Πόσα «σε θέλω» κρύψαμε πίσω από χαλαρά «γεια»;

Συχνά, αν όχι πάντα, φερόμαστε περίεργα, αντιδράμε ηλίθια, γινόμαστε εμπόδια στον εαυτό μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που πνίγουμε τις ίδιες μας τις επιθυμίες ή ενδεχομένως ακόμη και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Έλλειψη θάρρους να το πεις; Δειλία το λιγότερο. Τι μας τραβάει πίσω σε αυτές τις αποφάσεις κι ακόμα κι αν μας πείσουμε να κάνουμε κάτι, τελευταία στιγμή σωπαίνουμε; Μιλάμε φλύαρα εκεί που πρέπει κανονικά να μην πούμε λέξη κι εκεί που ίσως να ήταν ωφέλιμο να τα πούμε όλα, απλά δε βγάζουμε λέξη. Και κάπως έτσι, καταλήγουμε αυτοκαταστροφικοί.

Χρωστάμε ενός λεπτού σιγή για όλα τα «σε θέλω» που κρύφτηκαν πίσω από σφιχτά χαμόγελα και χαλαρά «γεια». Αρκετές φορές συναντήσαμε τυχαία έναν άνθρωπο με τον οποίο κάποτε ζήσαμε ένα έντονο κοινό παρελθόν, που ποτέ δεν ξεπεράσαμε. Ή άλλες, βρεθήκαμε δίπλα σε έναν άνθρωπο που ίσως είδαμε για πρώτη φορά κι όμως νιώσαμε μια παράξενη έλξη προς το πρόσωπό του. Το βλέμμα του ή ο αέρας του μας προκάλεσαν ένα τρελό καρδιοχτύπι.

Κι όμως, παρόλη την εσωτερική αναστάτωση, δεν είπαμε τίποτα. Προτιμήσαμε να κρατήσουμε τον εγωισμό μας, να μην εκτεθούμε, να μείνουμε ασφαλείς στη γωνίτσα μας και να το παίξουμε κουλ. Πολλές φορές προσπαθούμε να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ότι «έλα, μωρέ, δεν τρέχει κάτι, όλα καλά!» ενώ τρέχουν πολλά και κυρίως οι σκέψεις μας σε όσα θα θέλαμε να ζήσουμε και το ξέρουμε πολύ καλά κι εμείς οι ίδιοι, όσο κι αν παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας.

Κι αντί να αρπάξουμε την ευκαιρία ή ακόμα καλύτερα να την δημιουργήσουμε, να αρπάξουμε τον άνθρωπο απέναντί μας, που μας προκαλεί αυτήν την ταραχή, και να του πούμε «σε θέλω εδώ και τώρα», εμείς κάνουμε το ακριβώς ανάποδο, τον κερνάμε την απόλυτη αδιαφορία μας, κρατάμε αποστάσεις. Και στο τέλος μένουμε με ένα κουτί χαρτομάντιλα δίπλα στο κρεβάτι κι ένα σωρό απωθημένα στην ψυχούλα μας.

Μαγκιά δεν είναι να δείχνουμε πως δε μας νοιάζει κανείς και τίποτα. Μαγκιά είναι διεκδικούμε αυτό που θέλουμε με πάθος κι ένταση. Για όποιο λόγο κι αν μας έκανε αυτό το πολυπόθητο κλικ αυτό το πρόσωπο, αν μετανιώσαμε που το χάσαμε ή αν θα θέλαμε πολύ να το κερδίσουμε, είναι κρίμα να μην το ξέρει. Κρίμα κυρίως για τον εαυτό μας, που μας στερούμε την πιθανότητα να το ζήσουμε.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το εγώ μας μπαίνει μπροστά. Σχεδόν πάντα αυτό μας ελέγχει κι έτσι χάνουμε τις καλύτερες ευκαιρίες και μένουμε μετά να χτυπάμε το κεφάλι στον τοίχο ή στην καλύτερη να χτυπάμε κανένα μπουκάλι βότκα. Όλοι τρέμουμε την απόρριψη, αλλά αν δε ρισκάρουμε, μόνο χαμένοι μπορούμε να βγούμε.

Έχουμε μπροστά μας δύο μάτια για τα οποία λιώνουμε, επιβάλλεται να μιλήσουμε κι όχι απλά να μιλήσουμε, αλλά να το φωνάξουμε αυτό το ρημάδι το «σε θέλω». Πόσο δύσκολο είναι; Μόνο δύο λεξούλες μπορούν να μας χαρίσουν έναν άνθρωπο και μια σπουδαία ιστορία!