Πάρε τη μάνα σου να τη ρωτήσεις τι κάνει

«Η αγκαλιά της μάνας ήταν πάντα ανθοστόλιστη.

Μοσχοβολούσε πότε ζυμωτό ψωμί και πότε σαπούνι πράσινο.

Φωλιά φιλόξενη, ακόμα κι όταν η νιότη θέριευε

κι ανάκατα ήταν τα μαλλιά στο φύσημα του ανέμου.» –Αλεξία Καλογεροπούλου

Η πρώτη λέξη που λέμε και που αργότερα ανακαλούμε εκατομμύρια φορές. Που φεύγοντας μακριά της, φέρνουμε στη μνήμη μας ένα-ένα όσα μας έμαθε και την ανακαλούμε. Κι ας μην τα λέμε πάντα κάθε μέρα. Αλήθεια, εσύ πόσες φορές μιλάς στο τηλέφωνο με τη μαμά σου; Ή μήπως κάπου-κάπου την ξεχνάς, τρέχοντας να προλάβεις τη ζωή σου; Από εκείνες το μάθαμε άλλωστε -και μη μας θυμώνετε μπαμπάδες- να τρέχουν για τους πάντες και τα πάντα. Κι αν τις ρωτήσεις αν είναι κουρασμένες, ποτέ δε θα σου πουν πως με το ζόρι στέκονται, για ό,τι κι αν τους ζητήσεις. Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό. Ίσως είναι κάποιες κρυφές υπερδυνάμεις- ξέρω και ‘γω;

Η μαμά είναι πάντα εκεί για σένα στις λύπες, στις χαρές. Πάντα στέκεται δίπλα σου, αγέρωχη. Καταλαβαίνει από χιλιόμετρα τι έχεις. Ξέρει αν είσαι χαρούμενος, με ποιον βγήκες χθες, αν έφαγες, αν της είπες ψέματα, αν πέρασες όλα τα μαθήματα της σχολής κι αν ταξίδεψες στο φεγγάρι. Κι όλα αυτά μπορεί να τα καταλάβει μόνο από ένα σου βλέμμα. Σοκαριστικό!

Μάνα είναι αυτή που είναι δίπλα σου από τα πρώτα σου βήματα. Που δε χάνει εκδήλωση του σχολείου σου για να σε καμαρώσει να λες το ποίημά σου, το οποίο ξέρει απ’ έξω. Που σε πάει σε όλες τις εξωσχολικές σου δραστηριότητες. Που σε καλύπτει στον μπαμπά όταν έχεις κάνει κάποια ζαβολιά ή αν άργησες να γυρίσεις σπίτι μετά από έξοδο. Μάνα είναι αυτή που θα σε στηρίξει στα χειρότερά σου. Που θα σε δει να πέφτεις και δε θα διανοηθεί να μη σε σηκώσει. Είναι αυτή που θα χαρεί με τη χαρά σου δέκα φορές περισσότερο απ’ ό,τι θα χαρείς εσύ. Μάνα είναι αυτή που και μετά από τον τσακωμό σας, θα κάνει μύτες για να σ’ αγκαλιάσει και θα ξεχάσει τα πάντα μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Που σου δείχνει τον δρόμο και κάνει μικρά-μικρά βήματα από κοντά, μα πίσω σου, μήπως και τη χρειαστείς.

Όταν είσαι άρρωστος είναι αυτή που ξενυχτάει δίπλα σου μέχρι να πέσει ο πυρετός. Που δίνει χωρίς να ζητήσεις και που καμιά φορά νιώθει ότι της ανήκεις, με έναν γλυκό εγωισμό. Που ακόμη και στην άλλη άκρη του κόσμου να είναι, προτεραιότητά της θα είσαι πάντα εσύ. Που κάνει και δέκα δουλειές εάν χρειαστεί για να κάνει μεταπτυχιακό, που ξέρει να κάνει τις καλύτερες φακές και τα πιο ωραία στολίσματα χριστουγεννιάτικων δέντρων. Είναι εκείνη που καταλάθος πατάει το πόδι του παιδιού της και στεναχωριέται λες και το έσπασε. Που δε διανοείται να το βλάψει, με όποιο τρόπο, με όποιο κόστος.

Η έκφραση «μάνα είναι μόνο μία» δε βγήκε τυχαία. Να τις αγαπάτε τις μαμάδες σας, να τους το δείχνετε και να τους το λέτε καθημερινά. Να τις παίρνετε τηλέφωνο και να τις ρωτάτε τι κάνουν. Το περιμένουν πώς και πώς. Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι είμαστε -μπαμπάδες μας συγχωρείτε- μας έκανε η μητέρα μας! Το είπε κι ο Έρασμος.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!