Oι περαστικοί καμιά φορά μπορεί να μοιάζουν μ' εκείνους που αγάπησες πολύ

Μέρα ρεπό και το βιολογικό σου ρολόι θαρρείς με πασιφανή απάθεια και λίγο σαδισμό, αποφασίζει αυστηρά πως το πρόγραμμά σου θα ξεκινήσει την ίδια ακριβώς ώρα με χτες που δούλευες. Κάθε μέρα στις 7, γιατί έτσι θέλει εκείνο. Η κούπα σου αγγίζει τα χείλια σου, κοφτά και μονομιάς, ενώ τα  χέρια σου ξύλινα κι άκαμπτα, αρνούνται να υπηρετήσουν άλλη ανάγκη από αυτό το πρώτο καφεδάκι της μέρας. Βιαστικά, αποκομίζουν τη ενέργεια του ροφήματος, αχόρταγα σε δύο γουλιές. Σχεδόν μηχανικά, διότι ντελικάτες κινήσεις τέτοια ώρα λίγο αδύνατο!

Ατσούμπαλα, αράζεις στον καναπέ και σκέφτεσαι πώς να αδράξεις τη μέρα. Πέφτουν προτάσεις στο τραπέζι από τον ρομαντικό της παρέας: Πάμε Μοναστηράκι, έχει και ήλιο, υπέροχα θα είναι! Ντύνεστε, στολίζετε και στη διαδρομή θ’ αποφασίσετε πού θα κάτσετε και φυσικά, πού θα φάτε. Η φαφλατού της παρέας διαπραγματεύεται τα θέλω της,τα οποία κατά γράμμα θα εκτελέσει σύσσωμη η παρέα μετά, γιατί αυτή συνήθως έχει τις καλύτερες ιδέες. Να δούμε κόσμο, όμορφες οικογένειες, παιδάκια και αμυγδαλιές. Εννοείται θα καλοσκεφτείτε το φαγητό που θα γευτείτε σχεδόν τελετουργικά, με τόσο σεβασμό κι έντονη την αίσθηση της ιεροτελεστίας. Επίσης δε θα διαπραγματευτείτε το γλυκό σας- όλα κι όλα!

Ποια παρέα εκεί έξω δε δέθηκε πάνω από γλυκά σε όμορφα τοπία, με υπόβαθρο παιδικές φωνές και μουσική; Είναι αποδεδειγμένο ότι οι άνθρωποι συνδέουμε τη ζωή μας με τους άλλους ανθρώπους, μέσα από ζωηρές ξεχωριστές αναμνήσεις με συνδετήρα τη μουσική και το φαγητό. Έτσι, ενίοτε οι περαστικοί κάτι μας θυμίζουν από τη δική μας ζωή και κάτι βλέπουμε σ’ αυτούς, κάτι δικό μας, πολλές φορές οφθαλμοφανές και άλλες κάτι που κι εμείς ακόμα δεν το ξέρουμε, βαθύ και υποσυνείδητο, λιγάκι παιδικό, πηγαίο κι ακαθόριστο.

Περαστικοί που μερικοί τους έχετε παρατηρήσει, σχολιάσει και πολλές φορές θετικά τους έχετε φέρει στον νου σας, να ζωντανέψουν όμορφα στιγμιότυπα που παγιδεύτηκαν σε κλικ, απομνημονεύτηκαν σε καρδιές κι είναι τώρα σε συρτάρια. Περαστικοί που θα συσχετιστείτε μαζί τους, στα τρία δευτερόλεπτα που συνολικά θα χρειαστεί το μάτι σας για να τους ξεψαχνίσει με περιέργεια. Άνθρωποι που θα μπουν στο πλάνο σας για ένα μισάωρο και θα φοράνε τα ίδια χρώματα και τα ίδια αρώματα με όσους αγαπήσατε, με όσους συνδέσατε με μοναδικές στιγμές κι όσους ανθρώπους έχετε θαμμένους στα σκοτεινά σημεία του νου και δεν τους ανασύρετε ποτέ- ίσως μόνο ευκαιριακά όπως και τώρα. Εμπειρίες αποτυπωμένες σε πρόσωπα με άλλη μορφή κι άλλη φυσιογνωμία.

