Αγάπη: Άτιμη, πλανεύτρα, μάγισσα. Πέφτεις στα δίχτυα της και δεν ξεφεύγεις ποτέ. Γίνεσαι δέσμιος της άνθρωπε κι ευάλωτος σε κάθε χτύπημά της. Κάποιες φορές δέχεσαι να σε κάνει χαρούμενο κι άλλες να σε σκοτώνει. Ωστόσο δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή, νιώθεις ένα μικρό τίποτα χωρίς την παρουσία της. Ένα αόριστο κάτι που περιπλανιέται χωρίς νόημα.
Είναι μεγάλη κουβέντα το «σ’αγαπώ» βλέπεις, βαριά και ασήκωτη. Είναι πολύ τυχερός εκείνος που αγαπά μα κι εκείνος που αγαπιέται. Και αλήθεια πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι αγαπάμε έναν άνθρωπο; Υπάρχει άραγε ορισμός για την αγάπη; Και πόσο μικροί είμαστε μπροστά της;
Αρκετοί είναι αυτοί που λένε πως αν δε ζήσεις αρκετό καιρό με κάποιον άνθρωπο, δεν τον μάθεις και από την καλή και από την ανάποδη δεν μπορείς να τον αγαπήσεις. Ως έναν βαθμό -μικρό κατά τη γνώμη μου- ίσως να παίζει ρόλο και το χρονικό διάστημα. Ωστόσο είναι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σε κάνει ν’ αγαπήσεις έναν άνθρωπο.
Ο σημαντικότερος λόγος που θ’ αγαπήσεις κάποιον είναι όλα όσα σε κάνει να νιώθεις. Είναι το γεγονός πως ρίχνει λιγάκι φως στα σκοτάδια σου και παριστάνει το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, όσο βλέπεις στα μάτια του άλλου την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο όταν αυτός αποτελεί κίνητρο στη ζωή σου. Όταν μεγαλώνεις και ωριμάζεις δίπλα του. Όταν την ημέρα που δεν έχεις όρεξη να πάρεις τα πόδια σου, σε πιέζει να σηκωθείς από τον καναπέ και να δεις τη φάση μ’ άλλο μάτι. Όταν για εκείνα τα άγχη που τραβάς σου υπενθυμίζει καθημερινά κι έμπρακτα πως όλα θα πάνε καλά.
Αγαπάς έναν άνθρωπο όταν τρέμεις στην ιδέα πως θα τον χάσεις. Όταν φοβάσαι μήπως πάθει κακό. Όταν θέλεις να ξέρεις πώς κοιμήθηκε, πώς ξύπνησε, αν έφαγε καλά και αν πήρε ζακέτα μαζί του. Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, νοιάζεσαι και το δείχνεις καθημερινά.
Γιατί αγάπη είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πετυχαίνει τους στόχους του και να χαίρεσαι διπλά για την επιτυχία του. Να είσαι εκεί στα δύσκολα και στα εύκολα, ένα ψηλό βουνό, δίπλα του, αμετακίνητο. Να γελάς όταν είναι χαρούμενος και να κλαις μαζί του στις μαύρες του. Να μην μπορείς να συγκρατήσεις το χαμόγελο σου όταν τον βλέπεις μπροστά σου.
Αγάπη είναι το «καλημέρα» το πρωί και το «καληνύχτα» το βράδυ. Το «είμαι δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς». Το «σου έχω αφήσει νερό να κανείς μπάνιο». Το «έχει φαγητό στον φούρνο» και «το άστο θα το κάνω εγώ γιατί είσαι κουρασμένος σήμερα.». Αγάπη είναι οι βόλτες στην παραλία κι οι ατέλειωτες συζητήσεις για τις ζωές σας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα πειράγματα που μόνο εσείς καταλαβαίνετε και τα βλέμματα που παίρνουν φωτιά όπου σταθείτε και όπου βρεθείτε. Αγάπη είναι να μην κρατάς κακία για τίποτα.
Αγάπη είναι να μαλώνετε και κανείς να μη σταματάει τη συζήτηση γιατί δεν αντέχετε να κοιμηθείτε μαλωμένοι. Η αγκαλιά είναι αγάπη. Ένα φιλί με πάθος. Ένα μπουκέτο λουλούδια κι ένα ευχαριστώ. Το να θέλεις ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη αγάπη είναι.
Δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε όντα εγωιστικά. Πάντα μπαίνει μπροστά αυτός ο ηλίθιoς εγωισμός και μας κάνει να μην μπορούμε να χαρούμε το πιο όμορφο συναίσθημα πάνω στον πλανήτη.
Οπότε για εσένα που αναρωτιέσαι, όχι δεν παίζει ρόλο ο χρόνος. Σημασία έχει το πώς σε κάνει να νιώθεις ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου κι οι στιγμές που περνάτε μαζί, γιατί η αγάπη κρύβεται σε μικρά πράγματα. Στα πιο μικρά που μπορείς να φανταστείς.
Και τελικά ποιος είναι ο πιο τυχερός; Αυτός που αγαπά ή αυτός που αγαπιέται;
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
