Έχει πολλά στοιχεία το συναίσθημα, κάποια από τα οποία έχουν θετικό πρόσημο και κάποια αρνητικό. Είναι και κάποια τρίτα όμως που βρίσκονται στο ενδιάμεσο κι αλλάζουν πλευρές συνέχεια, ανάλογα με τη στιγμή, τα αποτελέσματα και την οπτική μας. Η ανωριμότητα είναι ένα από αυτά, αφού άλλες φορές εμφανίζεται με τη μορφή της ανεμελιάς και της χαλαρότητας κι άλλες με εκείνη της επιπολαιότητας. Είναι όμως πάντα εκεί. Δεν είναι χαρακτηριστικό της αρχής, ούτε της πρώτης μας εμπειρίας. Κανείς δεν εγγυάται πως όσο περνάει ο καιρός αυτή θα ελαττωθεί, είναι μάλιστα φορές που μας χτυπάει την πόρτα σε στιγμές που ούτε που είχαμε ψυλλιαστεί πως θα έρθει. Πάμε να δούμε δέκα λόγους για τους οποίους, ασχέτως της εμπειρίας μας, πάντα θα βάζουμε λίγη ανωριμότητα στις ζωές μας, όταν υπάρχει στη μέση έρωτας;
1. Γιατί κάθε έρωτας είναι αλλιώς
Μη μεγαλοπιάνεσαι ότι και καλά έχεις εμπειρία. Είτε μία σχέση έχεις κάνει, είτε εκατόν μία, κάθε μα κάθε φορά θα είναι και λίγο αλλιώτικη. Αφενός γιατί απέναντί σου θα έχεις έναν διαφορετικό άνθρωπο, αφετέρου γιατί ο καθένας θα σου ξυπνήσει κι από ένα διαφορετικό συναίσθημα. Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχει αυτό με την ανωριμότητα. Σκέψου λίγο τις πρώτες σου φορές σε γενικό επίπεδο. Είτε μιλάμε για σχέση, είτε για δουλειά, είτε για την πρώτη φορά που πήρες το αμάξι και βγήκες τσάρκα μόνος. Θεωρείς ότι η λέξη «ωριμότητα» σε χαρακτήριζε σε οποιαδήποτε από αυτές τις περιπτώσεις; Καινούριο σημαίνει ανακάλυψη, ανακάλυψη σημαίνει ρίσκο, ρίσκο σημαίνει ένστικτα πιασμένα από τα κάγκελα των άκρων κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ανωριμότητα. Χώνεψέ το.
2. Γιατί «έτσι είναι ο έρωτας»
Άκου να δεις τώρα κάτι ειρωνικό. Τον έρωτα, που με τόσο σθένος υποστηρίζουμε πως παίρνει οποιαδήποτε μορφή και πως ποτέ δεν περιορίζεται, έχουμε πάει και τον έχουμε στριμώξει στα κουτάκια της επιβεβλημένης παιδικής και απόλυτης, αλλά τελικά πολύ συγκεκριμένης, ελευθερίας του. «Ο έρωτας είναι τυφλός», «ο έρωτας είναι εγωιστής», «είναι ανώριμος», «είναι κόκκινος ή ροζ, αλλά ποτέ σκούρος μπλε με κίτρινες βουλίτσες», «είναι, είναι, είναι…». Κι όλα αυτά, που μία μας τα πλάσαραν μέσα από βιβλία, μία μέσα από ταινίες και ιδανικά στημένα σκηνικά, εμείς τα πιστέψαμε και είπαμε μέσα μας πως αν δεν είναι έτσι, μάλλον δεν είναι κι έρωτας. Οπότε τα υιοθετήσαμε. Ανώριμοι στον έρωτα, ήμασταν και θα είμαστε λοιπόν, επειδή κατά βάθος το επιλέγουμε κάθε -μα κάθε- φορά.
