Τρέμω τη στιγμή που θα σε δω κάπου τυχαία

Όλα έχουν τελειώσει. Το έχω αποδεχτεί και συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς εσένα -όσο επίπονο κι αν γίνεται ορισμένες στιγμές. Ήσουν ένα σημαντικό κεφάλαιο, που όμως έκλεισε. Κι όλο αυτό μπορεί να μου βγει και σε καλό, με δυναμώνει. Για ένα πράγμα, όμως, δεν είμαι έτοιμη. Να σε αντικρίσω κάπου. Όχι ακόμα, είναι νωρίς. Δε θα μπορέσω να το διαχειριστώ όλο αυτό. Θα πονέσει.

Αποφεύγω να περπατάω στα μέρη που συνηθίζεις να πηγαίνεις. Μόνο στη σκέψη ότι θα σε δω στην επόμενη γωνία το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με την απουσία σου και μία τέτοια τυχαία συνάντηση δε θα βοηθούσε. Μόνο αυτό τρέμω, την τυχαία επανεμφάνισή σου στη ζωή μου.

Θυμάμαι τα μέρη που συνηθίζαμε να πηγαίναμε μαζί και τώρα πια όλα αυτά μοιάζουν να ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Αυτό το σφίξιμο που συνοδεύει τη θύμησή σου δεν ξέρω πότε θα φύγει. Βασανιστήριο που μέρα με τη μέρα συνηθίζεται και λιγοστεύει.

Μια βόλτα στο πάρκο και φευγαλέα είδα τη μορφή σου. Ανέβασα παλμούς, επέστρεψε κι αυτός ο κόμπος στο στομάχι. Δεν ήξερα αν ήθελα να χαμογελάσω ή να κλάψω. Συναισθήματα έντονα που δε βγάζουν νόημα. Ένα τρέμουλο και μια αδυναμία να εκφράσω οποιαδήποτε λέξη. Κι όλα αυτά, τελικά, για έναν περαστικό που απλά σου έμοιαζε πολύ -ή εγώ άρχισα, ξαφνικά, να σε βλέπω παντού.

Οι σφυγμοί επέστρεψαν στα φυσιολογικά τους, το μούδιασμα κάπως πέρασε. Σε βλέπω εκεί που δεν υπάρχεις, έκανα τον χειρότερο φόβο μου πραγματικότητα.  Οφθαλμαπάτες που με ταλαιπωρούν -ή μήπως με προετοιμάζουν;

Αγάπη∙ γιατί δεν τη λένε απ’ την αρχή βάσανο; Όταν δεθείς κι όλα τελειώσουν, η κατάσταση γίνεται ζόρικη. Τόσες αναμνήσεις παντού. Χαμόγελα κι υποσχέσεις. Όλα αυτά γεμίζουν το παρόν μας κι αδειάζουν το μέλλον μας. Κι έπειτα, είναι και τα μέρη που περπατήσαμε μαζί και μας παγιδεύουν μέσα τους. Κρατάνε τις δικές μας ιστορίες. Κι εκεί που λαχταρούσα μια συνάντησή μας τώρα τρέμω μην τύχει και σε πετύχω κάπου. Το να σε δω από χαρά έγινε φόβος. Και καλά θα ‘ναι αν σε δω μόνο. Αν είσαι με άλλη; Θα το αντέξω; Ο άνθρωπός μου να ‘ναι πια ο άνθρωπος κάποιου άλλου. Ειρωνεία. Κι ας ξέρω πως καμία δε θα πάρει τη θέση μου, εγώ θα ‘μαι αυτή που σου άλλαξε την κοσμοθεωρία.

Τρέμω να σε κοιτάξω στα μάτια. Εμένα φοβάμαι. Δεν ξέρω αν θα ‘μαι ξανά έτοιμη. Ίσως όταν σε ξεπεράσω. Για την ώρα κάνω παρακάμψεις στα δρομάκια. Αποφεύγω τα στέκια σου. Δε γουστάρω να σε δω. Ξέρω πως μια –έστω φευγαλέα– συνάντησή μας αρκεί για να μου χαλάσει τη διάθεση. Μου φτάνει η σκέψη σου.

Στην τελική ό,τι έγινε, έγινε. Δεν αλλάζει κι ίσως να ΄ταν και γραφτό να καταλήξει έτσι. Πονάει η απουσία, αλλά δε θέλω να σε δω. Μόνο αυτή η σκέψη γυρνάει μέσα στο μυαλό μου συνεχώς.

Όλα θα ξεπεραστούν. Όλα θα περάσουν. Ο πόνος θα σβήσει, η σκέψη σου θα χαθεί και τότε θα ΄μαι έτοιμη να σε δω ξανά. Θα προχωρώ δίχως να σκέφτομαι ότι στην επόμενη γωνία μπορεί να είσαι εκεί. Δε θα με νοιάζει. Θα είμαι ελεύθερη πια!