Η Αμερικανίδα ψυχολόγος, Joyce Brothers, είπε «Το να σε θεωρούν δεδομένο μπορεί να είναι καλό. Σημαίνει ότι θεωρείσαι ένα βολικό και αξιόπιστο στοιχείο στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου». Αναρωτιέμαι κατά καιρούς πόσους ανθρώπους θεωρήσαμε δεδομένους στη ζωή μας. Κι άραγε, αυτούς που θεωρήσαμε, τους έχουμε ακόμη δίπλα μας ή έφυγαν σαν μπαλόνι από παιδικό χεράκι; Μπορείς άραγε να θεωρήσεις κάποιον δεδομένο και να είσαι σίγουρος πως ακόμα κι αν φύγεις τώρα, όταν επιστρέψεις θα τον βρεις εκεί που τον άφησες;
Όσο ήμουν μικρή, θεωρούσα κάποια πράγματα σίγουρα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον οι άνθρωποι που σε περιβάλουν. Από τους γονείς μας μέχρι τους φίλους και τις σχέσεις μας, ακόμη και το φαγητό που σχεδιάζουμε να μαγειρέψουμε αύριο. Μήπως τελικά όλα είναι αβέβαια και εμείς παιδεύουμε τζάμπα το μυαλό μας; Μήπως θα έπρεπε να ρουφάμε τη ζωή με το κουτάλι και να μην αφήνουμε μέρα ανεκμετάλλευτη;
Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να λέει «έλα μωρέ, θα πάρω αύριο τον παππού μου τηλέφωνο να δω τι κάνει». Όχι! Θα τον πάρεις σήμερα. Γιατί το αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Γιατί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Έχουμε σίγουρο πως θα ξυπνήσουμε το πρωί και πως όλα θα είναι όπως χθες; Όχι φίλε μου, μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι. Κάθε μέρα είναι διαφορετική και δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά για τίποτα.
Φυσικά, στην όλη στάση μας έχει βάλει κάπου το χεράκι του κι ο εγωισμός μας. Μαλώνουμε, κρατάμε κακίες, κάνουμε μούτρα. Λες και κάποιος μας έχει διαβεβαιώσει πως ο άλλος θα είναι εκεί ανά πάσα στιγμή, όποτε εμείς θυμηθούμε. Δεδομένο μπορεί να θεωρήσουμε κάποιο μέλος της οικογένειας, κάποιον φίλο, το ταίρι μας ή ακόμα και κάποιον που ξέρουμε πως μας νοιάζεται αλλά τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία. Μπορεί να είναι ο άνθρωπος που έχει σταθεί ως τώρα δίπλα μας στα δύσκολα κρατώντας μας το χέρι, εκείνος που χαίρεται με τη χαρά μας και που ακούει τις βλακείες μας στις 5 το ξημέρωμα. Μπορεί να είναι κάποιος που έχουμε επιλέξει για σύμμαχο και συνοδοιπόρο, ή κάποιος άλλος που εμείς δε θέλουμε να έρθει ιδιαίτερα κοντά μας, αλλά νιώθουμε πολύ σίγουροι για τα αισθήματά του προς το πρόσωπό μας.
Έχουμε μια σιγουριά πως τίποτα δε θα αλλάξει στη ζωή μας και είναι απορίας άξιο από πού αυτή πηγάζει, με τόση μεταβλητότητα γύρω μας. Πιστεύουμε πως το δεδομένο μας θα είναι εκεί να περιμένει σαν σύγχρονη Πηνελόπη, κι ας μην του συμπεριφερόμαστε κάποιες φορές με τρόπο όμορφο, κι ας μην του λέμε τα «ευχαριστώ» που αναλογούν στη στάση του. Επαναλαμβάνουμε σταθερά -λες και κάποιος μας έχει κουρδίσει- πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι «δούναι και λαβείν», πως είναι αρκετά ψυχρό αυτό σαν διατύπωση και κάποιος δίνει περισσότερα, άλλος λιγότερα, αρκεί δυο άνθρωποι να αλληλοσυμπληρώνονται και να τα βρίσκουν. Μήπως όμως απλώς ο ένας προσπαθεί πολύ κι ο άλλος απλώς βολεύεται;
Ας πάρουμε για παράδειγμα μία συντροφική σχέση. Γνωρίζουμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του ανθρώπου μας. Ξέρουμε τι ώρα ξυπνάει, τι κάνει πάνω κάτω μέσα στη μέρα του, ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, τι τον αγχώνει. Κι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μη ρωτάει καν πώς είμαστε, γιατί θεωρεί δεδομένο ότι είμαστε καλά. Βάζει τις δικές του ανάγκες πάνω από τις δικές μας και πιστεύει πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε μόνοι μας σε οτιδήποτε προκύψει. Ναι, μπορεί να είναι όντως έτσι, αλλά μπορεί να είναι και πολύ αλλιώς. Σε κάθε σχέση -οποιασδήποτε μορφής- τα μέλη της πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις οφείλουν να είναι αυθόρμητες. Να πηγάζουν από την επιθυμία μας να κρατήσουμε κάποιον στη ζωή μας. Να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε ακριβώς τα ίδια πίσω, αλλά παράλληλα να βλέπουμε πως μας εκτιμούν, πως χαίρονται για την ύπαρξή μας στη ζωή τους. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει πάντα. Κάποιοι παίρνουν και ξεχνάνε να δώσουν -όχι επειδή το ζητάς, αλλά επειδή το νιώθουν, επειδή θέλουν να σε ευχαριστήσουν, για να δουν την πιο όμορφη καμπύλη στο σώμα σου να φτάνει μέχρι τα αφτιά.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε είναι να αφήνουμε τον εγωισμό μας να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς και να θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που δε φεύγουν από δίπλα μας. Και τότε ξεκινάμε να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν δε βάζαμε μπροστά τον εγωισμό μας. Τι θα γινόταν αν χαρίζαμε απλόχερα κι εμείς αγάπη, όπως ανιδιοτελώς μας χάρισε ο άνθρωπος που έφυγε. Τι θα γινόταν αν δείχναμε λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στον άνθρωπό μας;
Ο δεδομένος μπορεί να μην εκτιμάται ανάλογα όσο μένει και προσπαθεί, αλλά πολλές φορές όταν αποχωρεί λατρεύεται και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς καταλαβαίνουμε όταν είναι πια αργά. Για αυτό ας προσπαθήσουμε να δείχνουμε την αγάπη μας, το ενδιαφέρον μας, τη συμπαράστασή μας στους δικούς μας ανθρώπους. Πάρε ένα το τηλέφωνο να πεις μια όμορφη κουβέντα, ένα «σ’ αγαπώ», μια «συγγνώμη», ένα «ευχαριστώ», ένα «είμαι δίπλα σου». Το μόνο σίγουρο είναι πως για να έχουμε καλές πιθανότητες να παραμείνει κάποιος στη ζωή μας πρέπει να τον διεκδικούμε και όχι να τον θεωρούμε δεδομένο. Αγαπήστε με όλο σας το είναι, γιατί χανόμαστε!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
