Η επόμενη μέρα μετά από μια άρρωστη σχέση

Όταν μπαίνεις σε μια άρρωστη σχέση, δεν μπορείς να το καταλάβεις από την αρχή. Ενδεχομένως βέβαια να μην είναι εξ αρχής άρρωστη, ωστόσο, τις περισσότερες φορές, οι κόκκινες σημαίες κυματίζουν από μακριά, οι φίλοι μιλάνε και σου λένε να φύγεις, το ένστικτο βαράει ταμπούρλο. Ωστόσο εσύ θέλεις να το ζήσεις. Και μπαίνεις με τα χίλια και πέφτεις με τα μούτρα.

Όλα ίσως ξεκινάνε από το «δε θέλω να σε κοιτάει κανείς, είσαι δικός/δικιά μου» ή από το «δε θέλω να πας σ’ αυτό το πάρτι» ή από το «δε θα ανεβάζεις τέτοιες φωτογραφίες στα σόσιαλ». Κι εσύ τα δέχεσαι για να κάνεις ένα βήμα πίσω, για να μη φέρεις ρήξη στη σχέση, γιατί νιώθεις κολακεία από την προσοχή και το μεταφράζεις ως υπέρμετρο ενδιαφέρον. Τότε, είναι που έχεις χάσει την πρώτη μάχη.

Συνεχίζει με το να σε μειώνει. Διαρκώς και για τα πάντα. Νιώθεις χαζός, απροστάτευτος, μόνος, λίγος. Ίσως σου χτυπήσει κάτι που έκανες στο παρελθόν ή κάτι που εκμυστηρεύθηκες σε μια στιγμή ευάλωτη. Ψάχνει μια αδύναμη στιγμή σου, για να πονέσει περισσότερο. Πια, ζητάει πλήρη αναφορά για το τι έκανες, πού ήσουν και με ποιον. Και τη δίνεις. Και ξαφνικά βρίσκεσαι με μια θηλιά στον λαιμό σφιχτά δεμένη. Από τη μια πνίγεσαι απ’ όλα τα μη και τα δεν, τα υποτιθέμενα σενάρια, το ότι άνοιξες το στόμα σου μιλώντας για θέματα δικά σου προσωπικά κι από την άλλη είσαι τόσο ερωτευμένος -θεωρείς- που το να φύγεις μοιάζει αδύνατον. Όμως είσαι απλώς υπό κράτηση.

Ξέρεις, αυτές οι σχέσεις έχουν ένα μοναδικό ταλέντο. Να σε κρατάνε δέσμιό τους. Γίνεσαι έρμαιο του κακοποιητή σου κι όσο και να προσπαθείς να ξεφύγεις δεν μπορείς. Κάνεις ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω. Κι επειδή δεν υπάρχει σωματική κακοποίηση, δεν καταλαβαίνεις πως κακοποιείσαι. Είναι παρά πολύ δύσκολο και να αντιληφθείς ότι πρέπει να φύγεις κι αυτό γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος που δημιουργεί αυτή την τοξικότητα δε σε αφήνει να καθαρίσεις το μυαλό σου. Gaslighting, παθητικοεπιθετικές συμπεριφορές, παιχνίδια χειρισμού θα σε κάνουν να αμφισβητείς την κρίση και το μυαλό σου, γυρνώντας πίσω στην ασφαλή αγκαλιά του κακοποιητή έρωτά σου.

Ωστόσο, κι αν αποφασίσεις όντως να φύγεις, τότε για να πετύχει πρέπει να κοπεί κάθε επικοινωνία μαχαίρι και να αλλάξεις αριθμό, σπίτι και φυσικά συνήθειες. Είναι σαν μια φουλ ον απεξάρτηση. Αφού όμως πάρεις την απόφαση να φύγεις, έχεις κάνει το μεγαλύτερο βήμα. Νιώθεις πως αναπνέεις ξανά. Νιώθεις πως μέρα με τη μέρα είσαι όλο και πιο κοντά στο να ξαναπατήσεις στα πόδια σου και δε θα αφήσεις κανέναν και τίποτα να σε κάνει να νιώσεις ξανα τόσο άσχημα. Σαφώς, κάθε αρχή και δύσκολη. Έτσι κι εδώ, πονάς, νιώθεις την ανάγκη για επικοινωνία, να πάρεις έστω μια λέξη, τη δόση σου. Και τότε είναι που πρέπει ν’ αντισταθείς. Εκεί είναι που πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να μην ξαναπέσεις στον βούρκο.

Όταν φύγεις απ’ αυτόν τον Γολγοθά θα ξαναβρεις τον εαυτό σου. Θ’ αρχίσεις να απολαμβάνεις μικρά και μεγάλα πράγματα, θα βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι. Όλα θα κυλούν ομαλά και θα κάνεις πράγματα που νιώθεις, χωρίς να φοβάσαι. Θα αισθανθείς ελευθερία, θα φύγεις από τη μιζέρια και την κακία κι αυτό θα σε κάνει να βλέπεις πιο θετικά το μέλλον. Θα πάρεις στα χέρια σου αυτή την κόκκινη σημαία που έκανες πως δεν έβλεπες στην αρχή και θα την κάψεις.

Κάθε μέρα ακούω για τέτοιες σχέσεις κι αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όλες ακολουθούν το ίδιο μοτίβο κι απλώς αλλάζουν τα πρόσωπα. Σίγουρα ένας άνθρωπος για να μπορέσει να συμπεριφερθεί με τέτοιο τρόπο σε κάποιον που του προσφέρει αγάπη, έχει τεράστιο θέμα με τον ίδιο του τον εαυτό. Όσο κι αν ελπίζεις ότι θ’ αλλάξει, δε θα αλλάξει επειδή προσφέρεις την αγάπη σου. Κι αυτό πρέπει να το επαναλαμβάνεις κάθε φορά που αισθάνεσαι πως αυτό αρκεί. Εάν λοιπόν πήρες την απόφαση να φύγεις, μην κάνεις πίσω. Αν από την άλλη δυσκολεύεσαι, ζήτα βοήθεια και σπάσε τον κύκλο της άρρωστης σχέσης σου. Πάνω απ’ όλα για την ψυχική σου υγεία και μετά για να μπορέσεις να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή. Δεν είναι έρωτας αν σε πονάει τόσο. Κι όχι, δεν κάνεις λάθος.