Έχετε προσέξει πως είμαστε μονίμως όλοι εκνευρισμένοι;

Ο Ιπποκράτης είπε ότι κάθε ασθένεια ξεκινάει από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Τα τελευταία χρόνια η ιατρική κοινότητα άρχισε να αποδέχεται πως οι σκέψεις μας έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην υγεία μας. Πόσες φορές έχεις νιώσει πως είσαι ένα καζάνι που βράζει; Δεν εκφράζεις αυτά που νιώθεις, δεν αποδέχεσαι τα συναισθήματά σου, καταπιέζεις το εγώ σου για τους άλλους; Κακή ψυχολογία, καταπίεση, ψυχοσωματικά, μέχρι την έκρηξη.

Όταν ήμασταν παιδιά η έκφραση συναισθημάτων ήταν εύκολη, αφιλτράριστη. Τα λέγαμε έξω από τα δόντια. Μεγαλώνοντας όμως σταμάτησε αυτό να γίνεται τόσο εύκολα· φοβόμαστε μήπως φανούμε υπερβολικοί ή αδύναμοι, αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι λέμε έχει συνέπειες, υπάρχει η σκέψη για το τι θα ακολουθήσει. Είναι κι αυτή μια όψη του φόβου της απόρριψης. Κάθε μέρα παλεύουμε ν’ αντεπεξέλθουμε στις άπειρες υποχρεώσεις που έχουμε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να κλείνουμε τ’ αυτιά μας για να μην επηρεαστούμε απ’ ‘οσα άσχημα ακούμε να γίνονται γύρω μας, να μη χαλάσουμε χατίρια δικών μας ανθρώπων, κάνουμε δουλειές οι οποίες δε μας ταιριάζουν γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Κι αναρωτιέσαι, είναι αυτή η ζωή που έχεις ονειρευτεί; Κι έτσι, μαζεύεις και μαζεύεις, μέχρι που σκας. Μαθαίνεις να ζεις μ’ έναν μόνιμο εκνευρισμό, έχεις ένταση που θέλεις να ξεσπάσεις, γίνεσαι ευερέθιστος κι αντικοινωνικός. Μπαλόνι που φουσκώνει και ξαναφουσκώνει, τεντώνεται κάθε ίνα του μέχρι την πλαστική παραμόρφωση, την απόλυτη έκρηξη.

Πες μου, πόσες φορές έχεις φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση; Να μη μιλάς για να μην πληγώσεις κόσμο, να μη λες όχι για να είσαι αρεστός, να κάνεις πράγματα που θέλουν οι άλλοι για σένα για να είσαι το καλό παιδί, να δέχεσαι προσβολές και να μη λες τίποτα- γιατί τι χρειάζεσαι τη δουλειά κι ας είναι το αφεντικό σου μαλάκας. Κι ας βράζεις γιατί έχεις αφήσει πίσω τα θέλω σου για τα θέλω των άλλων. Κι ας κοιμάσαι κάθε βράδυ με ηρεμιστικά.

Δεν τους καταλαβαίνεις τους ανθρώπους με καταπιεσμένα αισθήματα. Ίσως γιατί πια, είμαστε πολλοί. Ίσως γιατί δεν έχουν κέρατα- έξω τους φαίνονται πράοι και συγκροτημένοι, μέσα τους όμως γίνεται ο πόλεμος. Πολλές φορές ξεκινούν κακές συνήθειες. Κάπνισμα, αλκοόλ, ξενύχτια. Η διαδικασία της αυτοκαταστροφής γίνεται ολοένα κι εντονότερη.

Πολλές φορές νομίζουμε πως με λύσεις παροδικές, ίσως απαλλαγούμε εύκολα από τα καταπιεσμένα συναισθήματά μας. Όπως όταν δε μας αρέσει ένα ρούχο και το πετάμε, έτσι νομίζουμε και για το συναίσθημα, ότι μπορούμε να το ξεφορτωθούμε, αν απλώς το χώσουμε κάπου που δεν το βλέπει φως. Στρεφόμαστε σε πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση, μα το υποσυνείδητο είναι εκεί και κάνει δουλίτσα κρυφά. Όσο κι αν νομίζουμε, λοιπόν, ότι πετάμε όσα μας δυσκολεύουν, αυτά ξαναγυρνούν με διάφορες μορφές για να μας εκδικηθούν.

Κι εννοείται πως δεν μπορούμε να ζούμε σε καταστολή. Αν το κάναμε αυτό η ζωή μας δε θα είχε νόημα. Θα ήμασταν απλώς όντα τα οποία περιφέρονται στη γη, χωρίς σκοπό. Οι φόβοι σου, η χαρά σου, οι λύπες σου, οι επιτυχίες σου κι οι αποτυχίες σου είσαι εσύ. Δώσε έναν αέρα ανανέωσης στον εαυτό σου και μην κλειδώνεις τα συναισθήματά σου μέσα σου. Ποτέ μην κουραστείς να διεκδικείς χώρο για όσα νιώθεις. Θα δεις, δε θ’ αργήσει να έρθει η στιγμή που οι εντάσεις σου δε θα είναι τόσο μεγάλες, γιατί θα δίνεις σημασία στην πηγή τους. Θα έχεις παλέψει με τα θεριά και θα έχεις νικήσει.

«Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας· πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες κι απλούστερες.» Φρίντριχ Νίτσε, Γερμανός Φιλόσοφος

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!