Φεύγοντας από τον άνθρωπο που ρούφηξε από μέσα σου τη ζωή

Είναι γνωστό, πως από την αρχαιότητα μέχρι τώρα, υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται δυσάρεστοι και μάλιστα επιτηδευμένα με έντεχνο τρόπο. Μικρές εξαιρέσεις τα άτομα που χωρίς να το κατανοούν υποπίπτουν σε μη υγιείς συμπεριφορές, εν τέλει. Η ζωή αποδεικνύει συχνά ότι είναι φύσει αδύνατον να περιστοιχιζόμαστε επιλεκτικά από ανθρώπους  οι οποίοι κάνουν τη μέρα μας να μοιάζει με βόλτα στο πάρκο μια ηλιόλουστη Κυριακή, αφού πράγματι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων του κοινωνικού μας κύκλου, μπορεί να μας εξουθενώσει. Αποτέλεσμα, οι άνθρωποι που συνηθίζουν να έχουν χαλαρές άμυνες ή διακατέχονται από την τάση να αφήνουν πράγματα να περάσουν από την παγερή επιφάνεια, κάτω από το δέρμα τους, να επηρεάζονται αρκετά.

Έτσι, ζουν σε χαοτικό περιβάλλον, το οποίο πέρα από καθημερινές προκλήσεις, περιλαμβάνει και το αχρείαστο φορτίο της πικρής καθημερινής αρνητικής ενέργειας των άλλων. Πολυάριθμοι λόγοι συμβάλλουν στο να μετατραπεί μια υγιής ψυχολογικά οντότητα επιβλαβής για τους άλλους, χωρίς η μνεία σε αυτό να μπορεί γίνει δικαιολογία που  δικαιώνει έναν άνθρωπο που συνηθίζει να είναι  συναισθηματικά φορτικός. Ειδικά στην ενήλικη ζωή, τίποτα δε χαρίζεται ως δικαιολογία ή παράπτωμα. Συνήθως κάποιος που παλεύει ν’ αντιρροπήσει μέσα του τραύμα από το παρελθόν, στην προσπάθειά του αυτή, αντί να το αντιμετωπίσει, λόγω άγνοιας, προκαλεί στρες στους άλλους. Επιπλέον επειδή σαν όντα αντιγράφουμε τους άλλους υποσυνείδητα, κάποιος αποφασίζει ν’ αναπαράγει μια μη υγιή ή μη ηθική στάση γιατί λαθεμένα από την κοινωνία, αυτό θεωρείται έξυπνος τρόπος για να καταφέρει όσα θέλει στη ζωή του. Ενώ πολύ συχνά, γνωρίζουμε ότι κάποιος μπορεί να γίνει ο ίδιος όμοιος με τον θύτη που τον βασάνισε κάποτε, χωρίς να το αντιλαμβάνεται.

Ως γνωστόν, αυτοί οι άνθρωποι συνηθίζουν να κουράζουν τους άλλους με επιθετική ειρωνική συμπεριφορά, χαρακτηριστική διπλωματική στάση ζωής, με ευμετάβλητες αξίες περισσής χειριστικότητας και μαεστρίας. Τέτοια άτομα, δε γνωρίζουν τι θα πει συγγνώμη, καθώς ποτέ δεν έχουν λάθος κι είναι αρκετά επικριτικοί. Τους βλέπεις συχνά, με ακρίβεια να υπογραμμίζουν τα λάθη των άλλων, σαν μαρκαδόροι σε λευκό τετράδιο κι οποία αδυναμία εντοπίσουν, τη σώζουν σαν όπλο στη φαρέτρα τους, εάν κάποτε τους χρειαστεί. Συχνά δε, προσπαθούν να εντοπίσουν πληγές των άλλων, ώστε να ξεχάσουν κάτι που τους βασανίζει, περνώντας ευχάριστα, έτσι, στον μικρόκοσμό τους. Ηθελημένα ή όχι, προκαλούν βλάβη.

