Όσες άμυνες κι αν βάλεις μετά τον χωρισμό μία μία θα ξαναπέσουν

Τέλος αυλαίας, με όμορφο, βάρβαρο ενίοτε, ή πολιτισμένο τρόπο. Στο βάθος, ένα ζευγάρι που έζησε στιγμές ενωτικές, που θα παραμείνουν στο μνημονικό και των δύο βαθιά χαραγμένες για καιρό. Ίσως να μετρούσαν μαζί μήνες ή και έτη- βλέπεις ο  χρόνος όπως φαίνεται παραμένει μια σταθερή αδύναμη όταν μιλάμε για συναισθήματα. «Ένα εμείς απέναντι στον κόσμο και τώρα τι; Τώρα τέλος;»

Ας μεταφερθούμε στο πιο σύνηθες συμβάν της ζωής μας, το τέλος. Που πολλές φορές πυροδοτεί την αναγέννηση και τη νέα αρχή. Την ολοκλήρωση. Το σκοτάδι μετά το τέλος της μέρας, την ολοκλήρωση της νεότητας με το γήρας και το τέλος της ίδιας μας της ύπαρξης. Έτσι λοιπόν και για σένα ήρθε η ώρα που με λίγη κακή μουσική, τους φίλους σου και λίγο φαγητό αντάμα, θ’ αφήσεις πίσω σου τον άνθρωπο που συνήθισες να έχεις ενεργά και καθημερινά στη ζωή και τον διάβα σου.

Αυτός ο άνθρωπος, ίσως να λειτουργεί σαν τροχοπέδη στη ζωή σου. Άλλοτε ίσως να έχει τη μορφή εκείνου που σε αλλοτροιώνει, σε περιορίζει ή δε σε στηρίζει. Μπορεί απλώς ουδέτερα και διόλου ενεργητικά, να είναι το εμπόδιο στο να ανοίξεις φτερά σου. Η παραμονή του στη ζωή σου δεν προσφέρει τίποτα κι είναι γνωστό, πως η αγάπη μόνη της είναι αμάξι χωρίς καύσιμα. Θα προσπεράσεις έναν άνθρωπο που είτε δε φροντίζει το παιδί που έχεις μέσα σου. Εναλλακτικά, καθώς κάθε ιστορία είναι μοναδική, ίσως αφήσεις πίσω κάποιον που εσύ του παρέχεις το μέγιστο δυνατό, αλλά για λόγους πρακτικούς ή και όχι, η ανταπόδοσή του σε σένα ωχριά. Ίσως η ζωή του συντρόφου σου απλώς εξελίσσεται διαφορετικά από τη δική σου σε θέμα timing και προτεραιοτήτων. Σεβαστό. Δεν είναι πάντα πικρά όλα τα αντίο, πολλές φορές είναι κοινή απόφαση με έναυσμα φορτισμένο θετικά!

Πολλές φορές είναι μια οδυνηρή ψυχοφθόρα διαδικασία που συμπορεύεται με την αποδέσμευση από κάτι συνδεδεμένο πολλάκις με ψυχική οδύνη. Ένας κύκλος που ήρθε η ώρα να κλείσει οριστικά, αφού σε έφθειρε για πολύ καιρό. Την ώρα που διαβαίνεις λοιπόν τη πόρτα του αντίο, αν είσαι εγωιστικά υγιής και με αρμονία σε σώμα και πνεύμα θα αποφασίσεις να γνωρίσεις την καλύτερη εκδοχή σου και να πορευτείς βάσει αυτής. Αυτό θα σε οδηγήσει στον άνθρωπό σου, τον εαυτό σου, ή κάποιον ικανό να σ’ αγαπήσει όπως θες- καθώς αν πράγματι είσαι ανώριμα μισός ο ίδιος, δε θα το πετύχεις. Εκεί, θα συνειδητοποιήσεις ότι θα έρθεις αντιμέτωπος με τις άμυνές σου, το τελευταίο και πιο υγιές στάδιο της αναγέννησης. Ένα συνονθύλευμα τοξικών και υγειών παράλληλα μηχανισμών, που στην πλειονότητά τους γρήγορα θα δώσουν τη θέση τους σε γερές βάσεις που  εμπειρικά θα σε πλουτίσουν και θα σε διαμορφώσουν.