3. Γιατί ξαφνικά τα ρίσκα μοιάζουν να αξίζουν
Απ’ τη μία ζυγίζεις τις απώλειές σου κι απ’ την άλλη τα πιθανά κέρδη σου. Από τη μία βλέπεις γκρεμοτσακίσματα που «έλα μωρέ, σιγά μη γίνουν» κι από την άλλη την πιθανότητα για μια εκτόξευση που τύφλα να έχει η NASA κι όλα τα διαστημόπλοιά της. Επιπόλαιο; Ξεκάθαρα. Χαρακτηριστικό του θολώματος που έρχεται χεράκι-χεράκι με την καψούρα; Ακόμη πιο ξεκάθαρα. Τώρα θα μου πεις, η εμπειρία εδώ δε βοηθάει; Γκρεμοτσακίζεσαι μία, δύο, πέντε, εικοσιπέντε φορές κι ακόμα λες το «έλα μωρέ, σιγά να μη συμβεί»; Ναι. Βλέπε λόγο νούμερο ένα και θα καταλάβεις γιατί.
4. Γιατί ο έρωτας μας βγάζει κάτι παιδικό
Και για να σε προλάβω, δεν το εννοώ με τη χαριτωμένη έννοια, ούτε με την ελαφρώς γλυκανάλατη ιδέα που λέει ότι «σου βγάζει ανεμελιά, σε ξανακάνει παιδί, θες να τρέχεις σε λιβάδια όλη μέρα και να τρως παγωτά με το αίσθημα». Σε κάνει παιδί με μια πολύ πιο βαθιά έννοια. Αυτήν της απλότητας. Δυο πιτσιρίκια, όταν γνωρίζονται, δε χρειάζονται πολύ χρόνο για να γίνουν φίλοι. Δε θα το σκεφτούν και πολύ να εμπιστευτούν, ούτε θα σκαλώσουν θυμωμένα αν γίνει κάτι. Συγχωρούν και ξεχνάνε γρήγορα, συνεννοούνται εύκολα αφού παραβλέπουν τις λεπτομέρειες. Δένονται (αλλά και χάνονται) με ταχύτητα. Κι ο έρωτας ζητάει ταχύτητα. Για αυτό μας κάνει να φερόμαστε παιδικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως βγάζει στην επιφάνεια τα πιο ανώριμα ένστικτά μας.
5. Γιατί έχουμε ανάγκη να είμαστε λιγάκι ανώριμοι
Γενικά, όσα πράγματα έχουμε ανάγκη να κάνουμε μα φοβόμαστε λίγο πως δε θα είναι αποδεκτά, δημιουργούμε μικρά παραθυράκια που να μας επιτρέπουν να τα αγγίζουμε. Κανείς δε θα παρεξηγήσει για παράδειγμα έναν μεθυσμένο επειδή μίλησε πιο δυνατά, ή επειδή εξέφρασε μια άποψη με παραπάνω από τη συνηθισμένη του ένταση. Είναι μεθυσμένος. Αντίστοιχα, κανείς δε θα παρεξηγήσει έναν ερωτευμένο, επειδή φέρθηκε με κάποια ανωριμότητα. Το συναίσθημα μας προσφέρει απαλλαγή κριτικής κι εμείς αυτό, ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε, το αποζητούμε (και λίγο το εκμεταλλευόμαστε).
6. Γιατί οι ορμόνες μας παρτάρουν κι εμάς ούτε που μας κάλεσαν
Δες τον σαν μια αρρώστια κανονική τον φίλο έρωτα. Όχι επειδή θα σε ρίξει στο κρεβάτι, μα γιατί παίζει κυριολεκτικότατα με το σώμα και το μυαλό σου. Οι ορμόνες ανεβάζουν τις τιμές τους στα ύψη κι εσύ ξαφνικά δε νιώθεις ούτε και καταλαβαίνεις ιδιαίτερα πολλά. Εδώ δέκατα ανεβάζουμε και ξαφνικά γινόμαστε πιο ευαίσθητοι, δεν ανεχόμαστε πολλά, ή ανεχόμαστε τα πάντα, φερόμαστε σαν παιδιά που τους πήραν το γλειφιτζούρι από το στόμα και η ανωριμότητά μας βαράει κόκκινο. Κι όλα αυτά επειδή μία τιμή στο σώμα μας ανέβηκε ελάχιστα. Φαντάσου τώρα τι συμβαίνει, όταν ανεβαίνουν πολλές μαζί κι απότομα.
