Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω ποιο θα ήταν το ένα πράγμα που θ' άλλαζες;

Αν σου δινόταν η δυνατότητα να επιλέξεις να γυρίσεις πίσω τον χρόνο σε μια στιγμή της ζωής σου και να την αλλάξεις, πόσο εύκολο θα σου ήταν να απορρίψεις την ευκαιρία; Κι αν όντως γυρνούσες πίσω, θ’ άλλαζες κάτι τελικά, ή θα τ’ άφηνες όλα ίδια; Εύκολα κάνει κανείς την ευχή αυτή, όμως είναι υπό την ασφάλεια της μη πραγματοποίησής της. Διότι, όλοι κάτι θα θέλαμε ν’ αλλάξει, όμως πόσο διατεθειμένοι θα ήμασταν να το αλλάξουμε εμείς;

Είναι πάρα πολλές φορές που κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου αν έκανα κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που επέλεξα να κάνω. Θα ήθελα πολύ να διορθώσω τα λάθη μου. Θα ήθελα να διορθώσω και τα σωστά μου. Να τα κάνω ακόμη καλύτερα. Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο, σίγουρα θα πρόσεχα τον εαυτό μου περισσότερο. Θα ήμουν πιο επιφυλακτική. Θα έκανα αυτά που πραγματικά ήθελα εγώ κι όχι αυτά που ονειρεύτηκαν κάποιοι άλλοι για μένα. Σίγουρα θα επέλεγα να μη χαρίζομαι. Θα έκανα φίλους που θα έβλεπα πως αξίζουν πραγματικά τον τίτλο αυτό.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα μιλούσα περισσότερο. Γι’ αυτά που με ενοχλούν, γι’ αυτά που δε θέλω να κάνω ή γι’ αυτά που θα ήθελα σαν τρελή να κάνω. Θα πατούσα πόδι σε ό,τι ήταν αντίθετο από τα δικά μου θέλω. Θα έκανα το χόμπι μου επάγγελμα. Θα έδιωχνα από τη ζωή μου όλους τους αχρείαστους και θα κρατούσα μόνο τους σημαντικούς. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα ταξίδευα ακόμη περισσότερο. Θα είχα γυρίσει σίγουρα όση περισσότερη γη θα μπορούσα. Θα χαμογελούσα περισσότερο.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω δε θα με ενδιέφερε το τι θα έλεγε ο κόσμος, ο ξεχασμένος θείος στο χωριό, οι συγγενείς, ο γείτονας. Θα έπιανα ευκαιρίες από τα μαλλιά που τότε απέρριψα. Γιατί ο χρόνος σου χαρίζει ευκαιρίες αλλά δε σου χαρίζεται ο ίδιος. Επίσης θα μου έριχνα μια σφαλιάρα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πλήγωσα, είτε άθελά μου, είτε εσκεμμένα. Θα σκεφτόμουν περισσότερο πριν ανοίξω το ρημάδι το στόμα μου.

Θα έτρεχα να κρυφτώ σ’ αγκαλιές που στερήθηκα. Θ’ αγαπούσα πιο φανερά τους δικούς μου ανθρώπους και θα τους το έλεγα συχνότερα. Θα ερωτευόμουν πιο συνειδητά. Θα ζητούσα συγγνώμη εκεί που φέρθηκα με τον χειρότερο τρόπο. Θα πίστευα περισσότερο σε μένα και στις δυνατότητές μου. Θα έδινα ευκαιρίες. Όσες χρειαζόντουσαν. Δε θα έκρινα τους ανθρώπους και θα έμπαινα στα παπούτσια τους πριν ανοίξω το στόμα μου. Θα έλεγα συχνότερα όχι. Θα έδειχνα τις αδυναμίες μου. Δε θα θεωρούσα πως είμαι πάντα δυνατή. Γιατί δεν είμαι.

Εάν έστω για μια φορά μου δινόταν η ευκαιρία να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα επέστρεφα για να με δω στη γειτονιά που μεγάλωσα. Να δω φίλους που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου. Να πάρω αγκαλιά ανθρώπους που μου λείπουν. Να τους μυρίσω για να θυμηθώ πόσο μου άρεσε αυτή τους η μυρωδιά. Να κοιτάξω στα μάτια αυτόν τον έναν και να τον ρωτήσω γιατί.

Ίσως πάλι όλα αυτά να τα λέω μ’ ευκολία, γιατί ξέρω πως δε θα γίνουν. Ίσως αν είχαμε την ευθύνη της απόφασης πιο βαριά πάνω μας, να μην ευχόμασταν με τόση ευκολία. Ίσως ακόμα και να μπορούσα, να μην άλλαζα και τίποτα. Γιατί τα λάθη μας και τα σωστά μας είναι αυτά που μας διαμορφώνουν και μας κάνουν αυτούς που είμαστε σήμερα. Ίσως το μόνο που θα ζητούσα να ήταν περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ, χρόνο για να ζήσω. Ίσως πάλι να ξεκινήσω σήμερα, για να μην πω ποτέ ξανά στο μέλλον πως εύχομαι κάπου πίσω να γυρνούσα. Γιατί θα έχουν κλείσει μια και καλή όλοι οι λογαριασμοί.