Πώς είναι να σου φαίνεται γελοίος ο άνθρωπος που κάποτε λάτρεψες;

Η απογοήτευση από μια σχέση σίγουρα δεν είναι ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που συμβαίνει να βιώνεις φεύγοντας. Πόσω δε μάλλον όταν έχεις επενδύσει σ’ έναν άνθρωπο χρόνο, όνειρα, συναισθήματα, φαιά ουσία. Η διαδικασία για να ξεπεράσεις τη λύπη που σου προκαλεί θέλει αρκετή υπομονή, καθώς κι αρκετή -κι επίπονη- δουλειά με τον εαυτό σου. Γιατί σίγουρα μετά απ’ αυτό θα είσαι ένας άλλος άνθρωπος.

Το πιο βαριά ψυχοφθόρο όμως, είναι το στάδιο της απομυθοποίησης. Το «τι έβλεπα τότε που δε βλέπω τώρα;». Κι έρχεται μετά, αφού έχεις φάει όλα τα σκατά κι ο πόνος γίνεται πικρία. Κι αυτή η πικρία δημιουργεί διαύγεια που ο έρωτας δεν έδινε ούτε για ορεκτικό. Ναι λοιπόν, έναν άνθρωπο που λάτρεψες μετά την αναγέννησή σου από τον χωρισμό σας μπορεί και να τον βλέπεις γελοίο. Εσύ βίωνες τη σχέση, εσύ ξέρεις από την αρχή μέχρι το τέλος τι γινόταν, τι συμπεριφορές εισέπραττες. Οπότε, μόλις σκάσει αυτή η φούσκα που ονομάζεται έρωτας έρχεται κι η σκληρή αλήθεια. Πως ίσως δεν άξιζε τον κόπο.

Με τη φράση «τι πήγαινα κι έλεγα» περνάνε μπροστά από τα μάτια σου όλα τα «φύγε μακριά» των κοντινών σου ανθρώπων. Αυτών που έβλεπαν πως πολλά πράγματα δεν ήταν σωστά γιατί είχαν καθαρό μυαλό. Εσύ όμως όντας στον έβδομο ουρανό δεν έβλεπες μπροστά σου. Πόσα «δεν αξίζει» άκουσες κι εσύ εκεί, να επιμένεις, για κάτι το οποίο ούρλιαζε από μακριά πως δε θα κατέληγε σε πεδίο μάχης χωρίς αίμα. Είναι σοκαριστικό να σταματάει ο θαυμασμός απέναντι στο αντικείμενο του πόθου σου, να φεύγει η θολούρα της έλξης κι η αυτοτύφλωση των προσδοκιών. Να καταλαβαίνεις πως όσα έλεγες, έκανες, όσα δεχόσουν, ήταν πραγματικά τόσο λίγα. Κι ας τα νόμιζες για τεράστια.

Φυσικά όλη αυτή η υποβάθμιση των συναισθημάτων για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή σου μπορεί και να γίνεται για να μπορέσεις πιο εύκολα ν’ απελευθερωθείς από το φάντασμα της σχέσης. Μηδενίζεις όλα όσα ένιωσες για κάποιον κι ουσιαστικά τον διώχνεις από μέσα σου. Έτσι νιώθεις καλύτερα με την απόφασή σου να μη γυρίσεις πίσω. Διότι, καλώς ή κακώς, σίγουρα μετά από έναν χωρισμό υπάρχουν ακόμη συναισθήματα κι από αυτόν που πήρε την απόφαση να φύγει. Τι πιο εύκολο λοιπόν να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο σου έχει τύχει ποτέ το να γνωριστείτε. Ή ότι οι φίλοι είχαν δίκιο. Ή ότι ήσουν σε συναισθηματική τύφλωση. Αυτή η υποβάθμιση, δηλαδή, μπορεί και να μην είναι καθόλου δίκαια. Κι αυτό γιατί μπορεί όντως να μην το πιστεύεις κι απλώς να το κάνεις εσκεμμένα για να νιώσεις κάπως καλύτερα. Δίκαια είναι εάν όντως πιστεύεις κάτι τέτοιο. Πως όντως δεν άξιζαν ούτε τα βάθρα, ούτε τα λόγια, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι υποσχέσεις.

Όσο και ν’ αγάπησες, όσο κι αν ερωτεύτηκες κάποιον έρχεται η πραγματικότητα και κάνει το θαύμα της. Τρως τη σφαλιάρα σου και ξαφνικά “τα πάντα σου” γίνονται ένα τίποτα. Κι ακριβώς επειδή ακολουθεί μια φάση απόλυτης φαντασίωσης, είναι άγριο το ξύλο, συνδυαστικά με τον χωρισμό που είναι από μόνος του μια δύσκολη κατάσταση. Και ναι, η απομυθοποίηση χρειάζεται. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ξεπεράσεις κάποιον. Μια και καλή.