Βία είναι το «άσε τι έκανες στη χώρα σου, έτσι το κάνουμε εδώ»

«Δεν ανήκεις εδώ», του είπε. «Γιατί;», τον ρώτησε. «Εδώ θα μιλάς μόνο τη γλώσσα μας. Δεν είσαι στη χώρα σου», του είπε. «Γιατί;», τον ξαναρώτησε. «Δεν μπορείς να προσεύχεσαι εδώ». «Δεν μπορείς να ντύνεσαι όπως ντυνόσουν στη χώρα σου. Εδώ θα ακολουθείς τις δικές μας συνήθειες». Η ερώτηση παρέμενε ίδια. «Γιατί;». Μα απάντηση δεν υπήρχε. Για ποιο λόγο γίνονται όλες αυτές οι υποδείξεις;

Ρατσισμός είναι το μίσος ή ο φόβος απέναντι σε ανθρώπους που πιστεύουν κάτι διαφορετικό, μιλούν άλλη γλώσσα, έχουν διαφορετική εθνικότητα, χρώμα, πολιτικά ή θρησκευτικά πιστεύω σε σχέση με τα δικά μας. Είναι μορφή βίας ο ρατσισμός; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Φυσικά και είναι. Είναι ένα φαινόμενο που βλέπουμε καθημερινά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και τώρα «θα σας πω μια ιστορία, άντε δυο, άντε τρεις».

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο κύριος Γιώργος που είχε ένα μαγαζί με ψιλικά σε μια γειτονιά της Αθήνας. Αποφάσισε να βάλει ντελίβερι στο μαγαζί του για να αυξήσει τις πωλήσεις κι έτσι ξεκίνησε να ψάχνει προσωπικό. Ο Καρίμ ήταν μετανάστης, με καταγωγή από το Ισραήλ, που είχε έρθει στην Ελλάδα με την οικογένειά του για μια καλύτερη ζωή. Μόλις είδε την αγγελία του κυρίου Γιώργου αποφάσισε να του πει ότι ενδιαφέρεται για τη δουλειά. Με πολλούς ενδοιασμούς, ο κύριος Γιώργος τον προσέλαβε και ο Καρίμ ξεκίνησε χαρούμενος την επόμενη κιόλας μέρα. Ο κύριος Γιώργος συνέχισε να έχει ενδοιασμούς, αλλά δεν είπε κάτι, μέχρι τη στιγμή που άκουσε τον Καρίμ να μιλάει με τη γυναίκα του στο τηλέφωνο. «Καρίμ εδώ είναι Ελλάδα, δεν μπορείς να μιλάς στη γλώσσα σου. Εδώ μιλάμε μόνο Ελληνικά». Ο Καρίμ τον κοίταξε με απορία. Παρ’ όλα αυτά, σταμάτησε να μιλάει στη γλώσσα του, όποτε βρισκόταν ο κύριος Γιώργος μπροστά. Μια άλλη μέρα, είδε τον Καρίμ να τρώει στο διάλειμμα φαγητό από την πατρίδα του. «Τι είναι αυτές οι αηδίες;», τον ρώτησε. «Να τρως δικά μας φαγητά, είναι πολύ πιο νόστιμα». Ο Καρίμ πάλι δεν είπε τίποτα. Η συνεργασία τους έληξε όταν ο κύριος Γιώργος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει φυλετικές προσβολές. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τον Καρίμ που αποφάσισε να φύγει και να αναζητήσει αλλού δουλειά.

Η ιστορία όμως ξαναγράφεται. Ο Καρίμ είχε ένα μαγαζάκι σε γνωστή γειτονιά του Τελ Αβίβ. Έψαχνε υπάλληλο, γι’ αυτό και έβαλε μια αγγελία. Ο κύριος Γιώργος, Ελληνικής καταγωγής, είχε μόλις μετακομίσει στο Ισραήλ με την οικογένειά του για ένα καλύτερο αύριο. Είδε την αγγελία του Καρίμ και πήγε για συνέντευξη. Με τα πολλά, ο Καρίμ προσέλαβε τον κύριο Γιώργο. Στην Ελλάδα εκείνες τις μέρες ήταν Πάσχα. Ο κύριος Γιώργος έβαλε να ακούσει εκκλησιαστική λειτουργία και ήθελε να προσευχηθεί. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο μαγαζί ο Καρίμ εμφανώς νευριασμένος. «Τι είναι αυτά που ακούς;», του είπε. «Ξέρετε, είναι Πάσχα στην Ελλάδα και ακούω τη λειτουργία», του απάντησε ο κύριος Γιώργος. «Αυτά τα πράγματα απαγορεύονται εδώ. Αν θες να τα κάνεις, να πας στη χώρα σου. Δε θα σε ξαναδώ να προσεύχεσαι εδώ μέσα», είπε ο Καρίμ. Ο κύριος Γιώργος στεναχωρημένος έφυγε για το σπίτι. Η συνεργασία τους έληξε όταν ο Καρίμ αποφάσισε να απολύσει τον κύριο Γιώργο, γιατί δεν ήταν ένας από εκείνους. «Ξένοι δε χωράνε στο μαγαζί μου», του είπε. Έτσι, ο κύριος Γιώργος έφυγε.

Οι δύο ιστορίες είναι φανταστικές, αλλά πόσοι Γιώργηδες και πόσοι Καρίμ υπάρχουν γύρω μας; Γιατί να υπάρχουν τόσοι; Ο ρατσισμός είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο παγκοσμίως, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που βιώνει πολιτιστική κακοποίηση όλο και μεγαλώνει.

Για το τέλος άφησα μια πραγματική ιστορία που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Παρακολουθώντας τον αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των ομάδων Μάιντς και Άουγκσμπουργκ είδα κάτι το αξιοθαύμαστο. Ο διαιτητής του αγώνα, Ματίας Γιόλενμπεκ, σταμάτησε τον αγώνα για να πιει ένας παίκτης νερό. Πού είναι το αξιοθαύμαστο; Ο παίκτης αυτός είναι μουσουλμάνος και βρισκόταν σε περίοδο νηστείας, σε Ραμαζάνι. Αυτό σημαίνει ότι από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου δεν μπορούσε να φάει και να πιει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, ο διαιτητής μόλις έδυσε ο ήλιος διέκοψε τον παιχνίδι για να μπορέσει ο παίκτης να πιει νερό. Γίνε κι εσύ σαν τον Ματίας!