Χαιρόμαστε να συναντάμε παλιούς καθηγητές

Σίγουρα, όλοι θυμόμαστε τα σχολικά μας χρόνια και θα τα θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μαζί με αυτά, εξάλλου, πάνε πακέτο κι όλες οι παιδικές μας αναμνήσεις. Σε εκείνες τις εικόνες απ’ το παρελθόν βρίσκονται κι όλοι οι καθηγητές που πέρασαν απ’ τη ζωή μας κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής μας πορείας. Όχι απαραίτητα μόνο καθηγητές σχολείου αλλά κι εκείνοι απ’ τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών κι από διάφορες άλλες δραστηριότητες που γέμιζαν εκείνα τα χρόνια μας, αθλήματα, ζωγραφική, υπολογιστές και τόσες άλλες δημιουργικές ασχολίες.

Παρεξηγημένοι οι καθηγητές μας, τόσο που τότε τους βλέπαμε σαν εχθρούς. Δεν ήταν λίγες κι οι φορές που υπήρξαν συγκρούσεις, η αντιδραστικότητα της εφηβείας, βλέπεις. Κι όμως, μέσα από αυτά μάθαμε. Οι άνθρωποι αυτοί μας έπλασαν,  μας διαμόρφωσαν, μας έδωσαν κίνητρο κι εφόδια, μας συμβούλευσαν και –σε εκείνες τις φωτεινές περιπτώσεις των λίγων που ασκούν πράγματι λειτούργημα– μας αγάπησαν όπως οι γονείς μας, έγιναν οικογένειά μας.

Και περνούν τα χρόνια, και κάπου τους ξεχνάμε κι ύστερα κάτι γίνεται και τους θυμόμαστε ξανά κι αναρωτιόμαστε αν πρόκειται να τους ξαναδούμε. Σπουδάσαμε, κάναμε τη ζωή μας, φύγαμε απ’ την πόλη μας κι επιστρέψαμε, εκείνοι πού να βρίσκονται άραγε; Κι όσο κι αν θέλαμε με ορισμένους να κρατήσουμε επαφή, δε γινόταν, είναι έτσι οι ρυθμοί της ζωή που αναγκαστικά μας αλλάζουν τα σχέδια. Και μένουμε απλώς να τους αναπολούμε.

Και τα χρόνια περνούν κι εμείς είμαστε πια αλλιώς, δεν είμαστε εκείνα τα μικρά πεισματάρικα παιδιά αλλά (θεωρητικά τουλάχιστον) μετρημένοι ενήλικες. Κι η ζωή επιβεβαιώνει τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένουμε, συναντάμε εκείνους που μας δίδαξαν πολλά, τους καθηγητές μας. Μας βλέπουν και τους βλέπουμε κι αλήθεια, μας αναγνωρίζουν. Δε μας ξέχασαν, ούτε κι εμείς.

Κι όσο κι αν αλλάξαμε και ξεγελάμε πια τους γύρω μας με την ωριμότητά μας, εκείνοι θυμούνται αν ήμασταν παιδάκια ήσυχα ή ζαβολιάρικα, επιμελείς μαθητές ή λιγάκι αδιάφοροι. Διαφορετικοί χαρακτήρες τότε κι ενδεχομένως πολύ διαφορετικοί και τώρα. Μερικοί τους κάναμε τη ζωή δύσκολη κι άλλοι λίγο πιο εύκολη. Αναμνήσεις μπερδεμένες μα τόσο όμορφες. Πόσα άγχη περάσαμε μαζί με τους καθηγητές μας; Ειδικά εκείνοι που μας ανέχτηκαν στην τρίτη λυκείου, φορτώθηκαν το στρες και τα νευρά μας. Χάρηκαν με τη χαρά μας και προβληματίστηκαν με την απογοήτευσή μας, στάθηκαν δίπλα μας.

Και τώρα μας βλέπουν με καμάρι. Μας λένε πως μεγαλώσαμε πολύ και με ένα χαμόγελο περηφανεύονται, γιατί ξέρουν πως έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους στη ζωή μας. Δεν είμαστε πλέον εκείνα τα μικρά παιδάκια, έχουμε γίνει ενήλικες, ίσως επαγγελματίες, ακόμη και γονείς, αλλά εκείνοι δεν ξεχνούν τα μικρά ζιζάνια που τους ζάλιζαν με απορίες. Από αγάπη κι ενδιαφέρον μας ρωτάνε για τη ζωή μας και μας δίνουν συμβουλές για το πώς να διαχειριστούμε καταστάσεις που μας πιέζουν. Μας θαυμάζουν για την πορεία μας κι ακόμη κι αν έχουμε καταφέρει κάτι πολύ μικρό το πανηγυρίζουν σαν την πιο μεγάλη μας νίκη.

Είμαστε κατά κάποιον τρόπο παιδιά τους.  Περάσαμε μαζί ώρες ατελείωτες σε σχολικές αίθουσες, γήπεδα και φροντιστήρια. Δεθήκαμε κι όταν μας έχουν πάλι απέναντί τους νιώθουν σαν να κοιτούν το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους.

Αυτοί είναι οι καθηγητές μας κι όσο κι αν τάχα τους μισήσαμε στην εφηβεία μας, πάντα θα χαμογελάμε όταν η τύχη τους φέρνει μπροστά μας.

Μας λείπουν εκείνα τα χρόνια κι εκείνοι οι όμορφοι άνθρωποι.