Έχετε μπει ποτέ στη διαδικασία να παρατηρήσετε τους ανθρώπους που βρίσκονται στην αίθουσα αναμονής των λιμανιών, των σταθμών και των αεροδρομίων; Άλλοι είναι σκεπτικοί, άλλοι έχουν βουρκωμένα μάτια και κοιτάζουν το πάτωμα για να μην εκτεθούν. Άλλοι πάλι κλαίνε από χαρά κι ένα πλατύ χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπό τους. Άλλοι είναι ανέκφραστοι- δεν καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά το συναίσθημα που κρύβουν. Άλλοι τρέχουν για να προλάβουν κι άλλοι περπατάνε χαλαροί στους διαδρόμους. Εκεί, ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, έχω δει τις πιο αληθινές αγκαλιές, τα πιο αγνά συναισθήματα αλλά και τα πιο όμορφα λόγια. Έτοιμοι, λίγο πριν αφήσουν πίσω κάτι, κάποιον. Έτοιμοι, για ένα νέο ταξίδι ή μια επιστροφή.
Όταν μπαίνεις στο λεωφορείο, στο αεροπλάνο, στο τρένο ξεκινάει το μυαλό και μ’ έναν μαγικό τρόπο κάνει τους απολογισμούς του. Φεύγεις κι αφήνεις πίσω σου ανθρώπους με τους οποίους έχεις περάσει πολλά. Δεν ξέρεις αν θα τους ξαναδείς, αν θα ξαναμιλήσετε, αν θα σε ψάξουν. Σίγουρα όμως μέσα απ’ αυτό θα δεις ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα σου, ποιοι είναι εκεί στα δύσκολα και ποιοι θα σε ξεχάσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής σου για μια επαναξιολόγηση των θέσεων που καλύπτουν οι άνθρωποί σου. Ίσως πάλι, να βρεις και κάποιες άδειες, που θα θελήσεις να γεμίσεις.
Τώρα που φεύγεις, θα καταλάβεις κι εσύ ο ίδιος ποιος σου λείπει, ποιον δε θα ξεχάσεις ποτέ, ποιον θ’ αφήσεις εσύ ο ίδιος να φύγει, τελικά. Θα μπεις πάρα πολλές φορές στη διαδικασία να σκεφτείς αν η απόφασή σου να φύγεις ήταν σωστή. Θα τριβελίζουν το μυαλό στιγμές που δε θα ξαναζήσεις, αντιδράσεις σου που θα μπορούσαν να είναι πιο ψύχραιμες, σωστότερες, επιλογές που δε θα μετάνιωνες ή που σίγουρα δεν έχεις μετανιώσει. Θα σκεφτείς πολύ, θα πονέσεις πιο πολύ, αλλά όλα γίνονται για κάποιον λόγο, απόλυτα προσωπικό, δικό μας, ανεξήγητο καμιά φορά με την πρώτη ματιά λόγο.
Καμιά φορά η φυγή είναι ο μόνος τρόπος να προκύψει απολογισμός, γιατί θα έχεις εξαντλήσει όλες τις άλλες πιθανότητες. Είναι συναισθήματα μέσα σου τα οποία ουρλιάζουν και πρέπει κάποια στιγμή να βγουν προς τα έξω. Τώρα είναι η στιγμή που θα καταλάβεις πολλά. Ποιος σε θέλει πραγματικά στη ζωή του και για ποιον ήσουν δεδομένος. Αυτό όμως που θα γίνει ξεκάθαρο, μπαίνοντας σ’ ένα καράβι, σ’ ένα τρένο, σ’ ένα λεωφορείο ή σ’ ένα αεροπλάνο, είναι σε ποιανού αγκαλιά θες να γυρίσεις.
Ωστόσο, είναι κι αυτοί που πάνε να βρουν τους δικούς τους ανθρώπους. Κι ίσως σε τέτοιες περιπτώσεις, να έχουν γίνει ήδη οι απολογισμοί. Κι αυτοί είναι πιο τυχεροί, αν με ρωτάς. Έχουν ήδη φύγει, έχουν δει συμπεριφορές, έχουν ήδη βγάλει τα συμπεράσματά τους. Και τώρα, γυρνάνε με ψηλά το κεφάλι -ή και με την ουρά στα σκέλια- στους ανθρώπους που ξέρουν ότι ήταν είναι και θα είναι εκεί. Αυτούς ναι, τους ζηλεύω λίγο.
Αχ αυτοί οι απολογισμοί! Μας έχουν παιδέψει τόσο πολύ. Αλλά μετά την πικρία, έρχεται η λύτρωση. Κανένας δε θέλει να παραδεχτεί ότι κάποιος αποδείχθηκε λίγος, ειδικά αν έχεις επενδύσει πάνω σ’ αυτόν τον άνθρωπο χρόνο και συναισθήματα. Το μόνο που θα σου πω, είναι καλή καρδιά κι η ζωή συνεχίζεται. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο πιο εύκολο θα είναι. Και για σένα που διαβάζεις αυτό το άρθρο και βρίσκεσαι σε κάποιο αεροπλάνο, τρένο, καράβι ή λεωφορείο, μη μασάς. Θα τη βρεις την Ιθάκη σου.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
