Να πιούμε έναν έρωτα βαρύ γλυκό και όχι

Μια δόση έρωτα κλεισμένου σε μία μικρή κούπα ή αντίστοιχα σε ένα δροσερό ποτήρι με πάγο τόσο όσο, ώστε να σε αναζωογονήσει σε μία καυτή μέρα χωρίς όμως να αλλοιώσει γεύσεις και αρώματα. Αυτό είναι ο καφές. Κι αυτό είναι και ο έρωτας. Μία δόση ικανή να σε εκτινάξει, να σε γεμίσει, να σου δώσει όλα όσα ένιωθες εκείνη τη δεδομένη στιγμή να σου λείπουν. Μοιάζουν βλέπεις αυτά τα δύο, καφές και έρωτας. Και τα δύο μας παθιάζουν και τα δύο τα χρειαζόμαστε και τα δύο έρχονται για να μας δώσουν ενέργεια ενώ παίζουν λίγο με το στομάχι μας. Κρύβουν μέσα τους το ένα στοιχεία του άλλου. Έρωτας είναι για μας ο καλός καφές και σαν τον καλό καφέ είναι για μας ο έρωτας.

Έρωτας κεραυνοβόλος. Κάτι σαν εσπρέσο από χέρι καλού μπαρίστα και με ποικιλία δυνατή. Πριν καν ακουμπήσει τα χείλη σου το άρωμά του σε τρελαίνει. Φέρνεις το φλιτζάνι κοντά σου και με την πρώτη κιόλας γουλιά νιώθεις μία κλοτσιά έντασης να σε διαπερνάει ολόκληρο. Πιο εθιστικός από οποιονδήποτε άλλο και αυτό γιατί είναι και ο δυνατότερος. Καταφέρνει σε μία μόνο γουλιά να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις και τα ένστικτά σου. Τελειώνει όμως γρήγορα. Ένα σφηνάκι στην ουσία από δυνατό καφέ. Ένα σφηνάκι από δυνατό έρωτα.

Έρωτας βαθύς και έντονος. Έρωτας με άρωμα καφέ ελληνικού. Ζητάει το χρόνο του για να γίνει, θέλει υπομονή. Σιγοψημένος σε χαμηλή φωτιά και ανακατεμένος με απαλές κινήσεις. Ένας έρωτας βασισμένος στην ουσία, που καταφέρνει να εντοπίσει τα άσχημα και να τους δώσει βάρος τόσο όσο, ώστε να τα μετατρέψει σε κατακάθι και να μην τα αφήσει να επηρεάσουν το υπέροχο άρωμά του και την αίσθησή του. Έρωτας ουσιαστικός, γνήσιος, φτιαγμένος με μεράκι που ζητάει την ηρεμία και την ιεροτελεστία του για να τον απολαύσεις, αλλά όταν τον μάθεις καταλήγει συνήθεια αγαπημένη, που δεν αλλάζει ποτέ.

Έρωτας απαγορευμένος. Κάτι σαν διπλός εσπρέσο στις τρεις το χάραμα. Ξέρεις πολύ καλά ότι είναι κακή ιδέα, ότι θα σου στερήσει τον ύπνο σου, ότι πιθανότατα την επόμενη θα το μετανιώσεις. Είναι όμως κάποιες στιγμές που τον ζητάς τόσο έντονα, που δε σε νοιάζει τίποτα και απλά πατάς το κουμπί της μηχανής αφήνοντας το αγαπημένο άρωμα να πλημμυρίσει το χώρο σου και αφήνοντας έτσι τη μικρή ενοχή του «δε θα έπρεπε» να προσθέσει στην απόλαυση. Ναι κακή ιδέα σχεδόν πάντα, όταν αποφασίσεις όμως να ενδώσεις, καταφέρνεις να απολαύσεις την ένταση ενός καφέ – ή ενός έρωτα – με τρόπο ναι μεν λίγο παράνομο αλλά πάντα μοναδικό.

