«Για να σ' αφήσω, θέλω να ξέρω πως με θες»

Από τη ζωή μας καθημερινά περνάνε άνθρωποι. Γνωστοί ή άγνωστοι. Κάποιοι έρχονται για να μείνουν, άλλοι για να φύγουν κι άλλοι απλώς για να δώσουν μια πολύ μικρή παράσταση και να εξαφανιστούν. Ίσα-ίσα να αφήσουν το στίγμα τους και μετά αέρας. Είναι αυτά τα ίδια άτομα που θέλουν την προσοχή σου όλη στραμμένη επάνω τους και μόλις τους τη χαρίσεις, με τους μοναδικά ευφάνταστους τρόπους που διαλέγουν οι ίδιοι φυσικά να τη δεχτούν, μια ωραία πρωία ρίχνουν το άκυρό τους και φεύγουν. Σαν να μην τρέχει τίποτα.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που το μόνο που θέλουν είναι όλη τη λάμψη πάνω τους για να καλύψουν τις ανασφάλειές τους. Για να δουν αν περνάει η μπογιά τους. Μπορεί να μην ξύπνησαν καλά, να μη νιώθουν ασφαλείς με τον εαυτό τους, να έχουν άγχος για το αν τους αγαπούν, αν τους θέλουν. Κι αυτός είναι ένας τρόπος να επιβεβαιωθούν πως τελικά είναι αρκετά καλοί, τελικά μπορούν να έχουν όποιον θέλουν, τελικά, ναι, είναι αγαπητοί και ποθητοί. Μόλις το πάρουν αυτό, τελειώνει αυτόματα κι η όποια ανάγκη να βρίσκονται κοντά σου, αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο να τους προσφέρεις. Σε κέρδισαν.

Από την άλλη, μπορεί πραγματικά να μην ξέρουν τι θέλουν. Μπορεί να είναι μια κίνηση απελπισίας που συνοδεύεται από έντονες κι ανειλικρινείς εκφράσεις οικειότητας για να ξεπεράσουν κάποιο άλλο άτομο, για ν’ αποδείξουν στον εαυτό τους ότι μπορούν, γιατί απλώς είναι μια καλή πρόκληση και βαριούνται. Μην παραμυθιάζεσαι όμως. Ένα τέτοιο άτομο, όσο δοτικό κι ενθουσιώδες κι αν μοιάζει να είναι μαζί σου, σίγουρα δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμο. Μπορεί να θέλει να είναι, μπορεί να νομίζει ότι θα γίνει, μπορεί να έχει και πλήρη επίγνωση πως δεν. Κάποια στιγμή, συνήθως όταν σιγουρευτεί πως έχεις αφεθεί, θα φύγει.

Μια τέτοια τακτική δηλώνει ίσως τον φόβο της εγκατάλειψης από πλευράς του. Τον φόβο μη φύγεις εσύ πρώτος, μην τον προλάβεις. Άμυνα για να μην πληγωθεί ή μάλλον για να μην ξαναπληγωθεί. Αν το καλοσκεφτείς κι εσύ το ίδιο δε θα έκανες για να προστατέψεις τον εαυτό σου; Κι εδώ θα μου πεις, ναι, αλλά ο άλλος άνθρωπος τι φταίει; Εμ, δε φταίει.

Κι αν νομίζεις πως δεν αφήνει σημάδι μια φυγή και σ’ αυτόν που την πράττει, κάνεις λάθος. Γιατί αυτός δημιουργεί κακό προδεδικασμένο. Μαθαίνει να ζει με τις ανασφάλειες και τους φόβους του χωρίς να προσπαθεί να τα διορθώσει, αλλά αντιθέτως διαρκώς τα διογκώνει. Δεν προσπαθεί να δουλέψει με τον εαυτό του αλλά κρύβεται από αυτόν, με το να λαμβάνει ένα παροδικό ενδιαφέρον από διαφορετικούς ανθρώπους, νομίζοντας πως έτσι θα καλύψει τα κενά του, πράγμα που συμβαίνει μόνο επιφανειακά. Ζει μέσα στην ψευδαίσθηση του ενδιαφέροντος για το πρόσωπό που, χωρίς να εμβαθύνει στη δική του προσωπική εμπλοκή.

Δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Είναι πολλοί αυτοί που κρύβονται πίσω από το προσωπείο του επιφανειακού ενδιαφέροντος. Με γυμνό μάτι δεν τους αναγνωρίζεις κι αν δεν πάθεις δε θα μάθεις, που λέγανε κι οι παλαιότεροι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ωραίο να «δεχτείς» να βάλεις κάποιον στη ζωή σου και μόλις πάρει αυτό που θέλει να εξαφανίζεται. Όμως, όσο κι αν προσπαθείς, ποτέ δεν ξέρεις αν έκανες καλά που αποφάσισες να αφεθείς. Αυτό το δείχνει μόνο η ιστορία. Κι η άτιμη, πονάει πολύ.