Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Ειδικά οι ερωτικοί σύντροφοι. Άλλοι φεύγουν για πάντα. Άλλοι πάλι ξανά γυρίζουν. Είναι κι αυτοί όμως που έρχονται, πετάνε μια ατάκα τύπου «σε ήθελα πολύ εσένα» ή «κάποτε είχα μεγάλο κόλλημα μαζί σου» και φεύγουν σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Ώπα ρε παιδιά κάπου, ας ηρεμήσουμε κι ας το πάρουμε από την αρχή. Καταρχάς γιατί μου το λες τώρα; Και δεύτερον, έχεις σκεφτεί τι αντίκτυπο θα αφήσει αυτό σε μένα;
Σίγουρα έχουν περάσει από τη ζωή μας άνθρωποι με τους οποίους δεθήκαμε, ερωτευτήκαμε, δώσαμε τα πάντα και δεν πήραμε τίποτα. Σίγουρα το να δεις έναν άνθρωπο μετά από καιρό με τον οποίο έκανες όνειρα, γελούσες, χαιρόσουν που ήταν στη ζωή σου, είναι λίγο άβολο από μόνο του. Φαντάσου να έρθει να σου πει και μια από τις παραπάνω ατάκες. Αυτομάτως αφήνει πίσω του τα όρια του άβουλου και περνάει στα επίπεδα της σύγχυσης. Πόσω μάλλον όταν εσύ ακόμη προσπαθείς να ξεπεράσεις τον χωρισμό σας ή ότι τέλος πάντων είχατε. Άσε που υπάρχει η πιθανότητα να μην το ήξερες καν και να ήταν ο καθένας ερωτευμένος στη μεριά του, χωρίς να το πείτε ποτέ ο ένας στον άλλον. Οπότε νιώθεις και λίγο μαλάκας.
Τι ατάκα κι αυτή όμως, ε; «Κάποτε είχα κόλλημα μαζί σου.» Και στην τελική φίλε μου, ποιος νοιάζεται για το «κάποτε»; Το «τότε» ήταν τότε. Από τότε μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Αν κάποτε είχες κόλλημα, τι περίμενες; Γιατί δεν έκανες αυτά που έπρεπε τότε; Τώρα τι ακριβώς να το κάνουμε; Έρχονται, ρίχνουν τη βόμβα τους και μετά απολαμβάνουν την έκρηξη. Γιατί κατά βάθος αυτό θέλουν. Να ξεπεράσουν τη δική τους αμηχανία και να επιβεβαιώσουν πως ναι, παίζοντάς το άνετοι με μια υπεροικειότητα, ξαφνικά υπογράφουν και το «σε ξεπέρασα μικρό μου». Μόνο που όταν δε με είχες ξεπεράσει, δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε.
Φυσικά, μια τέτοια -και καλά άνετη- δήλωση, το μόνο που προσφέρει είναι η απόλυτη αμηχανία. Κάθεσαι και κοιτάς τον άλλον σαν χάνος. Σκέφτεσαι από μέσα σου ότι όντως άκουσες αυτό που άκουσες ή κάνουν πουλάκια τ’ αυτιά σου; Ίσως αυτό να είναι και μια τεχνική για να ρίξουν άδεια και να πιάσουν γεμάτα. Ίσως και να τρέφονται από την αμηχανία που προκαλούν καθώς είναι μια σφραγίδα συνέχειας της δικής τους. Καμιά φορά, χρησιμοποιούνται κι ως εργαλείο χειρισμού και σε βάζουν σε σκέψεις, ή σου επαναφέρουν συναισθήματα που ίσως είχες θάψει βαθιά μέσα σου. Σκέψεις οι οποίες μπορούν να σε βάλουν στο τριπάκι να ενοχοποιήσεις τον εαυτό σου. «Τι να πήγε άραγε λάθος τότε και δεν προχώρησε αφού είχε κόλλημα μαζί μου;» Γιατί να τελείωσε , άλλωστε, εφόσον υπήρχαν αυτά τα αισθήματα! Κι εσύ, τι έκανες και δεν τα έβλεπες, κοιμόσουν;
Φυσικά, μπορεί να μην υπάρχει και κανένας λόγος που το είπε. Ήρθε, είπε τη βλακεία του και έφυγε. Εσύ όμως, σε καμία περίπτωση μην μπεις στη διαδικασία να την επεξεργαστείς. Γιατί ήταν κάποτε και περίμενε να τελειώσει για να το ξεστομίσει. Πού η γενναιότητα λοιπόν; Ό,τι και να σημαίνει ο άλλος για σένα, όση καψούρα και να βάρεσες με το άτομο, εδώ που τα λέμε, αν είχε κόλλημα, θα ήταν εδώ. Εάν είχε κόλλημα θα σε διεκδικούσε. Εάν είχε κόλλημα κι είχες κι εσύ, πιθανότατα θα ήσασταν μαζί. Τότε, όχι τώρα. Τώρα είναι αργά.
Εκτός κι αν…
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
