Η αγάπη μάς κάνει να κινούμαστε. Είναι μια μορφή ενέργειας, θα μπορούσε να πει κανείς. Σκεφτείτε έναν κόσμο χωρίς αγάπη. Θα ήταν ανούσια η ζωή μας. Θα ήμασταν απλώς όντα που θα περιφερόμασταν πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη χωρίς σκοπό. Φυσικά η αγάπη πηγάζει από μέσα μας και δίνει κατεύθυνση όταν όλα μοιάζουν να μην έχουν από πού να πιαστούν. Και φυσικά, για ν’ αγαπήσεις κάποιον άνθρωπο πραγματικά, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να ξέρεις πού βαδίζεις εσύ ο ίδιος. Όσο αγαπάς έτσι κι αλλιώς μαθαίνεις. Ειδικά όταν αγαπάς κάποιον χωρίς ανταπόκριση. Εκεί παίρνεις τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μαθήματα. Για τη ζωή, για σένα, για τους ανθρώπους. Κι όσα μαθαίνει κανείς για τον έρωτα βιώνοντάς τον μόνος, είναι μαθήματα που ποτέ δεν ξεχνιούνται.
Σ’ αυτή την ζωή υπάρχουν οι τυχεροί που αγάπησαν κάποιον άνθρωπο με όλο τους το είναι και βρήκαν ανταπόκριση. Από την άλλη έχουμε και τους ανθρώπους που αγάπησαν ή ακόμη αγαπούν πέφτοντας στο κενό. Ελεύθερη πτώση βλέπεις η αγάπη. Μόνο που στην περίπτωσή της δεν έχεις αερόστατο για να σωθείς. Κι άντε να βγάλεις φτερά για να μη σακατευτείς. Η περίοδος μιας αγάπης χωρίς ανταπόκριση είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία που κάθε μέρα τεστάρει τα νεύρα σου. Δημιουργεί μείωση αυτοπεποίθησης, συναισθηματικό κενό, αίσθηση μοναξιάς, αίσθηση πως ακροβατείς σ’ ένα σχοινί χωρίς ιμάντες και χωρίς τρόπο διαφυγής. Κάθε προσπάθεια ν’ αγαπηθείς από τον άνθρωπο που εσύ ο ίδιος αγαπάς όσο τίποτα άλλο, πέφτει στο κενό.
Όσο αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι, όμως, ταυτόχρονα ανακαλύπτεις πόσο εφευρετικός μπορείς να γίνεις για την αγάπη. Πόσο υποχωρητικός και μη εγωιστής. Πόσο ολοκληρωμένος εσύ ο ίδιος, αφού όλη την αγάπη που έχεις μέσα σου μπορείς να τη δώσεις κι αλλού χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Όταν αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο ξέρεις πως δεν μπορείς να κερδίσεις κι όμως μπαίνεις στην κούρσα για τη χαρά του αγώνα. Γιατί το θέμα είναι ν’ αγαπάς χωρίς να έχεις να κερδίσεις το παραμικρό.
Ανακαλύπτεις επίσης, πως το ν’ αγαπάς από το να χρειάζεσαι αγάπη απέχουν έτη φωτός. Το ν’ αγαπάς είναι καθαρά στο χέρι σου. Το να πάρεις ό,τι έδωσες πίσω όμως, όχι. Την αγάπη δεν πρέπει να την κυνηγάς, αφού μαθαίνεις πως μπορεί να σε κάνει δυστυχισμένο και να σου δημιουργήσει άγχος. Αναγνωρίζεις ταυτόχρονα πως αγαπώ δε σημαίνει πονάω και ξέρεις πια πώς να φυλάγεσαι απ’ αυτό. Βρίσκεις τρόπους να προστατεύεσαι και να βγαίνεις από αδιέξοδα. Αντιλαμβάνεσαι πως αν ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει έχεις αμφιβολίες για σένα, δε σημαίνει απαραίτητα πως κάνεις κάτι λάθος, μα πως δεν έχει αυτό που ζητάς κι ίσως πρέπει να πας παρακάτω.
Η αγάπη χωρίς ανταπόκριση είναι μια συνειδητή επιλογή για τους δυνατούς του κόσμου αυτού. Είναι η απόφαση να δώσουμε σ’ έναν άλλον άνθρωπο όλα αυτά που του χρειάζονται χωρίς όμως να θέλει ο ίδιος να καλύψει τα κενά μας, αλλά και τα δικά του. Κι είναι λίγο σοκαριστικό όταν αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να σώσεις κάποιον επειδή τον αγαπάς, ούτε και να τον κάνεις ευτυχισμένο. Και ναι, αυτό το μαθαίνεις όταν δε σ’ αγαπούν και καλείσαι να το κάνεις εσύ για σένα.
Φυσικά η αγάπη μπορεί να μας τυφλώσει. Δε μας αφήνει να δούμε κόκκινα πανιά που φωνάζουν από χιλιόμετρα. Δε μας αφήνει να δούμε καταστάσεις και συμπεριφορές που σίγουρα δε μας αξίζουν. Μας κάνει αδύναμους, μας κάνει να δεχόμαστε συμπεριφορές και λόγια τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε στείλει μαζί με τα στόματα που τα ξεστόμισαν στον αγύριστο. Αυτό όμως που μαθαίνεις όταν αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι είναι πως δεν κρατάει για πολύ αυτή η εθελοτύφλωση κι αργά ή γρήγορα έρχεται η διαύγεια. Ίσως νιώσεις αβοήθητος, ίσως σου κοπούν τα γόνατα, μα θα είναι για λίγο. Γιατί έμαθες πια πως «ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων» (Μαχάτμα Γκάντι).
Κι ας μη σ’ αγάπησαν λοιπόν, φτάνει που το ένιωσες εσύ.
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