7. Επειδή η ανωριμότητα λειτουργεί σαν μηχανισμός ασφαλείας
Οι άνθρωποι με τα χρόνια, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, έχουμε αναπτύξει μερικούς μηχανισμούς επιβίωσης ανάλογα με τις ανάγκες μας. Η ωριμότητα και μαζί της και η λογική, ήταν πάντα εχθροί του έντονου συναισθήματος κι αυτό γιατί πολλές φορές απαιτούσαν απολυτότητα και δεν ήταν και λίγες οι στιγμές που πρόσταζαν απομάκρυνση. Η ανωριμότητα αναπτύχθηκε φυσικά, σαν μηχανισμός εξουδετέρωσης αυτών των δύο. Σαν μηχανισμός επιβίωσης του, όχι πάντοτε λογικού, έρωτα.
8. Επειδή ο ανώριμος δε γνωρίζει ότι είναι ανώριμος
Αντιθέτως, βαφτίζει τη συμπεριφορά του επιτομή της ωριμότητας και τη διαιωνίζει. Κανείς ερωτευμένος δε θεωρεί ότι κινείται επιπόλαια, αυτό το βλέπουν όσοι τον παρατηρούν. Κι αυτός είναι επίσης ένας από τους βασικούς λόγους που η εμπειρία δε βοηθάει. Ακόμη κι αν καταφέρει να σε κάνει να σκεφτείς ότι «μάλλον τώρα κάνω βλακείες» τα ένστικτά σου έρχονται να σου χτυπήσουν στοργικά την πλάτη και να σε διαβεβαιώσουν πως αυτή η φορά δεν είναι σαν τις άλλες. Ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσει κάποιος τη συμπεριφορά του είναι να βγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
9. Επειδή γινόμαστε ανώριμοι μαζί
Παρασύρουμε ο ένας τον άλλον σε μια κατάσταση με λιγότερες ευθύνες και περισσότερο αυθορμητισμό, που κάπως (πολύ) μας αρέσει. Και τα βήματα γίνονται αργά. Αρκετά αργά ώστε να φτάνουμε σε επίπεδα για εμάς πρωτάκουστα χωρίς κανένα δισταγμό. Μην το κάνεις εικόνα σαν βουτιά με το κεφάλι από βατήρα σε πισίνα, κάν’ το εικόνα σαν να ξεκινάς από την παιδική για να βρέξεις τα πόδια σου, σιγά-σιγά να γλυκαίνεσαι και να καταλήγεις στα άπατα χωρίς να το αντιληφθείς. Και αν είσαι μόνος, κάποια στιγμή κοιτάς γύρω σου να δεις πού βρίσκεσαι. Αν είσαι όμως με (καλή) παρέα, λίγο η κουβέντα, λίγο η αφοσίωση (λίγο και το συναίσθημα που δε σε αφήνει να δεις ούτε τη μύτη σου) το παιχνίδι χάνεται.
10. Επειδή η αδρεναλίνη κάνει πλέον κουμάντο
Αν ρωτάς τι σχέση έχει αδρεναλίνη κι έρωτας, τότε λίγο σε οικτίρω και λίγο σε ζηλεύω. Ίσως να μην είναι κάθε περίπτωση ίδια (το ξέρω, τα είπαμε και στο 1) αλλά υπάρχει μια γερή μερίδα από καψουράκια εκεί έξω που αφήνονται στα συναισθήματα που τους κρατάνε σε μόνιμη ένταση. Εθίζονται ίσως σε αυτά, όπως ακριβώς μπορεί να εθιστεί κι ο αναρριχητής στον βράχο, τόσο που αν αφεθεί απόλυτα στα ένστικτά του ίσως κάποια στιγμή πιστέψει πως το σκοινί του είναι περιττό. Και δε χρειάζεται να εξηγήσουμε πού είναι η ανωριμότητα σε αυτό, σωστά; Είναι πιασμένα χεράκι-χεράκι αυτά τα δύο και είναι στιγμές που γίνονται επικίνδυνα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ λοιπόν, πως μπορεί να μην μπορούμε πάντα να αποφύγουμε τις παρενέργειες του έρωτα, περιλαμβανομένης και της ανωριμότητας, αλλά πάντα μπορούμε να ελέγξουμε τελικά τις κινήσεις μας. Αρκεί να θέλουμε να το κάνουμε.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