Ολική κάθαρση και νέα ξεκινήματα που τα γυρεύεις καιρό, είναι ώρα να τα βάλεις στην πρίζα να φορτίσουν. Ποιος άλλωστε εκεί έξω ρισκάρει να βασίσει την προσωπική του ευτυχία σε ξένα χέρια και ξένες αποφάσεις; Δίνουν και παίρνουν σ’ αυτό το σημείο η άρνηση, με τα νεύρα που ξεσπάς εντελώς άδικα στη μάνα και τους φίλους σου κι έτσι αποφασίζεις μετά από πολλές διορθώσεις της νευρικής σου συμπεριφοράς απ’ τον περίγυρό σου, να κρύψεις όσα νιώθεις. Είτε λοιπόν το καλύπτεις με πρόχειρους επιδέσμους και το ντύνεις με χρώματα που καλύπτουν τη μαυρίλα του, ή απλώς αμύνεσαι μετατρέποντας τον πόνο σε οίστρο από κίνητρα.

Κάπου ανάμεσα σε σκέψεις κι ενορχήστρωση της νέας καθημερινότητάς σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τρία θεριά: τον φόβο του άγνωστου, τον φόβο του παρελθόντος και την παγίδα της μελλοντικής δέσμευσης. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη και πίσω. Διόλου διασκεδαστικό. Πράξη πρώτη: ένα η δύο μήνες μετά τον χωρισμό σου  -πολλές φορές σχεδόν αμέσως αν σου είχε τελείωσε η σχέση νωρίτερα- διαπιστώνεις ότι ο κόσμος που ολοκληρωτικά στήριζες στο ανολοκλήρωτο πρώην μισό σου, όχι μόνο δεν μοιάζει δύσκολος, αλλά σ’ αυτόν διακρίνεις τόσα καινούργια πρόσωπα! Ντροπή δεν είναι δε, να μαρτυρήσεις πως ανάλογα τα θέλω σου, οι παρουσίες αυτές μπορεί να είναι μία ή πολλές, για λίγο, για πολύ ή για πάντα. Στην πόρτα σου λοιπόν ο φόβος, τώρα πια στέκει, μήπως έχει παραγίνει το κακό αφού αδημονείς κάθε μέρα να τις πετύχεις. Ουτοπικά, παράλληλα μπαίνεις σ’ αυτό το μονοπάτι κι αρχίζεις να ερωτεύεσαι ξανά τόσο πολύ, ενώ πιασμένος από τις πρότερές σου αναμνήσεις διστακτικά κρατιέσαι πίσω. Συγκρίνεις, καίγεσαι στη φωτιά του φόβου σου αναίτια, καθώς είμαστε τόσο μοναδικά όντα εμείς οι άνθρωποι, που τσάμπα φόβος σε νικάει.

Η αλεξιθυμία των συναισθημάτων σου παίζει σκάκι με τον εγκέφαλό σου, πολύ χαριτωμένα. Έλκεσαι αόρατα απ’ αυτόν τον άνθρωπο κι όσο ο πόθος δυναμώνει ενάντια στα πρέπει που έχεις σχεδιάσει, γεμίζεις άρνηση, αφού κάθε φορά που αφέθηκες μετά πονούσες! Έτσι δεν είναι; Δε μετριάζεται και δεν κουρεύεται, όμως, με πρόχειρα ψαλίδια το συναίσθημα. Ζήσε όλα του τα στάδια, άρπαξε όση συμπυκνωμένη σοφία μπορείς και μην αντισταθείς ποτέ στην αλλαγή, γιατί είναι αδύνατον.