9 κομματάρες του Μίλτου Πασχαλίδη για ν' αφιερώσεις απόψε

Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι αναμφίβολα από τους πιο δυνατούς τραγουδοποιούς στιχουργούς και μουσικοσυνθέτες της ροκ κι έχει συντροφεύσει μια πληθώρα στιγμών από τον λυτρωτικό χωρισμό, την αμφιταλάντευση των συναισθημάτων, τον αποχωρισμό μέχρι και τον απολογισμό των συνηθειών μιας ζωής, όπου καθένας από εμάς σίγουρα θα κάνει ταμείο.

Η Πηνελόπη

Ξεχωριστή θέση και βαρύτητα ανάμεσα στα τραγούδια του Μίλτου κατέχει η Πηνελόπη, που αμφότερα έχει συντεθεί κι έχει γράφτει το 1998 από τον Πασχαλίδη κι υφαίνεται σε έντονη αλληγορία με πρωτότυπο νόημα η σχέση ανάμεσα στον νόστο, την πανέμορφη Ιθάκη και τον έρωτα. Ο Πασχαλίδης τιμώντας τη γλυκιά Ιθάκη, γαληνεύει τον πόνο του ταξιδευτή που πάντα γυρνάει σ’ αυτήν, αργοπορημένος και κουρασμένος, ξεσπώντας μέσα από το παράπονό του που η Πηνελόπη του δεν τον καρτέρησε στωικά όπως θα ήθελε. Ο ταξιδευτής με πίκρα θα συνειδητοποιήσει πως παρά την απόσταση και τον χαμένο χρόνο στα ατέρμονα ταξίδια του, ήταν γι’ αυτόν πάντα “η ασπίδα, το τόξο και το βέλος”. Η Πηνελόπη του. Μάταια προσπαθώντας, όπως φάνηκε, καθώς η Πηνελόπη πράγματι κουράστηκε να αδημονεί για την επιστροφή του 20 ολόκληρα χρόνια.

Οι κακές συνήθειες

Κυρίαρχη θέση στην καρδιά μας έχουν “οι κακές συνήθειες”, σε σύνθεση και στίχο από τον ίδιο τον Μίλτο ξανά. Γίνονται γρήγορα, την ίδια χρονιά, αγαπημένη συνήθεια όσων το ακούν. Η ονειρική μελωδία από τις κακές συνήθειες βρίσκει τον Μίλτο να κάνει έναν απολογισμό ζωής, με στοχαστικό τόνο γύρω από τις αδυναμίες του, τα βιώματα με τα οποία πορεύθηκε κι ένα παράπονο για το ότι πλέον, όπως αναφέρει, είναι αργά γι’ αλήθειες. Ο Πασχαλίδης εξυμνεί τα λάθη του σαν παρατηρητής της ζωής του, προτρέποντάς μας να αφήσουμε το βάρος των πεπραγμένων μας πίσω, αφού εν τέλει μόνο κακές συνήθειες μας δένουν στα παλιά.

Φωτιά μου

Κάπου πιο κάτω, το 2015, σε μια άριστα εναρμονισμένη προσπάθεια να μας εξιστορήσουν τον πόθο σαν στοιχείο της φύσης, ο Πασχαλίδης με τον Θηβαίο και τον Χαρούλη περιγράφουν σε στίχους του Μίλτου και σύνθεση του ιδίου τον απόλυτο έρωτα. Ο Μίλτος στην επανακυκλοφορία από το “φωτιά μου” του 1998, ζητάει στην ουσία πριν χαθεί από το αντικείμενο του πόθου του ένα αντάλλαγμα: να γίνει το κλειδί της φυλακής του, όσο αυτός τολμάει ρισκάροντας με δανεικά φτερά. Ένας ύμνος στον έρωτα, με τον ερμηνευτή, έτοιμο έστω και για λίγο πριν χαθεί, να κάνει ριψοκίνδυνα άλματα για τον άνθρωπο που έχει στο βάθρο της σκέψης του.

Βυθισμένες άγκυρες

Μεταφερόμαστε στο 2001 όπου σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Μίλτου, θίγεται εύστοχα η αμφιταλάντευση στο παρόν και το παρελθόν και στο “θέλω” σε αντιπαραβολή με το “δεν μπορώ”. Ο ακροατής θα ταυτιστεί με τον Μίλτο, κάθε φορά που για λόγους ανωτέρας βίας θα αφήσει σαν χαρτοφύλακα σ’ ένα γραφείο τα συναισθήματά του και θα προχωρήσει μπροστά με το βάρος μια άγκυρας να τον τραβάει προς τα κάτω, όσο αναλογίζεται το κακό που έκανε αποφασίζοντας να προχωρήσει. Προφανώς, η αγάπη δεν αποτελεί τη μόνη κινητήριο δύναμη και τα πρέπει του επισφραγίζουν την καθοριστική απόφαση της φυγής του. “Η ζωή είναι μπροστά σου” υποστηρίζει ο Πασχαλίδης και προχωράει με τις άγκυρες να γίνονται ελαφρύτερες σε κάθε του βήμα, όσο περνάει ο χρόνος.

Το παραμύθι με λυπημένο τέλος

Ρεαλιστής, το 1995, ο Μίλτος με μουσική και στίχους του, μεταφέρει τη μόνη σταθερά της ζωής, το λυπημένο τέλος, ακόμα και σ’ ένα ωραίο, τόσο ωραίο παραμύθι.

Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος

Τραγουδάει το 2003 σε στίχους του Ιωάννου ο Πασχαλίδης, κι εσύ, όσο το ακούς, συνειδητοποιείς πως η μόνιμη παντοτινή φιγούρα στη ζωή σου είσαι ο ίδιος, που άλλαξε παρέες και δάμασε τον εαυτό σου μέσα από λάθη.

Οι περσείδες

Στις Περσείδες, ο Πασχαλίδης εξιστορεί τον πόνο ενός ανθρώπου που ο έρωτάς του τού ζητάει να γίνει φειδωλός και ν’ αρνηθεί την ποιότητα των συναισθημάτων του, σε στίχους και μουσική δικά του.

Οξύμωρα καλλιτεχνικός εν τέλει, στο “Ηράκλειο-Καλαμάτα” και στη “Αφήγηση“, αξιοσημείωτα άσματα στο άλμπουμ “κακές συνήθειες” του Μίλτου το 1998, όπου αφήνεται να αγαπά δύο μάτια, να έχει δύο φίλους να τσακώνεται μαζί τους, ενώ σε πλήρη αντίθεση κάπου πιο κάτω περιγράφει μια μοναχική παρουσία, που πια είναι ήρεμη.

Ο μοναδικός Μίλτος Πασχαλίδης, με έναυσμα του τους Χαΐνηδες οδηγήθηκε στα τοπ των αγαπημένων μας συνηθειών της ροκ ταξιδεύοντάς μας, έτσι, από τη θέση του συνοδηγού στα πιο δυνατά κομμάτια-εξομολογήσεις, κομμάτια-στοχασμούς και προσωπικές καταθέσεις ζωής. Μεταδίδοντας συναισθήματα όπως η ενοχή ο έρωτας κι η νοσταλγία, δημιουργώντας νύχτες αιώνιες και πρώτα πρωινά. Μοναδικός κι αξεπέραστος, Μίλτος Πασχαλίδης.