Σ' αγαπώ αρκεί να είσαι υπό

Οι άνθρωποι βγάζουν στους άλλους ανθρώπους όσα αισθάνονται και νιώθουν. Καμιά φορά σ’ ανθρώπους που δε γνωρίζουν καλά, βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά σ’ αυτούς που έχουν θάρρος, βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό. Είναι όμως λιγάκι αστείο που όσο περισσότερο αγαπάς κάποιον, τόσο περισσότερο προσφέρεσαι να τον κάνεις κομμάτια.

Πολλές φορές έχει τύχει να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας στον άνθρωπό μας, στους γονείς μας, στους φίλους μας. Ενδεχομένως χαϊδευόμαστε με το γεγονός ότι ξέρουμε πως θα μας ακούσουν και θα δεχτούν πολλά περισσότερα από έναν απλό γνωστό- πόσω μάλλον άγνωστο. Παρ’ όλα αυτά αν αυτό συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, τότε μιλάμε για μια σχέση εκμετάλλευσης. Ένας γονιός που μιλάει κάθε μέρα άσχημα στα παιδιά του, που τα υποτιμά και τα ειρωνεύεται με το που πατήσει το πόδι του στο σπίτι, ένας σύντροφος που γίνεται χειριστικός κι οξύθυμος με το ταίρι του ξανά και ξανά, ένας φίλος που ουρλιάζει όταν διαφωνείς μαζί του.

Ίσως φταίει ο τρόπος που μεγάλωσαν, τα ερεθίσματά τους. Ίσως φταίνε οι παραφουσκωμένοι λογαριασμοί που ήρθαν σήμερα το πρωί, ίσως η πίεση στη δουλειά, ίσως κάποια προσωπική αποτυχία. Είναι πολλά τα ίσως που προστίθενται στη λίστα. Ίσως όμως είναι μια καλή στιγμή ν’ αποφασίσουμε πως δεν είναι ένδειξη αγάπης αυτά τα ξεσπάσματα. Δεν είναι δείγμα οικειότητας το να βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό σ’ ανθρώπους που κατά κάποιον τρόπο τους έχουμε δεδομένους στη ζωή μας, έχοντας τη βεβαιότητα ότι δε θα φύγουν ποτέ από δίπλα μας. Κι αυτός ακριβώς ήταν κι ο λόγος που τους χάσαμε.

Χειριζόμαστε αντί ν’ αγαπάμε. Παλεύουμε για το ποιος θα κάνει την ισχυρότερη πλύση εγκεφάλου. Αν σε δουν να είσαι ευάλωτος, να τρέφεις και μια μεγάλη αδυναμία, γίνεσαι ιδιοκτησία τους, είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί και σίγουρα ξέρουν καλύτερα από σένα για σένα. Ξέρουν πώς να κινηθούν για να είσαι υπό, όσο το επιθυμούν. Και κάνουν όντως τεράστια προσπάθεια να σε πλάσουν όπως θέλουν, για να μην μπορείς να πεις τίποτα, να δέχεσαι τα πάντα για να νιώθει το εγώ τους ασφαλές για κάθε ξέσπασμα. Μιλάνε γι’ αγάπη, για έρωτα, για φιλίες αλλά στην ουσία χρησιμοποιούν κόσμο για να μπορούν να έχουν αυλές και σάκους του μποξ. Μερικές φορές σου πετάνε σαν ξεροκόμματο και τον σεβασμό τους, για να έχεις κάτι να στηρίζεσαι.

Αν πιστεύετε ότι τέτοιοι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν, κάνετε πάρα πολύ μεγάλο λάθος. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει πουθενά το λάθος. Κι είναι όντως παράδοξο πόσο δύσκολα τους αναγνωρίζουμε όταν βρίσκονται στη ζωή μας, αλλά πόσο ξεκάθαρα καταλαβαίνουμε την τακτική τους όταν βγαίνουν από αυτή. Για σκεφτείτε πόσο όμορφο ήταν το κενό που άφησαν πίσω τους με την αποχώρησή τους από τη ζωή μας; Δεν υπάρχει λόγος να συζητάτε με τέτοιους ανθρώπους. Δε γεννηθήκαμε για να κάνουμε τον ψυχολόγο στη ζωή κανενός, ακόμα κι αν είναι ο γονέας μας.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα παραδεχτεί τα λάθη του ποτέ, δε θα ζητήσει ποτέ συγγνώμη. Κι αν το κάνει θα είναι για να σε τουμπάρει για να μη φύγεις. Εσύ όμως, ναι εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο, κλείσε τις πόρτες σου. Κλείσε τις πόρτες και θα δεις ότι θ’ ανασαίνεις καλύτερα. Θα γεμίσεις το κενό της απουσίας τους με ηρεμία κι όμορφους ανθρώπους. Γιατί όπως η ομορφιά πηγάζει από μέσα μας, το ίδιο συμβαίνει και με τη σαπίλα.