Είναι στατιστικά αδύνατο να μην έχεις παρατηρήσει ότι η ζωή σου, από την πρώτη στιγμή που εισέρχεσαι στο κόσμο των ενηλίκων μέχρι και την τελευταία αναπνοή σου, σημαδεύεται με ανεξίτηλες εισροές κι εκροές ανθρώπων και στιγμών. Ο καλύτερος οπτιμιστής θα μπορούσε να τα κρύψει κάτω απ’ ένα χαλί, ώστε συχνά πυκνά να μην τα βλέπει, όμως η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πιο συγκεκριμένος κανόνας από τις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις σημαντικών -για σένα- ανθρώπων. Τα κεφάλαια αυτά στη ζωή σου, έχουν μια κοινή συνιστώσα. Θα σε βρουν στην πόρτα, αντιμέτωπο με τη φυγή των ανθρώπων σου πριν από σένα, ώριμο παραστάτη πια, με σημαία την αποδοχή.
Στις πολύβουες προσθήκες με τα γέλια και στις ταπεινές βουβές αφαιρέσεις σου, θα σε ακολουθήσει ο εαυτός σου, που κάθε φορά θα σε στηρίζει, θα εξελίσσεται και θ’ ανταποκρίνεται στην αλλαγή, προσπαθώντας να εξισορροπήσει τα νέα δεδομένα. Απόλυτα σίγουρη είναι η φυγή των φίλων σου, εκείνων που είτε πήραν το λάθος δρόμο και σε κακοκάρδισαν ή που η ζωή φυσικά σας χώρισε στο καθορισμένο πλάνο της ενηλικίωσης. Τα τρένα σας φεύγουν από τον ίδιο σταθμό, την ίδια ώρα, αλλά τερματίζουν σε διαφορετικούς προορισμούς κι όπως φαίνεται, είσαι πολύ μικρός για να το προβλέψεις.
Περνάνε οι μήνες και μετά τις πανελλαδικές, ο ενθουσιασμένος σου κολλητός 2 γεωγραφικά διαμερίσματα μακριά, γίνεται ζωντανή ανάμνηση στο κινητό και τον τοίχο σου. Θαύμα και ζήτημα αν θα τον ξαναδείς τα Χριστούγεννα, που θα έχετε, κομμάτι, ωριμάσει διαφορετικά κι οι εξεταστικές σας θα σάς κλείσουν στα παιδικά σας δωμάτια! Αν η ζωή το θέλει, θα ξαναβρεθείτε κι αν όχι, ίσως να μάθετε να ζείτε ως ξεχωριστές οντότητες πια, με νέες παρέες κι άλλα δρομολόγια στον χάρτη της ζωής.
Αναμφίβολα σπουδαίο κομμάτι είναι κι οι παππούδες κι οι γονείς που θα φύγουν από τη ζωή σου με τον χρόνο τους, είτε μπλεγμένοι στην παρτίδα της μοίρας, χάνοντας νωρίτερα τη μάχη. Κάθε απώλεια και δέκα πόντοι επίγνωσης κι ωριμότητας στην πλάτη σου. Αποκλείεται να μη γνωρίζεις πως οι πιο συνειδητοποιημένοι οπτιμιστές και δυνατοί άνθρωποι βγήκαν στη στεριά μετά από αρκετές φουρτούνες. Όπως φαίνεται, οι δυνατοί άνθρωποι δε γεννιούνται σε νηνεμίες. Οι ανθρώποί σου γίνονται πουλιά και κατοικούν σε κορνίζες, χαμόγελα, γέλια που έχετε να θυμάστε, βιντεοκασέτες και φιλμ μα κυρίως στην καρδιά σου. Αδύνατον να τους ξεχάσεις, πολλές φορές ακόμα κι αν το θέλεις.
Δεν εξαιρείται από τον κανόνα και το φαινόμενο του έρωτα, καθώς είναι ίσως από τα πιο ταπεινά αλλά εξίσου σημαντικά. Από συναισθηματική άποψη ο έρωτας ενώνει δύο ανθρώπους με ανεπανάληπτο τρόπο. Το θαύμα του να ζεις με μια καρδιά για δύο, μέσα σ’ ένα άλλο σώμα επιβεβαιώνει πως ο έρωτας που σχεδόν πάντα έχει ημερομηνία λήξης, είναι μια δυνατή συγκινησιακή εμπειρία. Ο έρωτας μεταβιβάζεται απόλυτα στη διαθήκη της αγάπης κι ανάγεται σ’ ένωση ή απορρίπτεται πάνω στα δεσμά μιας νέας φωτιάς, καθώς είναι δεδομένο πως στη ζωή όλα αλλάζουν. Η βίωσή του, πάντα θα σου θυμίζει πως ακόμα κι αν στο τώρα έχεις τελειώσει μ’ έναν άνθρωπο, οι ενέργειές σας παραμένουν ζωντανές στον χώρο που ανταλλάξατε το πρώτο φιλί κι υποσχεθήκατε, έστω κι ανέλπιστα, τα συναισθήματά σας να παραμείνουν ζωντανά για πάντα. Όπως φαίνεται, σύμφωνα με τη αρχή διατήρησης της ενέργειας, η αγάπη δε χάνεται και προφανώς δεν μπορεί να διαγραφεί. Το μόνο που δύναται να διαγραφεί, είναι οι προθέσεις, τα όρια των ανθρώπων κι εν τέλει αυτό που επιδιώκουν από τη ζωή τους.
Μην ξεχνάμε, ότι πολλές φορές για να καταφέρεις να επιβιώσεις καταστάσεων που σε ξεπερνούν, είναι δυνατόν να κάψεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε έναν βωμό όπου από τις στάχτες θα δημιουργήσεις κάτι δυνατότερο το οποίο είναι ικανό να σταθεί απόλυτα στις απαιτήσεις σου και στις συνθήκες της ζωής σου. Πολλοί άνθρωποι δίπλα σου, καθημερινά γυρνάνε σελίδες, αλλάζουν πτυχές του εαυτού τους και προσαρμόζονται σε μια νέα ζωή καθώς εν τέλει το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τα πάντα αλλάζουν κι αυτό που μετράει, είναι το να προσαρμόζεσαι με τις λιγότερες δυνατές βλάβες.
Να είσαι ευγενικός απέναντι στις μάχες του κάθε ανθρώπου, γιατί όπως φαίνεται όλοι κάτι έχουν χάσει ή θα χάσουν -χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση- από τη ζωή, που δε χρωστάει χαρές σε κανέναν!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου