Χθες καθόμουν στον καναπέ μου και σκρόλαρα στο ίντερνετ. Έτσι έπεσα πάνω σε ένα άρθρο με τίτλο «Στο πάρτι του γιου μου ήρθαν μόνο δύο παιδάκια και ο κλόουν μοίραζε τα μπαλόνια στους περαστικούς». Μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον ο τίτλος και μπήκα να δω τι στο καλό έκανε αυτό το παιδάκι και δεν πήγαν στα γενέθλιά του. Προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα κάτι το οποίο με έκανε να θυμώσω και να στεναχωρηθώ αρκετά για τη σάπια κοινωνία που ζούμε.
Το άρθρο το έγραψε μια μάνα αγανακτισμένη. Η οποία μεγάλωνε μόνη της τον αυτιστικό γιο της, καθώς ο πατέρας του αποφάσισε να αποποιηθεί τις ευθύνες του απέναντι στο παιδί του. Και ναι λοιπόν αυτό ήταν το «λάθος» που έκανε το παιδί. Διαγνώστηκε στο φάσμα του αυτισμού. Η μητέρα του παρέχει τα πάντα, συνεδρίες, θεραπείες και στο σχολείο παράλληλη στήριξη. Φυσικά το παιδάκι στα περισσότερα πάρτι δεν είναι καλεσμένο και δεν είναι και το πιο αγαπητό παιδί στο σχολείο -από γονείς και μαθητές- γιατί είναι κάπως εσωστρεφής και επιθετικός. Η μητέρα του λοιπόν αποφάσισε να του κάνει το πρώτο πάρτι γενεθλίων του στα εφτά του χρόνια. Κάλεσε όλους τους συμμαθητές του, τους γονείς τους, Dj, παρήγγειλε από catering και προσέλαβε έναν κλόουν για να παίζει με τα παιδιά. Στο πάρτι πήγαν μόνο δύο παιδάκια. Η επόμενη μέρα στο σχολείο; Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Το παιδάκι; Γεμάτο ερωτήσεις. Για ποιον λόγο δεν ήρθαν οι συμμαθητές μου στο πάρτι μου; Η μητέρα; Γεμάτη στεναχώρια και δικαιολογίες. Εγώ; Αηδιασμένη με τη σαπίλα.
Και ρωτώ εγώ. Πότε είμαστε κατά του bullying; Μόνο σε δημοσιεύσεις μας στο facebook για να δει ο κόσμος το πόσο φιλεύσπλαχνοι είμαστε; Μόνο στα λόγια για να φανεί ότι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα -ενώ οι πράξεις μας δείχνουν άλλα; Ή μέχρι να έρθει ένα αυτιστικό στο σχολείο μας και να μας καλέσει στο πάρτι του; Θλίβομαι πολύ για το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη κόσμος που αντιμετωπίζει τέτοια παιδιά με αυτόν τον τρόπο αντί να τα αγαπά σαν δικά του παιδιά. Λυπάμαι πραγματικά πολύ που τέτοιοι άνθρωποι θέλουν να λέγονται γονείς. Και θέλω πραγματικά να έρθουν στη θέση αυτής της μητέρας και αυτού του παιδιού που έτυχε να γεννηθεί λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Τα παιδιά με αυτισμό δεν είναι κατώτερα, δεν είναι πρόβλημα, το πρόβλημα είμαστε εμείς. Ίσα-ίσα είναι διαφορετικά και επικοινωνούν με τον δικό τους μοναδικό κι υπέροχο τρόπο. Ας μάθουμε επιτέλους να αγαπάμε τη διαφορετικότητα. Ας μπουν ψυχολόγοι σε όλα τα σχολεία ώστε να μπορούν να απευθυνθούν γονείς και μαθητές για τέτοιου είδους καταστάσεις.
Τα παιδιά είναι φερέφωνα των γονιών τους και για αυτό εσείς γονείς μάθετε στα παιδιά σας να σέβονται τα άλλα παιδιά. Μάθετέ τους να αγαπάνε τους άλλους ανθρώπους. Μάθετέ τους να δέχονται το διαφορετικό και όχι να το απομονώνουν. Για μια κοινωνία καλύτερη. Για να μπορούν τα παιδιά σας και τα παιδιά των άλλων να ζουν χαρούμενα.
Εν έτει 2022 δε θα έπρεπε να μιλάμε για τα αυτονόητα. Δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς με τέτοιο τρόπο. Θα έπρεπε να τους αγκαλιάζουμε σφιχτά και να τους κάνουμε φίλους μας. Να τους βοηθάμε, να παίζουμε μαζί τους, να μην τους έχουμε στην απομόνωση. Σκέψου εσύ άνθρωπε εκεί έξω να ήταν το δικό σου παιδί σε αυτήν τη θέση. Σκέψου να είχες να αντιμετωπίσεις εσύ όλα αυτά που αντιμετωπίζει αυτή η μάνα. Η διαφορετικότητα είναι όμορφο πράγμα δεν πρέπει να τη μισούμε. Άλλωστε τι σημασία θα είχε εάν ήμασταν όλοι ίδιοι; Ποιο θα ήταν το νόημα;
Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες. Stephen Covey, 1932-2012, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
