Τα ομορφότερα χρόνια μας, τα παιδικά

Μακάρι να γυρνούσαμε πίσω σε αυτές τις στιγμές. Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Έτσι ακριβώς είναι και τα παιδικά μας χρόνια. Η παιδική ηλικία είναι η πιο τρυφερή περίοδος ενός ανθρώπου. Είναι όλα εκείνα τα χρόνια που μαθαίνουμε για τη ζωή. Είναι η περίοδος που χτίζουμε βάσεις για το μέλλον μας. Παίρνουμε εφόδια για την ενήλικη ζωή. Ένα πλήθος αναμνήσεων, που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Εκείνο το λαχταριστό κέικ σοκολάτας της μαμάς, οι χαρούμενες μελωδίες μέσα στο δωμάτιο, τα γέλια στις πλατείες, οι μικροτραυματισμοί μετά από μια σφοδρή πρόσκρουση στο πεζοδρόμιο και τα πηγαδάκια στο σχολείο. Όλες αυτές οι στιγμές απαρτίζουν την παιδική μας ηλικία. Ποιος από εμάς άραγε θα ξεχάσει την πρώτη του τούμπα μπροστά σε ολόκληρο το προαύλιο στο σχολείο; Εκείνη τη φορά, που μας σήκωσε ο καθηγητής στο πίνακα κι εμείς δεν είχαμε διαβάσει αρκετά καλά τον περιβόητο πολλαπλασιασμό. Όλα αυτά, που τότε μας έμοιαζαν τεράστια προβλήματα, μα δεν ήταν.

Πάντα μας περίμενε έτοιμο φαγητό στο τραπέζι. Όλα τακτοποιημένα απ’ τους γονείς μας. Εμείς δεν είχαμε για τίποτα να ανησυχούμε. Τα πάντα έμοιαζαν τόσο απλά, που δεν μπαίναμε καν στη διαδικασία να σκεφτούμε πόσο κόπο κι ιδρώτα ρίχνουν οι γονείς μας για να τα έχουμε εμείς όλα έτοιμα.

Η ζωή έμοιαζε τόσο εύκολη. Μόνο τα μαθήματα είχαμε και γι’ αυτά γκρινιάζαμε κιόλας και κατά βάθος ευχόμασταν να έκλεινε για πάντα το σχολείο. Το μόνο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν το παιχνίδι. Γέλια, γέλια και πάλι γέλια! Ανεμελιά και κέφι. Κι όλο αυτό δεν είχε τελειωμό. Ζούσαμε για το παιχνίδι με τα φιλαράκια μας. Κάναμε κόντρες, παίζαμε με κάρτες και τίποτα άλλο δε μας σκοτείνιαζε πέραν του διαβάσματος.

Ξέγνοιαστα χρόνια. Αναμφισβήτητα θεωρείται αθώα εποχή. Δεν είχαμε πονηριά. Πάντα το βλέμμα ενός παιδιού είναι καθαρό σαν το κρυστάλλινο νερό. Δεν είχαμε προλάβει ακόμα να ζήσουμε στον κόσμο των ενηλίκων, που είναι σκέτο πεδίο μάχης. Στην παιδική μας ηλικία όλα ήταν χαρούμενα. Οι φιλίες μας πιο απλές. Κυρίως, όμως, μοιραζόμασταν με τα άλλα παιδάκια. Κι αυτό, γιατί το αισθανόμασταν. Ήμασταν δοτικοί. Εντάξει σίγουρα υπήρχαν οι τσακωμοί και τα κλάματα, αλλά τόσο όσο έπρεπε.

Δεν επιδιώκαμε να μαλώνουμε και δε θέλαμε να είχαμε όλη την ώρα προστριβές κι εντάσεις γιατί βλέπαμε τη ζωή με μια άλλη ματιά. Διαφορετική από αυτή των ενηλίκων. Ζούσαμε για το καλοκαίρι. Για το μπάνιο και τις βουτιές στα καταγάλανα νερά. Κυρίως, γιατί δεν είχαμε σχολείο. Κακά τα ψέματα, αλλά λίγα είναι τα παιδιά που αγαπούσαν τότε το διάβασμα. Και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Κοιτάζαμε πιο αστεία τη ζωή ή ίσως με περισσότερο χαμόγελο.

Βλέπουμε πως είναι ανούσιο να βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της και πόσο μάλλον η παιδική. Είναι ιδιαίτερη ηλικία κι είναι αυτά τα χρόνια που ανησυχούμε για ελάχιστα. Είναι οι βάσεις μας για τη ζωή. Τότε παίρνουμε ηθικές αξίες και πλάθουμε την προσωπικότητά μας. Πέρα από αυτά, όμως, ζούμε κιόλας. Ναι, πολλές φορές ξεχνάμε τι θα πει «ζω». Είναι φυσιολογικό στην ενήλικη ζωή να υπάρχει το άγχος περισσότερο.

Γι αυτό, η παιδική ανεμελιά μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε σε χαλαρούς τόνους. Νοσταλγούμε την παιδικότητά μας, γιατί είναι οι αναμνήσεις που πάντα θα αναπολούμε. Μα πάνω από όλα θα θέλαμε έστω και λίγο να γυρίσουμε πίσω και να ζήσουμε ξανά αυτές τις δόσεις χαράς. Πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας αυτό το μικρό αθώο παιδάκι απ’ τα παλιά.

Αυτά θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας ως οι ομορφότερες και πιο ελεύθερες στιγμές μας. Κι αν γυρίζαμε το χρόνο προς τα πίσω, όλοι μας θα θέλαμε να βιώσουμε ξανά αυτές τις παιδικές στιγμές. Γιατί πολύ απλά οι λέξεις που την περιγράφουν είναι «ευτυχία, ελευθερία κι άπειρο παιχνίδι».