«Θα μπορούσαμε να μείνουμε φίλοι». Φράση ελάχιστα πιο κλισέ από το «δε φταις εσύ, αλλά εγώ» ή το πολυαγαπημένο «θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ». Είναι όμως φράση με μια μικρή διαφορά από τις άλλες δύο ή για την ακρίβεια από τις περισσότερες κλισέ φράσεις (απο)χωρισμού που μπορούμε να σκεφτούμε. Και ποια είναι αυτή; Ότι στην πλειοψηφία αυτός που την ξεστομίζει, ακόμη και αν δε πιστεύει ότι πρόκειται να συμβεί, όντως θα το ήθελε.
Πρόκειται για έναν συνδυασμό ειλικρίνειας και αυτογνωσίας. Συνειδητοποίηση ότι με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, ακόμη και αν στα δικά σου μάτια θα ήσασταν απαίσιο ζευγάρι, θα μπορούσατε να γίνετε εξαιρετικά φιλαράκια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που σε θεωρητικό επίπεδο αυτό όντως θα ίσχυε. Κατά πόσο όμως το έχουμε δει να δουλεύει σε πρακτικό επίπεδο;
Απλά, λιτά και περιεκτικά, σχεδόν ποτέ! Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις ανθρώπων που θα δουν πρώην τους στον δρόμο και θα χαρούν το ίδιο με το να δουν ένα παλιό φίλο. Ακόμα λιγότερες οι περιπτώσεις που θα καταφέρουν να κρατήσουν σταθερή επαφή και να ανταλλάσσουν τα νέα τους ή που θα φτάσουν σε επίπεδο να καλέσουν ο ένας τον άλλον στον γάμο τους και θα χαρούν πραγματικά με τη χαρά του κάποτε συντρόφου τους. Όλο όμως το παράδοξο κρύβεται στη λέξη «σχεδόν».
Όντως ελάχιστες οι περιπτώσεις, αλλά όχι μηδενικές! Υπάρχουν αυτοί οι λίγοι που τα κατάφεραν. Πώς; Με συντονισμένα συναισθήματα. Ο λόγος που ένα τέτοιο εγχείρημα συνήθως δε λειτουργεί είναι γιατί ο ένας από τους δύο νιώθει πως η ιστορία δεν έχει τελειώσει, οπότε οι φιλικές πλέον κινήσεις του πρώην συντρόφου καταλήγουν να παρερμηνεύονται και να δημιουργούν ανούσιες ελπίδες. Πολύ σπάνιο να συντονιστούν και να συμφωνήσουν δυο άνθρωποι στο πότε είναι η σωστή στιγμή να γραφτεί το τέλος. Αν όμως καταφέρουν να το κάνουν, να τελειώσει τη στιγμή που όντως έχει τελειώσει και για τους δύο, τότε το ενδεχόμενο να καταφέρουν να μείνουν φίλοι υπάρχει.
Κατά πόσο όμως είναι λογικό να ελπίζουμε σε μια τέτοια κατάσταση βγαίνοντας από μία σχέση; Σχεδόν ουτοπική θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια τέτοια προσδοκία ή ακόμη και επικίνδυνη μιας και πρόκειται για μια από αυτές τις καταστάσεις που όσο τις κυνηγάς, τόσο δεν πρόκειται να έρθουν. Αν αφήσεις το θέμα ήσυχο και δε το ψάξεις ιδιαίτερα, τότε μπορεί να σου κάνει τη χάρη να εμφανιστεί από μόνο του στον δρόμο σου.
Όντως κάποιοι τα κατάφεραν, αυτοί όμως που απλώς έφαγαν τα μούτρα τους πανηγυρικά είναι ξεκάθαρα περισσότεροι. Κράτα λοιπόν τα στάνταρ σου χαμηλά και μη ζητάς ακραία πράγματα. Άλλαξε τις προσδοκίες σου και ίσως η έκπληξη να είναι ευχάριστη. Μην αναμένεις μια σχέση με τον κάποτε άνθρωπό σου βγαλμένη από ταινία (γιατί ακόμη και στις ταινίες, έρωτας σου λένε ότι υπάρχει από πίσω, μην το ξεχνάς). Στόχευσε σε κάτι πιο ρεαλιστικό, όπως στο να μην καταλήξετε στο άλλο άκρο, αυτό της αντιπάθειας. Έχε κατά νου ότι η υπερβολική (και αποτυχημένη) προσπάθεια για διατήρηση μιας φιλικής σχέσης ενέχει τεράστιο κίνδυνο να εξελιχθεί στο ακριβώς αντίθετο το αρχικού σου στόχου.
Απαιτεί ωριμότητα μια τέτοια κατάσταση. Ανοιχτές συζητήσεις και ξεκάθαρες κουβέντες. και την ικανότητα να βλέπεις τα όρια. Όπως κάθε σχέση, έτσι και κάθε χωρισμός, έχει μερικούς άγραφους κανόνες, κάποια προσωπικά όρια που θέτει ο καθένας μας. Αν τα περάσεις, να περιμένεις ότι θα τα περάσουν. Αν τα σεβαστείς, ακόμη και αν ο άλλος δε σεβαστεί τα δικά σου, θα νιώθεις καλά. Αντί λοιπόν να κυνηγάς κάτι άπιαστο, ζύγισε την κατάσταση, δώσε τον καλύτερό σου εαυτό και αν είναι εφικτό η επαφή που θες να διατηρήσεις θα έρθει μόνη της.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