Έρωτας καλοκαιρινός. Έρωτας με νότες ενός παγωμένου φραπέ σε μία καυτή ημέρα. Μόλις ανέβουν λίγο οι θερμοκρασίες τον αποζητάς. Τον έχεις στα χέρια σου και τον απολαμβάνεις τόσο ήρεμα και χαλαρά που νιώθεις ότι θα κρατήσει για πάντα. Μια στο τόσο μάλιστα, κάθε που τον βλέπεις να έρχεται στο τέλος του, προσθέτεις λίγο κρύο νερό στα απομεινάρια του και έχεις να πιεις λίγο ακόμη. Κάπως έτσι, μέχρι όντως να τελειώσει, έχεις καταφέρει να τον χορτάσεις. Και σιγά σιγά πέφτουν οι θερμοκρασίες και σχεδόν αυτόματα προχωράς σε κάτι άλλο. Σε κάτι λίγο πιο ζεστό.

Σαν μία κούπα ζεστή είναι ο έρωτας άλλωστε σε μία παγωμένη μέρα. Μας κρατάει συντροφιά, μας ζεσταίνει, μας ανεβάζει το ηθικό και τη διάθεση. Μία κούπα ζεστή ανεξαρτήτως ποικιλίας και προτίμησης. Και ίσως κάποιες φορές να μας κάψει. Είτε γιατί η θερμοκρασία της ήταν υψηλότερη από ό, τι περιμέναμε είτε γιατί δεν ήμασταν τελικά έτοιμοι να δεχτούμε την έντασή της. Μας ανέβασε λοιπόν τους παλμούς σε επίπεδα για μας πρωτάκουστα μόνο και μόνο για να μας ρίξει μετά απότομα πάλι στους 60. Και ζεις και με 60 αυτή είναι η αλήθεια. Σου φαίνεται όμως πλέον λίγο και κάπως έτσι μένεις μετέωρος να ζητάς μία μόνο γουλιά ακόμη. Να ψάχνεις για ένα ακόμη ανέβασμα παλμών και ας σε τρόμαξε λίγο την προηγούμενη φορά που το ένιωσες.

Πόσο δίκιο έχουν όταν λένε ότι είναι εθιστικός. Και ξέρεις, δεν εθιζόμαστε ούτε στη γεύση ούτε στα αρώματά του. Αυτά τα απολαμβάνουμε και όσο περνάει ο καιρός μαθαίνουμε να ζητάμε τα καλύτερα, στους παλμούς μας όμως εθιζόμαστε. Στην επίδραση του καφέ και του έρωτα πάνω μας. Άπαξ και τον ζήσεις και μάθεις να ξυπνάς με αυτόν, αρχίζει να τον ζητάει όλο το είναι σου. Άλλοι μόλις ξυπνήσουν κατευθύνονται αυτόματα στην καφετιέρα τους και άλλοι στο τηλέφωνο κοιτώντας για ένα μήνυμα για καλημέρα. Κάποιοι άλλοι και στα δύο ταυτόχρονα, γιατί είπαμε, με τον ίδιο τρόπο μας εθίζουν.

Και αν για κάποιο λόγο τον στερηθείς εκεί συνειδητοποιείς ότι δεν τον θες απλά αλλά τον χρειάζεσαι. Πολλοί προσπάθησαν κάποια στιγμή ηθελημένα να τον κόψουν. Είτε γιατί τους έκαψε, είτε γιατί η πτώση από την έλλειψή του τους φάνηκε απότομη και τους τρόμαξε, ίσως ακόμη γιατί θέλησαν να αποδείξουν ότι μπορούν και χωρίς αυτόν. Αν όμως είσαι και εσύ ανάμεσα σε αυτούς που κάποτε το προσπάθησαν τότε οι πιθανότητες είναι πως όταν κάποιος σου πει ότι τον κόβει, από μέσα σου γελάς λιγάκι. Γιατί ξέρεις πλέον ότι πρόκειται για μία από εκείνες τις γλυκές συνήθειες στις οποίες γυρνάς πάντα. Δεν κόβεται παιδιά ο καφές. Δεν κόβεται ο έρωτας.

Μοιάζουν τόσο αυτά τα δύο. Όπως μας θύμισε μέσα από ένα ποίημα του και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος:

«σαν τον καφέ είναι ο έρωτας
άλλοι τον προτιμούν βαρύγλυκο
άλλοι τον θέλουν με ολίγη
οι πιο πολλοί τον πίνουν μέτριο
κι όλοι το ίδιο τον πληρώνουν»