Η ώρα που περνάει σας βρίσκει να γελάτε και να συζητάτε για τα κοινωνικά δρώμενα, ενώ συμφωνείτε  πως το ζευγάρι στη γωνία που έχει αρχίσει να αρπάζει φωτιά και να συζητάει κάπως έντονα, κάτι σας θυμίζει. Παραλληλισμοί, συγκρίσεις και χάχανα. «Ίδιοι με τον Μάρκο και τη μαρίνα!»  Αμέσως και μαγικά το άγνωστο ζευγάρι κουμπώνει κομμένο και ραμμένο στα στοιχεία των φίλων σας, που καβγαδίζουν όλη μέρα. Παίρνει και δίνει η παρατήρηση, μέχρι το ζευγάρι να καταλάβει ότι ο έντονος τσακωμός του έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σας κι έχει εγείρει σχολιασμούς.

Παρά δίπλα ένας παππούς μ’ ένα εγγονάκι, τόσο δα μικρό, εύθραυστο και νέο στον κόσμο μας. Αθώα χαμογελάει και κυνηγάει περιστέρια. Οι αποτυπωμένες παιδικές αναμνήσεις παίρνουν σάρκα κι οστά κι εμφανίζονται στο πρόσωπο αυτής της μικρής φιγούρας. Ο τρόπος που το μικρό αγόρι είναι ντυμένο, ακόμα και τόσα χρόνια μετά την αποδρομή της επικής μόδας των 90s, κάπως συσχετίζεται με τα νιάτα σας και την παιδικότητά σας. Τα ρούχα άλλαξαν, μα όχι εμείς. Κι ο παππούς εκεί, πάντα πρόθυμος να το κακομάθει και να χωρέσει σε μια τζούρα στιγμής όμορφα συναισθήματα, σαν μια παρακαταθήκη στιγμών για το μέλλον.

Η παρατηρητική της παρέας θα εντοπίσει τη νέα μαμά που είναι άυπνη, κουρασμένη, αλλά τα μάτια της στάζουν ένα κράμα αγάπης, ανησυχίας κι ευλάβειας για το μωράκι της. Σας θυμίζει κάποιαν αδερφή, που σας έκανε θείους από πολύ νωρίς και σας μεγάλωσε πριν τη ώρα σας, με βαρύγδουπους ώριμους τίτλους κι υποχρεώσεις που βαθιά το ξέρετε πως δε σας χαλάνε και πολύ. Αυτή η περαστική μαμά, που θυμίζει ότι είσαι πια ένας μικρός θείος γεννημένος το 90, με πολλά ακόμη όνειρα.

Χάνεστε στο πλήθος. Κι αν τα μάτια σας βάρυναν, τα στρέφετε κι άλλου, γιατί παντού θα βρείτε κάτι να σας θυμίζει τα όμορφα στον νου σας πράγματα, που η καθημερινότητα που τρέχει τα ξεθωριάζει πού και πού. Τα μάτια έχουν την τάση να πλανιούνται, αποκαμωμένα από τα φορτία της μέρας ν’ ανοιγοκλείνουν, να βαραίνουν ενίοτε και ξανά ν’ αλλάζουν πλάνα. Να κάνουν ζουμ σε ό,τι γνώριμο βρουν.

Η κοπέλα στα δεξιά, με τα κοντά μαλλιά και τη φινετσάτη φιγούρα αλλά με τα τόσο ατσούμπαλα νευρικά άκρα σου θυμίζει μια φίλη από το λύκειο.  Αγχωμένη η σημερινή νεολαία, συμφωνείτε σχεδόν σαρκαστικά πριν τα νέα, ακόμα, τριάντα σας. Σε κάθε παρέα έχει κι έναν τολμηρό, έναν περήφανο γυναικοκατακτητή που σίγουρα διδάσκει τους υπόλοιπους τα μυστικά της προσέγγισης. Αυτός θα σας διδάξει πώς και πού να στρέψετε το βλέμμα σας και πώς να γίνετε αρχηγοί του φλερτ, ενώ μεταξύ μας ποτέ δεν τα καταφέρνει, όσο εσείς προσποιείστε ότι οι συμβουλές του είναι σωτήριες.

Αν συχνά πυκνά αναρωτιέσαι αν έχει σωστό η λάθος η παρατήρηση των περαστικών, τότε τζάμπα προβληματίζεσαι. Είναι μια όμορφη, μοναχική ή παρεΐστικη συνήθεια, ορμώμενη από την ανάγκη του ανθρώπου να ταυτιστεί, ν’ ανακαλύψει, από την περιέργεια και την ανάγκη να ξεκουράσει το μυαλό. Διαστραύρωσε το βλέμμα σου μ’ έναν απ’ αυτούς κι ίσως μια καλημέρα να είναι η αρχή μια όμορφης φιλίας. Μέχρι μαζί, μια μέρα θα παρατηρείτε τον κόσμο, ένα κόσμο σας τον δικό σας!