Σκοπός της ζωής δεν είναι να πετύχεις, αλλά να συνεχίσεις ν’ αποτυγχάνεις χωρίς να χάνεις το κέφι σου. (Adlai Stevenson, 1900-1965)
Τελικά τι ζητάμε από τη ζωή μας; Όλοι θα δίναμε μια τελείως διαφορετική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Κι αυτό γιατί παίζει ρόλο η ηλικία, οι συνθήκες, η ιδεολογία μας και το υπόβαθρό μας. Και σίγουρα μεγάλο κομμάτι της πίτας είναι και τα βιώματά μας, τα όνειρα που έχει ο καθένας για τον εαυτό του, τα θέλω του, οι επιθυμίες του κι οι προσδοκίες του. Απλώς, ίσως να είναι χρήσιμο ν’ αποδεχτούμε πως όσο κι αν ψάχνουμε το νόημα της ζωής, αυτό ποτέ δε θα βρεθεί.
Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα θέλουμε όλα. Λεφτά, τίτλους, πτυχία, αναγνώριση. Κάθε φορά που φτάνουμε με επιτυχία στο τέλος ενός στόχου, αμέσως έρχεται στο τραπέζι ο επόμενος. Μήπως τελικά αυτό μας φθείρει αντί να μας γεμίζει; Σίγουρα το να έχει κανείς κατεύθυνση είναι μέρος ενός παιχνιδιού πιο κοντά στην ουσία. Ξέρει πώς να κινηθεί, γιατί κινείται, τον βοηθάει να εξελιχθεί, να ελιχθεί, ν’ ανοίξει τους ορίζοντές του. Αλλά μήπως όλο αυτό ενδόμυχα μάς αγχώνει και μάς ζορίζει; Μήπως δε μας αφήνει να χαρούμε έστω και κάποια μικρά πράγματα που μπορεί να έχουμε πετύχει;
Πάντα μια επιτυχία, ένα success story που διαδέχεται ένα ακόμη, μας βάζουν στο τριπάκι να σκεφτόμαστε τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς, ποιο είναι το επόμενο βήμα, πόσο μπορούμε να χαλαρώσουμε πριν επαναπαυτούμε, τι ακολουθεί, για πόσο κι αν θα αρκεί κι εκείνο. Κανένας όμως δε μας προετοίμασε ώστε να μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που θα έρθουν στην πόρτα μας με θάρρος, θετική σκέψη και δυναμισμό. Το παν ήταν κι είναι η επιτυχία κι ύστερα εκείνη που θ’ ακολουθήσει την πρώτη.
Αλήθεια, εσύ πόσους από τους στόχους που έχεις πετύχει ήταν αυτοί που πραγματικά ήθελες; Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε πως αν είναι μόνο δικό μας θέλω, δεν είναι αρκετά δυνατό. Επίσης, αν δεν αγγίζει την κορυφή, δεν είναι αρκετά καλό. Μας πιπιλίζουν το μυαλό πως το σημαντικότερο είναι να είσαι σπουδαίος κοινωνικά, να έχεις στάτους υψηλό, να σε βλέπουν όταν γυρνάς στο πατρικό και να λένε «δες ο Γιώργος, έγινε μεγαλογιατρός». Σίγουρα όλα αυτά φέρνουν μια ικανοποίηση όταν αποκτηθούν και δεν καταδικάζει κανείς την αποδοχή, μιας και τη χρειαζόμαστε έτσι κι αλλιώς, αλλά το συναισθηματικό κενό που αφήνει η απουσία της, όταν γίνεται αυτοσκοπός, είναι πολύ μεγάλο. Έχουμε φτάσει σε σημείο ν’ αφήνουμε τον πραγματικό μας εαυτό στην άκρη και να παλεύουμε για πράγματα που στην τελική δε μας ικανοποιούν. Μήπως ήρθε καιρός ν’ αλλάξουμε; Μήπως πρέπει να υιοθετήσουμε μια άλλη στάση απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε πληρότητα;
Καλό είναι λοιπόν να ξεκουραζόμαστε και λίγο από τους πολλαπλούς στόχους που θέτουμε καθημερινά. Να δουλέψουμε όλοι με τον εαυτό μας και να βγάλουμε τα θέλω μας μπροστά- κι ας είναι να δούμε φιλαράκια με ένα μπολ γαριδάκια μια Κυριακή πρωί. Να υπάρχει κι ένα διάλειμμα. Πάντα χρειάζεται μια παύση. Βάλε ένα κρασί, κάτσε στον καναπέ σου και πριν προχωρήσεις σε κάτι άλλο, κάτσε να χαρείς την επιτυχία σου. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως δεν έρχεται με το αποκτήσουμε όσο περισσότερα μπορούμε, όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Δεν είπε κανείς πως αν φτάσεις να είσαι πραγματικά πετυχημένος, έχεις πιάσει το νόημα της ζωής. Έχεις χαράξει όμως μια πολύ δυνατή πορεία για να βγάλεις τον εαυτό σου από τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Take a break παιδιά!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
