Το «τόσο όσο» έχει τη χάρη του

Μαγικές οι σχέσεις. Καθεμία με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Σίγουρα, μας χαρίζουν πολλές εμπειρίες. Βιώματα μέσα απ’ τα οποία ανακαλύπτουμε κι άλλες πτυχές του εαυτού μας, που ενδεχομένως να μην είχαμε καν φανταστεί.

Η σχέση είναι, ουσιαστικά, ένα σύνολο αναμνήσεων. Συνηθίζουμε να κάνουμε λάθη κι ειδικά αν δεν έχουμε εμπειρία από προηγούμενες σχέσεις, τότε βλέπουμε το πρώτο «μαζί» σαν ένα πείραμα. Πείραμα που μπορεί να δημιουργήσει ένα φοβερό χημικό συνδυασμό ή να προκαλέσει έκρηξη. Βασικό φάουλ στις αρχές της είναι η ανυπομονησία μας κι η ταχύτητα που θέλουμε να τα κάνουμε όλα.

Η νέα αυτή σύνδεση είναι καλό να περάσει από όλες τις φάσεις. Το πρώτο ραντεβού είναι ιδιαίτερα σημαντικό, το πρώτο φιλί, η πρώτη σεξουαλική επαφή κι οι πρώτες εκδηλώσεις συναισθημάτων. Όλα αυτά χρειάζονται χρόνο, πρέπει να γίνονται σιγά-σιγά. Με ένα φυσιολογικό ρυθμό. Όχι να χρονοτριβούμε γιατί δειλιάζουμε, αλλά ούτε να βιαζόμαστε να ζήσουμε τα πάντα απ’ το καλημέρα σας. Οι υπερβολές δε βοηθάνε, όλα θέλουν ένα μέτρο.

Αυτή είναι η μαγεία της σχέσης. Το «τόσο όσο». Μικρές δόσεις χαράς που μας κρατούν ξάγρυπνους τις νύχτες, ανυπομονώντας για την επόμενη μέρα. Να ανακαλύπτουμε τον άλλον σταδιακά. Όχι μπαμ και κάτω! Να επικρατεί το μυστήριο, αλλά να ξέρουμε πού και με ποιον βαδίζουμε. Να έχουμε μια εικόνα, αλλά να μένουμε και λίγο στο σκοτάδι μέχρι να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές του. Έτσι δε θα βαρεθούμε και θα καθυστερήσουμε την ύπουλη συνήθεια. Μέρα με τη μέρα, η πρόκληση θα συνεχίζεται.

Εκτός από αυτό, όμως, βασικό είναι να μη δίνουμε κι εμείς με τη σειρά μας τα πάντα. Ο ψυχικός μας κόσμος είναι πολύτιμος κι οφείλουμε να τον προστατεύσουμε. Δε χρειάζεται να ντύσουμε με ένα απροσπέραστο τείχος την ψυχή μας, ώστε κανείς να μην καταφέρει να το προσπεράσει. Ούτε, όμως, να φοράμε μια ψεύτικη εύθραυστη πανοπλία, έτοιμη να σπάσει στο ξεκίνημα μιας οποιασδήποτε γνωριμίας.

Τα αισθήματά μας είναι πολύτιμα, οφείλουμε να τα υπερασπιζόμαστε και να μην τα παζαρεύουμε. Όσο ερωτευμένοι κι αν νιώθουμε δεν ωφελεί κανένα να δώσουμε τα πάντα απ’ την αρχή. Αυτή η βιασύνη μόνο καταστροφική μπορεί να καταλήξει. Γιατί αν, τελικά, οι προσδοκίες μας δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, σκορπιστήκαμε για ανθρώπους δεν άξιζαν. Κι όλο αυτό το συναισθηματικό σκόρπισμα κάποια στιγμή θα μας αδειάσει.

Όλα χρειάζονται το χρόνο τους. Το «τόσο όσο» έχει τη χάρη του. Ένα βήμα τη φορά.  Έτσι ακριβώς ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε κι από παιδιά. Δε μάθαμε να γράφουμε παραγράφους και να διαβάζουμε λογοτεχνικά κείμενα σε μία μέρα. Μάθαμε πρώτα το αλφάβητο κι ύστερα όλα τα άλλα. Έτσι είναι οι γνωριμίες κι οι σχέσεις.

Στο κάτω-κάτω, γιατί να βιαστούμε; Αν πρέπει κάτι να καταλάβουμε αυτό είναι ότι μία φορά ζούμε κι οφείλουμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας σταθερά, χωρίς βιαστικές κινήσεις. Δεν έχει νόημα να χαλιόμαστε ούτε να θέλουμε να τα κάνουμε όλα γρήγορα, γιατί η ζωή είναι βαρετή αν δεν έχεις κάτι να περιμένεις.