Με το «ξεκόλλα επιτέλους» δεν ξεκόλλησε ποτέ κανείς

Φήμες λένε πως κάπου κάποιος κάποτε είπε σε έναν φίλο του να ξεκολλήσει επιτέλους από αυτόν τον έρωτα που τόσο έντονα τον σημάδεψε. Και αυτός ξεκόλλησε. Έτσι απλά. Φήμες.

Τι είναι παιδιά ο έρωτας να ξεκολλάμε κατά παραγγελία; Σελοτέιπ; Που ακόμη και το σελοτέιπ δηλαδή αν προσπαθήσεις να το ξεκολλήσεις από κάπου απότομα, χωρίς εκείνο να είναι έτοιμο να φύγει, το πιθανότερο είναι να σκίσει το χαρτί. Ή αν καταφέρεις τελικά και αφήσεις το χαρτί άθικτο, πάντα θα μένουν πίσω εκείνα τα εκνευριστικά μπιλάκια από κόλλα που όσο και αν προσπαθείς να διώξεις μένουν πεισματικά εκεί. Που όσο τα τρίβεις τόσο εκείνα απλώνονται λερώνοντας και το υπόλοιπο χαρτί σου, θυμίζοντάς σου πάντα την παρουσία εκείνου του σελοτέιπ και την βιαστική προσπάθειά σου να το διώξεις.

Ο χρόνος που χρειάζεται ο καθένας μας για να ξεφύγει από μια κατάσταση ποικίλει και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά την κατάσταση.

Ο χρόνος που επενδύθηκε μέσα στη σχέση είναι σίγουρα μία σημαντική παράμετρος. Σκέψου πόσο εύκολα ξεκολλάει ένα σελοτέιπ αν το βγάλεις τη στιγμή που στραβοκόλλησε και πόσο πιο δύσκολα αν προσπαθήσεις να το βγάλεις ένα μήνα μετά. Μία σχέση που έληξε άδοξα μετά από κάποια χρόνια εννοείται ότι θα χρειαστεί παραπάνω χρόνο από μια σχέση που τελείωσε πάνω στο μήνα.

Το πόσο δυνατά ήταν τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σε αυτή τη σχέση είναι ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας. Μεγαλύτερος ίσως και από αυτόν του χρόνου. Το ίδιο είναι να προσπαθήσεις να ξεκολλήσεις ένα καλό, ποιοτικό σελοτέιπ, με ισχυρή κόλλα στο εσωτερικό του, με ένα σελοτέιπ αμφιβόλου ποιότητος και με κόλα που εξαρχής δυσκολεύτηκες να σταθεροποιήσεις; Ένας άνθρωπος που έχει νιώσει δυνατά αισθήματα, που η καρδούλα του χτύπησε τόσο έντονα στους ρυθμούς ενός έρωτα όσο δεν είχε ξαναχτυπήσει ποτέ στο παρελθόν, θα χρειαστεί παραπάνω χρόνο από κάποιον που ερωτεύτηκε συμβατικά. Από κάποιον που ίσως έχει έναν πιο δυνατό έρωτα στο ιστορικό του.

Οι συνθήκες κατά τις οποίες τελείωσε η σχέση παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο. Ένας άνθρωπος που πληγώθηκε, που έχει σημάδια πάνω του χρειάζεται χρόνο για να επουλώσει αυτά πριν μπορέσει να μπει στη διαδικασία να προχωρήσει. Πόσο εύκολο είναι να αφαιρέσεις ένα σελοτέιπ φθαρμένο; Συνήθως όταν το τραβάς διαλύεται αφήνοντας πίσω μικρότερα κομματάκια. Όσο προσπαθείς να βγάλεις τα κομματάκια αυτά, τόσο εκείνα χωρίζονται σε μικρότερα κάνοντας τη διαδικασία ακόμη δυσκολότερη.

Όσο χρόνο κι αν πάρει αυτή η διαδικασία ένας καλός φίλος μένει εκεί. Να ανέχεται κάθε σκαμπανέβασμα, να σε ακούει το πρωί να βρίζεις την πρώην σχέση σου και να αναρωτιέσαι τι της είχες βρει και το ίδιο βράδυ να κλαις φωνάζοντας ότι αυτήν τη σχέση εσύ την θέλεις πίσω. Και δώσ’ του την επόμενη μέρα το πρωί να ξανά απορείς με το γούστο σου.

Η φράση «ξεκόλλα επιτέλους» δεν έχει καμία χρησιμότητα, μόνο κακό μπορεί να κάνει. Το να σε πιέσει κάποιος να ξεκολλήσεις με μαθηματική ακρίβεια θα επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Δεν είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να ακούμε «πρέπει». Δεν μας αρέσει, μας πεισμώνει. Μας κάνει να νιώθουμε ξανά μικρό παιδί που η μαμά του λέει ότι «πρέπει» να πάει να κοιμηθεί και εκείνο καταλήγει ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να κρατάει πεισμωμένο τα μάτια ανοιχτά, ακόμη και αν έχει νυστάξει.

Και υπάρχει και άλλο πρόβλημα με την εν λόγω φράση. Κρύβει το μεγάλο κίνδυνο να κλείσει τον αποδέκτη της στον εαυτό του, αποτρέποντάς τον να μιλάει για συναισθήματα που είναι ακόμη εκεί. Και αν νομίζεις ότι είναι δύσκολο να ξεκολλήσεις ένα σελοτέιπ από ένα χαρτί, φαντάσου πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να το βγάλεις από μία σελίδα ενός κλειστού βιβλίου.

Και δε θα το κάνει από κακό, άμυνα είναι το να κλειστείς στον εαυτό σου. Ενοχλεί να σου λένε να ξεκολλήσεις. Σταματώντας, λοιπόν, να μιλάς γι’ αυτό σταματάς να ακούς και φράσεις τέτοιου είδους. Συν ότι σε μία φιλία ένα από τα χειρότερα συναισθήματα είναι να νιώσεις ότι κουράζεις και τέτοιου τύπου φράσεις αυτό υποδηλώνουν.

Η ιδιοσυγκρασία κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική. Δεν έχουμε όλοι μας τις ίδιες δυνάμεις ούτε τον ίδιο χαρακτήρα. Δεν μπορούμε όλοι να προχωρήσουμε με την ίδια ταχύτητα για να βγούμε από μια κατάσταση. Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τις ανάγκες του καθενός και αν η πρόθεσή μας είναι να βοηθήσουμε ας το κάνουμε αλλιώς. Ας δώσουμε στον άλλον το χρόνο που χρειάζεται κι ας είμαστε εκεί να τον ακούσουμε να πει τα ίδια και τα ίδια δέκα, εκατό ή χίλιες φορές. Όσες φορές χρειάζεται, μέχρι να μην έχει την ανάγκη να τα πει άλλο πια.

Γιατί ο χρόνος θα έχει περάσει και θα έχει κάνει τη δουλειά του από μόνος του. Χωρίς την πίεση του καλοθελητή. Εις υγείαν, λοιπόν, των φίλων που έμειναν εκεί να μας ακούν τα ξημερώματα αλλά και όσων θα μείνουν εκεί στο μέλλον χωρίς ποτέ τους να ξεστομίσουν την απαγορευμένη φράση.