Το παιδί σου δε γεννήθηκε για να συνεχίσει ό,τι δεν πρόλαβες ή δεν κατάφερες

Ίσως μερικοί από εμάς να το έχουμε ζήσει. Άλλοι πάλι όχι -και καλύτερα. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι μία περίπλοκη διαδικασία. Δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο, αλλά θέλει προσοχή και κυρίως ελεύθερο χώρο στα όνειρα των παιδιών. Οι επιθυμίες τους είναι ό,τι πιο σημαντικό κι ό,τι εκείνα επιθυμούν πρέπει –να τους δοθεί έστω η ευκαιρία– να τα πραγματοποιούν. Οι γονείς, επειδή ακριβώς παίζουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους, πρέπει να δίνουν ώθηση στα μελλοντικά σχέδια των παιδιών τους. Πολλές φορές, όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο∙ επιβολή απωθημένων στα παιδιά.

Από όποια οπτική και να το δεις είναι ένας εντελώς λανθασμένος χειρισμός. Έστω ότι ένας γονιός δεν κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική, επειδή έκανε οικογένεια ή για διάφορους άλλους λόγους. Αυτό θα παραμείνει βαθιά ένα απωθημένο κι ένα ανεκπλήρωτο όνειρο ζωής για εκείνον. Πολλοί το ξεπερνούν –ή έστω δεν τους στοιχειώνει– κι αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα, να ακολουθήσουν ό,τι εκείνα επιθυμούν. Πολλοί άλλοι, όμως, υποσυνείδητα  τις περισσότερες φορές, επιβάλλουν  στα παιδιά τους –που θεωρούν συνέχειά τους– τα δικά τους απωθημένα.

Όχι, το παιδί σου δεν ήρθε στον κόσμο για να συνεχίσει αυτό που εσύ δεν πρόλαβες ή δεν κατάφερες. Θα ακολουθήσει αυτό που το ίδιο ορίζει πως επιθυμεί. Αν το όνειρό του είναι η ζωγραφική, να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Όχι κάτι που θα ήθελε η μητέρα του ή ο πατέρας του. Είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα κι η ζωή του τού ανήκει.

Αυτό που το κάνει ευτυχισμένο, πρέπει να θεωρείται αυτονόητα σεβαστό απ’ τους γονείς. Μιλάμε για τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Όχι τις δικές σας. Οι περισσότεροι ετοιμάζουν τον θρόνο για να αναλάβουν οι απόγονοι τη σκυτάλη. Μισό λεπτό, τα ρώτησε κανείς αν αυτό θέλουν; Κι αν το γουστάρουν τα ίδια, τότε πάσο κι όλα καλά. Αλλά αν όσα επιθυμούν δεν έχουν καμία σχέση με τα «θέλω» των γονιών τους; Ναι, ξέρεις, συμβαίνει κι αυτό. Τότε, τι γίνεται; Θρυμματίζουμε τις σκέψεις τους κι όλα όσα ονειρεύονται; Όχι βέβαια! Απλά τα αφήνουμε να πάρουν τον δρόμο τους.

Αφήστε τα ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να χτίσουν τον δικό τους κόσμο. Δε γεννήθηκαν για να μένουν σε κλουβιά, ακόμα κι αν αυτά είναι χρυσά, ούτε και να κάνουν όσα δεν έκαναν οι γονείς τους τότε και το μετανιώνουν τώρα. Απ’ τη στιγμή που γεννήθηκαν αποτελούν μία ξεχωριστή προσωπικότητα, που με τον καιρό αναπτύσσει όνειρα, προσδοκίες κι επιθυμίες.

Δεν είναι εδώ για να πραγματοποιήσουν τα δικά μας θέλω. Αν εμείς δεν καταφέραμε τότε όσα λαχταρήσαμε, δεν ξεσπάμε πάνω τους. Δεν έχουμε το δικαίωμα. Δε μας φταίνε σε τίποτα, δε μας το χρωστάνε. Έχουν τις ολόδικές τους επιθυμίες κι οφείλουν στον εαυτό τους να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Κι αυτό δεν αφορά μόνο σε σπουδές κι επαγγελματική πορεία, αλλά οτιδήποτε, χόμπι, ξένες γλώσσες, τέχνες.

Είναι ελεύθερα, λοιπόν, να βρουν τον δικό τους ξεχωριστό δρόμο κι ο ρόλος των γονιών σε όλο αυτό θα πρέπει να ‘ναι υποστηρικτικός, όχι επικριτικός. Η επιβολή είναι ο πιο λάθος χειρισμός, γιατί μόνο διαιώνιση απωθημένων μπορεί να φέρει.

Η ζωή ανήκει σε εκείνα, γι’ αυτό τον λόγο κανείς –όσο σημαντικός κι αν είναι για ‘κείνα– δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο στις αποφάσεις τους. Οι λέξεις κλειδιά είναι υποστήριξη κι αγάπη. Όλα τα όνειρα αξίζουν να πραγματοποιηθούν. Αν ένα παιδί αγαπάει την τέχνη να ασχοληθεί με αυτή. Χορτάσαμε γιατρούς και δικηγόρους.

Κι οι γονείς, ό,τι κι αν γίνει, να ‘ναι εκεί, να σέβονται τα όνειρα, να καμαρώνουν στην εκπλήρωσή τους και να δίνουν δύναμη στις αποτυχίες.