Πολλές φορές, εμείς οι άνθρωποι, κάνουμε τα απλά πράγματα να φαντάζουν βουνό. Θέλεις γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, θέλεις γιατί με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι, θέλεις γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι κι η περιέργεια μας ωθεί σε παρακάτω δρόμους. Δεν ξέρω, ίσως και να είναι όλα μαζί. Κι όταν, συχνά, στραβώσει το πράγμα και πάει κατά διαόλου και μας αφήνει να στεκόμαστε σαν χάνοι μπροστά στην καταστροφή, αναρωτιόμαστε απελπισμένοι «γιατί σε μένα» μ’ ένα παράπονο στα χείλη.
Είναι σαν ν’ αφορά την ερώτηση για το ένα εκατομμύριο ο συγκεκριμένος προβληματισμός. Και την έχεις κάνει κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας. Εκατομμύριο βέβαια δεν πήραμε, αλλά πάμε παρακάτω. Πάμε όμως; Γιατί είναι λες και σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και τα βάζουμε με το σύμπαν εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, ίσως θα ήταν πιο συνετό να βρίσκουμε κανέναν αντίπαλο στο μπόι μας, κι αντί να λέμε «γιατί σε μένα» να ήταν τρομακτικά πιο χρήσιμο να δούμε σφαιρικά το θέμα. Ποιες μπορεί να είναι οι λύσεις του, πώς θα το αντιμετωπίσουμε για να λυθεί καθώς και γιατί μας συνέβη. Βέβαια, ποιος έχει χρόνο για αυτοκριτική κι ανάληψη ευθύνης τη σήμερον ημέρα; Καλύτερα να φταίει το σύμπαν!
Το «γιατί σε μένα» αλλάζει εντελώς ύφος κι ουσία όμως, αν αποφασίσουμε να το μετατρέψουμε σε «όχι μόνο σε μένα». Σ’ έναν ολόκληρο πλανήτη με τόσο κόσμο, πόσο εγωκεντρικοί είμαστε να θεωρούμε ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να έχει το ίδιο θέμα μ’ εμάς; Σίγουρα αυτό μπορεί να μην αποτελεί παρηγοριά, καθώς αν βράζεις δεν μπορείς να ασχοληθείς με το ότι δίπλα σου βράζουν κι άλλοι 40, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Κι αν το δεις και πρακτικά, ίσως να είχε απίστευτα γρήγορα αποτελέσματα ν’ ασχολούμασταν με το ότι “στο ίδιο καζάνι βράζουμε” γιατί θα προσπαθούσαν περισσότερα μυαλά μαζί να σβήσουν τη φωτιά. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, επιμένουμε να μην το κάνουμε.
Η πρακτικότητα κι αργότερα η θετικότητα απέναντι σε κάθε τι αρνητικό που μας συμβαίνει μόνο καλό μπορεί να κάνει, όπως επίσης και η προσπάθεια να προσγειώνεις τη συνθήκη στην πραγματικότητα. Σαφώς, είναι σαν να σου έχουν μάθει τόσο καιρό να κάνεις ποδήλατο με συγκεκριμένο τρόπο και ξαφνικά να σου λένε να κάνεις πετάλι ανάποδα και να μάθεις από την αρχή. Αν όμως αυτό σε κάνει να ξεκολλήσεις από τη θέση που είσαι, δεν αξίζει τον κόπο;
Η Barbara Lee Fredrickson, Αμερικανίδα καθηγήτρια στο τμήμα ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill, στη θεωρία της για τη θετικότητα (Positive Emotions and Psychophysiology) υποστηρίζει πως ένα άτομο, όταν βιώνει περισσότερα θετικά από ό,τι αρνητικά συναισθήματα, πετυχαίνει τα βέλτιστα επίπεδα ευεξίας κι ανθεκτικότητας. Με δυο λόγια ζούμε καλύτερα αλλά κι έχουμε μεγαλύτερες αντοχές στα δύσκολα. Αυτή η επιστημονική ανακάλυψη ήταν πρωτοποριακή στην έναρξη των συζητήσεων για το πώς μια θετική κατάσταση του νου μπορεί να ενισχύσει τις σχέσεις, να βελτιώσει την υγεία, ν’ ανακουφίσει την κατάθλιψη και να διευρύνει το μυαλό.
Καιρός είναι λοιπόν ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι. Να ξεκολλήσουμε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και να επιλέξουμε τον δρόμο που απλώς συμφέρει περισσότερο κι ας είναι λίγο άβολος στην αρχή. Ας αφήσουμε πίσω το «γιατί σε μένα» κι ας αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας ρεαλιστικά. Ίσως είναι μέχρι κάποιος να μας δείξει το πώς· μετά είναι όλα εύκολα.
Αυτοί που έχουν ένα «γιατί» για να ζουν, μπορούν ν’ αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε «πώς.» Φρίντριχ Νίτσε,1844-1900, Γερμανός Φιλόσοφος
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