Με λίγη προσεκτική εκτίμηση των πραγμάτων, κανείς καταλαβαίνει πως είναι δύσκολο ν’ αλλάξεις έναν άνθρωπο που απομυζεί μερίδιο από την καλή σου ενέργεια, ενώ μπορείς πιο εύκολα να περιορίσεις τη βλαβερή του επίδραση πάνω σου. Επίσης σημαντικό είναι να ξέρουμε ότι το να είσαι τοξικός είναι μια καλή άμυνα, ώστε να επικρατήσεις με τρόπο που θολώνει την ευαλωτότητά σου, όμοια με το πώς ένα λιοντάρι βρυχάται ώστε να κυριαρχήσει στη ζούγκλα. Μια τέτοια αδυναμία έχει ανάγκη να ουρλιάξει, συνήθως, ώστε να προκαλέσει δέος. Κάτι τέτοιο, στατιστικά αυξάνεται όσο μεγαλύτερο κοινωνικό κύκλο έχει κανείς και λιγότερα φίλτρα στο ποιους αφήνει συνειδητά, να είναι στον κλειστό κύκλο του. Επομένως στη δουλειά, στον φιλικό χώρο, στη οικογένεια, σαφώς, ακόμα και στη γειτονιά σου, μπορεί να συναντάς κάποιον που η ενέργειά του είναι σημείο αποφυγής.

Άξιο αναφοράς θα ήταν να πούμε ότι η προσπάθειά μας να απεγκλωβιστούμε ενεργειακά από κάτι τέτοιο, μας ωθεί σε μπλόφες που εμείς δημιουργούμε κι έτσι βάζουμε αυτογκόλ. Ακόμα ένα λάθος είναι ότι οι άνθρωποι επιλέγουμε να μείνουμε από ανάγκη για σταθερότητα σε μια κακοποιητική σχέση, εστιάζοντας σε κάποια καλά στοιχεία τους, όσο εκείνες μάς κόβουν τα πόδια. Παράλληλα, κανείς συνεχίζει να ανέχεται μια τέτοια ανθρώπινη επαφή, γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ανθίσταται στην αλλαγή, ενώ είναι δύσκολο κάποιος να αντιμετωπίσει στα ίσια έναν άνθρωπο που του κάνει κακό, αν δε θέλει να χειριστεί ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια ρήξη. Επομένως, κάνει τα πάντα να το αποφύγει.

Ένας τρόπος μια βλαπτική επαφή να κοπεί, είναι φυσικά εντελώς καθαρά χωρίς περιττή ευγένεια και δισταγμό, να εκθέσει κάνεις τη δυσάρεσκειά του. Επιπρόσθετα, τα υγιή όρια τα οποία κανείς συχνά επικοινωνεί, βάζοντας τον εαυτό του σε προτεραιότητα ώστε να μη φθαρεί συναισθηματικά, είναι ένας πολύ πρακτικός τρόπος. Στο κάτω κάτω, αν κανείς δικαιούται να επιδιώκει μια μίζερη συμπεριφορά, περισσότερο κανείς δικαιούται να προστατευτεί από αυτή. Ας μην ξεχνάμε, ότι κι οι άλλοι στη θέση μας θα έπρατταν πρωταρχικά το συμφέρον για εκείνους, άλλωστε. Το να εκπαιδεύεται κάνεις να λέει όχι, είναι προκλητικά δύσκολο, ενώ έχει παγίδες από την άλλη πλευρά, που μπορούν σθεναρά να ξεπεραστούν, αν θυμάσαι ότι δεν είναι δουλειά σου να διορθώσεις και να επουλώσεις τους άλλους. Αυτό αποτελεί εσωτερική, δική μας ευθύνη για τον καθένα και δεν πρέπει να ζημιώνει τους άλλους.

Στο τέλος της μέρας πρέπει να θυμόμαστε το ότι το πώς νιώθουμε οι ίδιοι, είναι το αποτέλεσμα του τι επιτρέπουμε να μπαίνει στο σπίτι μας, το μυαλό μας και πως η διατήρηση της ψυχικής υγείας, απομακρύνοντας όποιον ρισκάρει να τους κάνει κακό δεν είναι εγωισμός ούτε αγένεια. Είναι μέρος της αυτοσυντήρησης και χρέος μας. Ενώ ακόμα υπενθυμίζεται, το ότι η συμπεριφορά κάποιου, αντικατοπτρίζει το πώς νιώθει με τον εαυτό του εκείνος  και δεν είναι δική μας δουλειά να μπούμε σε αυτό τον αγώνα, που έχουν με τον εαυτό τους τέτοια άτομα . Κατά κανόνα, πράγματι κάποιος του οποίου η αύρα μάς προκαλεί αρνητισμό, δεν είναι φίλος μας κι ως εκ τούτου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ανάλογα, με το δικαιολογητικό μιας ευγένειας ή ανησυχίας του τι θα πει ο κόσμος. Ας μην ξεχνάμε ότι όσο ο κόσμος λέει, εμείς ζούμε τη ζωή μας κάθε μέρα.