Φεβρούαριος μήνας των γενεθλίων μας και φέτος κλείνουμε τα 9! Γι’ αυτο ζητήσαμε απ’ τους pillowfighters κάθε βράδυ ως τις 14 του μηνός, που γιορτάζουμε επισήμως με τον Αγίο Βαλεντίνο, να μας αφήνουν να ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά στα πιο παθιάρικά τους!
Έβλεπα ρομαντικές ταινίες με ερωτευμένα ζευγάρια ή ζευγάρια που για κάποιον λόγο χώρισαν και το ‘φερε η μοίρα να ξαναβρεθούν και να ζήσουν μαζί ως τα βαθιά γεράματα. Και καθώς έβλεπα αυτές τις σκηνές από μελό ταινίες, έλεγα από μέσα μου «για φαντάσου να βρω και εγώ κάποια στιγμή έναν άνθρωπο που θα ερωτευτώ με την πρώτη μάτια και όλο μου το είναι».
Κι έλα που που το για φαντάσου μου έγινε πραγματικότητα και ξαφνικά σε μια άκυρη καλοκαιρινή ημέρα γνώρισα εσένα. Όμορφος, ετοιμόλογος, εύστροφος, ό,τι ακριβώς ήθελα. Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες στο τηλέφωνο. Και δώσ’ του μηνύματα και δώσ’ του βιντεοκλήσεις. Σε ερωτεύτηκα πριν καν σε γνωρίσω.
Και μετά ήρθε η στιγμή που σε είδα από κοντά. Θυμάμαι το άγχος μου, ποσό με είχε κατακλείσει. Λες και ήμουν παιδάκι έκανα, εικοσιπέντε χρόνων κοπέλα. Δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω. Κοιτούσα τα μάτια σου και χανόμουν κάπου στο ενδιάμεσο. Σ’ ερωτεύτηκα από την πρώτη μάτια όπως στις ταινίες -και καλύτερα-, το πρώτο λεπτό, στο πρώτο κλάσμα του δευτερολέπτου.
Ήσουν πάντα δίπλα μου, να μου μιλάς, να με συμβουλεύεις, να γελάμε, να μαλώνουμε. Μα και οι δυο σφόδρα ερωτευμένοι.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που έγινα δίκη σου, το πως είχα αφεθεί στα χέρια σου, στη μυρωδιά σου και στο άγγιγμα σου. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Με έκανες να νιώθω ξεχωριστή, μοναδική -μοναδικά ερωτευμένη με όλο σου το είναι. Σε ήθελα κάθε μέρα και πιο πολύ, πιο τρελά, πιο απαιτητικά και πιο άγρια.
Ήθελα να περνάω χρόνο μαζί σου, να κάνω ταξίδια, όνειρα, να ζω στην καθημερινότητά σου και εσύ στη δίκη μου. Να σε κρατάω από το χέρι, να σ’ έχω αγκαλιά και να χάνομαι μέσα στα μάτια σου. Να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί σου. Να ανοίγω τα μάτια μου και να ακούω την καλημέρα σου, να τα κλείνω και να ακούω την καληνύχτα σου.
Ένα καλογραμμένο σενάριο που ο πιο πετυχημένος σεναριογράφος δε θα μπορούσε ούτε να γράψει, ούτε να φανταστεί. Και όμως όλα αυτά τα ένιωσα και τα έζησα μαζί σου. Μπορεί να ήταν για λίγο αλλά τα ένιωσα.
Και μετά από το για φαντάσου, ήρθε το «δεν το φαντάστηκα ποτέ μου». Γιατί ως γνωστόν όλα τα παραμύθια δεν έχουν κι όμορφο τέλος. Κι ακόμη αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το τέλος, η αρχή ή η μέση για εμάς. Ό,τι και να είναι μετά από το σύννεφο που ζούσα, ήρθε κι η βροχή -αναμενόμενο. Στην κανονική ζωή μου αρέσει πολύ η βροχή. Την απολαμβάνω. Στην ιστορία μου μαζί σου δεν την απήλαυσα καθόλου. Ίσα-ίσα μαράζωσα. Έχασα κάθε ελπίδα ότι θα ξανά είμαστε μαζί όπως τότε. Δε φαντάστηκα ποτέ μου πως θα ένιωθα έτσι για κάποιον άνθρωπο. Δε φαντάστηκα ότι είχα μέσα μου τόση υπομονή, τόση αγάπη, τόση ανεκτικότητα να συγχωρώ τα πάντα.
Εσύ ένας άλλος άνθρωπος κι εγώ ο ίδιος. Έμεινα εκεί να προσπαθώ να μη σε χάσω από τη ζωή μου. Γιατί για εμένα ήσουν κάτι ξεχωριστό, αυτός που μένει στη μνήμη και δεν απομακρύνεται τόσο εύκολα απ’ αυτή.
Δε φαντάστηκα ποτέ πως δε θα μπορούσα να προχωρήσω τη ζωή μου μετά από σένα -ή τον οποιοδήποτε-, όμως δεν μπορώ να κάνω ούτε βήμα. Δε φαντάστηκα πως αυτή η απροσδόκητη γνώριμα θα είναι και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου.
Να είσαι καλά λοιπόν, εκεί που είσαι. Να ξέρεις πως σε σκέφτομαι. Στο μυαλό μου κόβεις βόλτες καθημερινά. Μου λείπεις δεν στο κρύβω. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή έρωτα μου -κι αυτός είναι ο μόνος τίτλος που σου ταιριάζει. Άλλωστε, μπορεί να ξανά γίνεις το για φαντάσου μου.
Μα για φαντάσου να μη γινόσουν το «δεν το φαντάστηκα ποτέ μου».
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
