματινή προβολή στο σινεμά, γιατί έπρεπε να μείνει στο γραφείο ως αργά.

Αν αγαπάμε πραγματικά θα δείξουμε κατανόηση. Θα δείξουμε με τη στάση μας ότι τον καταλαβαίνουμε και ότι είμαστε πραγματικά δίπλα του. Διότι το ενδιαφέρον μας δε φαίνεται μόνο στα πολύ απλά και στη θεωρία αλλά περισσότερα στα δύσκολα και στις πράξεις.  Όταν δε χαιρόμαστε με την εξέλιξη του ανθρώπου μας, αλλά στεκόμαστε στο τι θα στερηθούμε εμείς (κι ας είναι αυτό η παρουσία του για λίγο) φερόμαστε εγωιστικά κι ο ατομικισμός μας δε χωράει σε μια υγιή σχέση, βασισμένη σε ειλικρινή συναισθήματα.

Διότι όταν σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, τότε απλά δεν αγαπάμε πραγματικά. Δε μιλάμε για αυτοθυσία, να σκεφτόμαστε εμάς, σαφώς, αλλά εξίσου και τον άνθρωπό μας. Να είμαστε δίκαιοι κι αντικειμενικοί, να ζυγίζουμε τα πράγματα έτσι όπως πρέπει. Να μην κοιτάμε μόνο τη δική μας ικανοποίηση αλλά και του συντρόφου μας.

Όταν λέμε πως αγαπάμε κάποιον και το εννοούμε θέλουμε να τον βλέπουμε να πηγαίνει μπροστά κι όχι να τον κρατάμε πίσω. Αν φερόταν το ίδιο εγωκεντρικά απέναντί μας δε θα λέγαμε πως μας νοιάζεται και δε θέλει να μας χάσει, αλλά πως δε θέλει την ευτυχία μας, πως ίσως και να ζηλεύει την πρόοδό μας και σίγουρα πως δε μας αγαπά. Κι αυτή είναι η αλήθεια.

Διότι η πραγματική αγάπη είναι ένα μόνιμο στήριγμα, είναι κατανόηση κι ανιδιοτέλεια για το άτομο που έχουμε επιλέξει δίπλα μας.