Η σκηνή γνωστή. Την έχεις δει σε πολλές ταινίες και την έχεις διαβάσει σε ακόμα περισσότερα βιβλία. Βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα δίλημμα ή προσπαθείς να πάρεις μια απόφαση και ξαφνικά ως δια μαγείας μια φιγούρα με άσπρα ρούχα και μια άλλη με κόκκινα εμφανίζονται αντίστοιχα στον δεξιό κι αριστερό σου ώμο. Αρχίζουν να σου ψιθυρίζουν χαμηλόφωνα στ’ αφτί τι πρέπει να κάνεις, αλλά οι απόψεις τους, φυσικά, διίστανται. «Ζήσ’ το και μην το πολυσκέφτεσαι! Η πολλή σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία, δεύτερη ζωή δεν έχει. Αν δεν το κάνεις τώρα, τότε πότε;», φωνάζει με πάθος το κοκκινοφορεμένο πλασματάκι. «Μην τον ακούς αυτόν. Θυμήσου τι έπαθες την τελευταία φορά που έκανες αυτό που σου είπε. Σκέψου, επιτέλους, λογικά. Μη σκέφτεσαι μόνο το τώρα, αναλογίσουμε τι θ’ ακολουθήσει αργότερα.», ανταπαντάει το ασπροφορεμένο πλασματάκι με μεγαλύτερη ηρεμία στη φωνή του.
Υπάρχουν φορές που τα συγκεκριμένα φανταστικά πλασματάκια παίρνουν σάρκα κι οστά και κινούνται γύρω μας με τη μορφή των ανθρώπων που έχουμε στη ζωή μας. Σχεδόν πάντα υπάρχουν και τα δυο αυτά είδη χαρακτήρων στο περιβάλλον μας και μεγαλύτερο δώρο απ΄ αυτό δε θα μπορούσε να μας κάνει το σύμπαν, μιας κι οι συνδυασμός τους φέρνει ισορροπία στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στις πράξεις μας και τελικά στη ζωή μας.
Όλοι έχουμε ανάγκη πού και πού από στιγμές απόλυτης τρέλας, από πράξεις αυθορμητισμού. Χρειαζόμαστε κάπου-κάπου κάποιον να μας συμβουλέψει να κάνουμε αυτό που λέει η καρδούλα μας, γιατί δυστυχώς υπάρχουν φορές που η λογική παίρνει τα ηνία με περισσότερο δυναμισμό απ’ όσο θέλουμε. Εκεί, λοιπόν, εμφανίζονται αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι να μας θυμίσουν ότι, όπως κάθε κανόνας επιβεβαιώνεται απ΄την εξαίρεσή του, έτσι κι η λογική βρίσκεται εκεί ώστε να μπορούμε πού και πού να την αφήνουμε στην άκρη -κι ίσως έτσι τελικά να την επιβεβαιώνουμε.
Απ’ την άλλη υπάρχουν οι φορές που ενώ βαθιά μέσα μας ξέρουμε με βεβαιότητα ότι ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα τεράστιο λάθος, νιώθουμε κάθε εκατοστό του κορμιού και της ψυχής μας να έχει καταληφθεί απ’ το συναίσθημα. Όταν συμβεί αυτό το μόνο πράγμα που μπορεί να μας προσγειώσει στην -ίσως θλιβερή- πραγματικότητα είναι μια κουβέντα με την κατηγορία ανθρώπων που θα προσπαθήσουν να μας φέρουν στα λογικά μας. Εσύ θα τους μιλήσεις για το δίλημμά σου και τις προθέσεις σου, αλλά εκείνοι πριν σου απαντήσουν θα θέσουν κάθε απόθεμα λογικής σε λειτουργία και θα σου παρουσιάσουν ξεκάθαρα τα αποτελέσματα και τις πιθανές συνέπειες κάθε επιλογής σου. Δε θα σε κρίνουν -προς θεού!- δεν είναι αυτό το κίνητρό τους. Θα σου πουν όμως ανοιχτά πού πιστεύουν ότι πρόκειται να καταλήξει αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις και μετά την κουβέντα σου μαζί τους ίσως να είσαι λιγότερο βέβαιος γι’ αυτό που αρχικά είχες στο μυαλό σου.
Να τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους, που ανήκουν σε δύο διαφορετικές κατηγορίες χαρακτήρων. Μπορεί να μη σε ωθούν στις ίδιες αποφάσεις, αλλά έχουν κάτι κοινό στη στάση τους απέναντί σου κι αυτό δεν είναι άλλο απ’ το ενδιαφέρον τους για σένα. Αλλιώς δε θα ασχολούνταν ούτε οι μεν για να σε πείσουν να κανείς ένα βήμα να βγεις απ’ το κλειστό κουτί της λογικής σου, ούτε οι δε για να σου θυμίσουν ότι αυτό το κουτί καμία φορά είναι εκεί για δίκη μας προστασία και μόνο.
Κι αν καμιά στιγμή χρειαστούν τη δική σου συμβουλή φρόντισε να είσαι εκεί και να έχεις τη λογική να καταλάβεις αν η κατάσταση που σου περιγράφουν απαιτεί να βάλεις κι εσύ την κόκκινη στολή και να αρχίσεις να μιλάς για συναισθήματα ή αν τελικά είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που πρέπει να αφήσεις τη λογική να υπερτερήσει.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
