Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι λίγες οι φορές που με μια μικρή αφορμή και με την υποψία ενός καβγά να πλησιάζει μέσα στη σχέση μας, ξεκινάμε να τον προετοιμάζουμε στο κεφάλι μας και μάλιστα τον φανταζόμαστε, το λιγότερο, επικό. Ατάκες που αποστομώνουν, επιχειρήματα επιεικώς ανίκητα, ερωτήσεις που θέτονται με τρόπο που στήνουν τον άλλο στη γωνία και τον κάνουν να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ειρωνεία και έπαρση επίσης ρυθμισμένα ακριβώς στο επίπεδο που είναι μεν αισθητά, αλλά ταυτόχρονα παρουσιασμένα με τρόπο που το άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει εναντίων μας.
Όταν σκεφτόμαστε πώς θα γίνει ένας καβγάς, βάζουμε τον εαυτό μας στο ρόλο του master, φέρνουμε την υποθετική συζήτηση στα μέτρα μας και φυσικά, στεφόμαστε νικητές. Καθόλου περίεργο λοιπόν που κάθε φορά που βλέπουμε μερικά συννεφάκια να μαζεύονται και αισθανόμαστε την ένταση να πλησιάζει, έχουμε το συνήθειο να στήνουμε στο μυαλό μας ένα μικρό τρέιλερ του τι θα ακολουθήσει ψάχνοντας να βρούμε το πώς να το κάνουμε να εξελιχθεί. Το πρόβλημα με αυτό; Μπορεί να οδηγήσει σε σκέτη καταστροφή. Και οι λόγοι είναι πολλοί.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Παίζοντας όλα τα πιθανά σενάρια ενός καβγά στο κεφάλι μας, φορτώνουμε. Μέχρι να πέσει όντως το θέμα στο τραπέζι, εμάς τα νεύρα μας έχουν ακουμπήσει ταβάνι, καθιστώντας αδύνατο το ενδεχόμενο να εξελιχθεί τελικά η συζήτηση ομαλά. Νιώθουμε πως πρέπει να ειπωθούν όλα όσα σκεφτήκαμε, πως μόνο έτσι θα είμαστε καλυμμένοι και πραγματικά δικαιωμένοι. Νιώθουμε λες και ο άλλος έχει προβάλει στα αλήθεια όλα αυτά τα επιχειρήματα που πέρασαν από το δικό μας μυαλό. Βάζουμε στο στόμα του λόγια που όχι απλά δεν είπε ή υπονόησε, αλλά πολύ πιθανό ούτε καν να σκέφτηκε. Νιώθουμε λίγο σαν να μας πυροβολεί ασταμάτητα με βάσιμα επιχειρήματα ενώ ουσιαστικά μπορεί η συζήτηση να βρίσκεται ακόμη στον πρόλογό της. Και κάπως έτσι ένα θέμα που μπορεί να ήταν μικροσκοπικό, μέσα από το πρίσμα της φαντασίας μας εμείς το βλέπουμε βουνό ολόκληρο.
Όσο καλή «προετοιμασία» και αν κάνουμε, οι πιθανότητες να εξελιχθεί όντως ο καβγάς όπως τον φανταστήκαμε, μόνο με το μέρος μας δεν είναι. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του οπτική και όσο και αν προσπαθήσουμε, όσο και αν λέμε πως «είμαστε στο μυαλό του άλλου» δεν καταφέρνουμε να δούμε αντικειμενικά τα πράγματα, χωρίς τον εγωισμό να μας επηρεάζει. Στόχος μας συνήθως εκείνη τη στιγμή είναι να βρούμε τρόπο να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, καταλήγουμε λοιπόν να σκεφτόμαστε τα πιο ακραία και στα μάτια μας παράλογα επιχειρήματα που μπορεί ο άλλος να προβάλει. Στη φαντασία μας εκείνες τις στιγμές, ο άλλος δεν παρουσιάζει λογική σκέψη αλλά παράλογη κριτική. Του φτιάχνουμε ένα προφίλ επιθετικό προς εμάς και μπαίνουμε στη λογική του «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Γινόμαστε λοιπόν συχνά εμείς οι επικριτικοί και οι άδικοι απέναντί του.
Και αν ο άλλος αντιδράσει τελικά ήπια; Δεν αφήνουμε καν το συγκεκριμένο περιθώριο. Αν αντιδράσει ο σύντροφός μας καλά, είναι σαν να μας γκρεμίζει όλη την προετοιμασία. Έχουμε αναπτύξει επιχειρήματα, έχουμε σκεφτεί ατάκες, τσάμπα να πάνε όλα; Και πάλι επίθεση λοιπόν. Και πάλι ξεκινάμε αντιμετωπίζοντας τον άλλον ως τον εχθρό. Και κάνοντας μια τέτοια αρχή πόσο λογικό είναι να περιμένουμε μια ήρεμη κατάληξη;
Ένα τελευταίο μειονέκτημα αυτού του τύπου της προετοιμασίας, είναι πως ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε μας περιορίζει αισθητά. Καταναλώνουμε τόση φαιά ουσία στα όσα έρχονται στο μυαλό μας σαν πιθανές απαντήσεις του συντρόφου μας, που αν τελικά εκείνος μας φέρει κάτι λίγο διαφορετικό, εμείς αδυνατούμε να το χειριστούμε. Κολλάει ο εγκέφαλός μας. Αν ήταν υπολογιστής θα αναβόσβηνε σηματάκι error που θα έλεγε πως δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί το συγκεκριμένο αίτημα και θα έκλεινε με το «Παρακαλώ εισάγεται νέο επιχείρημα». Η κίνηση που νομίζουμε ότι μας κάνει δυνατότερους, είναι ουσιαστικά η κίνηση που μπορεί να μας βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Έχει δύναμη η φαντασία. Αν την αφήσουμε να πάρει τα ηνία με λίγη παραπάνω δύναμη, μπλέκεται επικίνδυνα μέσα στην πραγματικότητα. Όχι λέγοντάς μας πως όντως έγιναν πράγματα που φανταστήκαμε, αλλά πείθοντάς μας πως οι πιθανότητες να γίνουν είναι μεγάλες και κάνοντάς μας έτσι να αντιδρούμε λες και έχουν συμβεί. Οι καβγάδες μέσα στη σχέση είναι κάτι το δεδομένο. Η επιθυμία επίσης να υπερισχύουμε σε αυτούς και να βγαίνουμε εμείς οι «σωστοί» είναι δυνατή. Η τάση όμως να προετοιμάζουμε τον καβγά, είναι απλή παρόρμηση που δε φέρνει μάλιστα και κανένα αποτέλεσμα. Κάποια πράγματα πρέπει να έρχονται αβίαστα και -όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται- ο καβγάς είναι ένα από αυτά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
