Ο σεβασμός φαίνεται στον καβγά

Ζούμε στην εποχή που ο σεβασμός εκλείπει από παντός τύπου σχέσεις. Ωστόσο, όταν πρόκειται για τον σύντροφό μας δε θα ‘πρεπε να ‘ναι ούτε επιλογή ούτε υποχρέωση. Θα ‘πρεπε να ‘ναι απλά ανάγκη. Προσοχή! Όχι ανάγκη να δεχτούμε σεβασμό κι έτσι να ικανοποιήσουμε τον δικό μας εγωισμό, αλλά ανάγκη να δείξουμε σεβασμό και μαζί με αυτόν να εκφράσουμε και την αγάπη μας για το άτομο που έχουμε επιλέξει δίπλα μας! Φυσικά, ο σεβασμός είναι μια δύναμη ανάλογη. Όσο δείχνεις τόσο εμπνέεις. Σε έναν ιδανικό κόσμο, λοιπόν, ένα αγαπημένο ζευγάρι, τόσο εν παρουσία κόσμου όσο και κεκλεισμένων των θυρών, θα φρόντιζε να δείχνει τον σεβασμό του για τον άνθρωπό του, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τη συμπεριφορά του.

Δυστυχώς, όμως, ιδανικός κόσμος δεν υπάρχει. Υπάρχουν, λοιπόν, φορές που όλοι μας μπορεί να ξεφύγουμε. Μια παρεξήγηση, μια διαφωνία, ακόμα και μια λάθος έκφραση, μπορεί να γίνει αφορμή να αρχίσουμε να παραφερόμαστε. Οι τόνοι ανεβαίνουν, η ένταση της φωνής αυξάνεται και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε καβγάς τρικούβερτος στήνεται, με εσάς τους δύο στη μέση να γαβγίζετε ο ένας στον άλλον σαν σκυλιά έτοιμα να φαγωθούν.

Λογικό, θα μου πεις, είναι. Όλες οι σχέσεις έχουν εντάσεις. Λογικότατο, θα σου απαντήσω εγώ, είναι. Κάθε σχέση χρειάζεται ένα καλό ματσάκι πού και πού. Έτσι, για να ανάβουν τα αίματα. Να μη βαριόμαστε, βρε αδερφέ. Εκεί, όμως, κρύβεται κι η παγίδα. Ο σεβασμός, βλέπεις, είναι σχετικά εύκολο πράγμα όταν όλα είναι ήρεμα. Όταν, όμως, υπάρχει ένταση, εκεί μπορεί να γίνει αρκετά πιο δύσκολο να ελέγξουμε το τι λέμε. Ισορροπεί, λοιπόν, η ένταση με τον σεβασμό; Κι αν ναι, πώς μπορείς να εντοπίσεις αυτή τη λεπτή γραμμή και να φροντίσεις να μην την περάσεις;

Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να τα συγχέουμε αυτά τα δυο. Θεωρούμε το ένα αντίθετο του άλλου. Καμία σχέση, όμως, δεν έχουν. Φυσικά και μπορεί να υπάρξει σεβασμός ακόμα και στους πιο δυνατούς καβγάδες. Κι όλο το μυστικό βρίσκεται στην ίδια τη φύση της σχέσης. Αν στον νου σου έχεις ξεκάθαρους τους λόγους για τους οποίους εκτιμάς αυτόν τον άνθρωπο, τους λόγους για τους οποίους τον θες στη ζωή σου και τους λόγους για τους οποίους τον θαυμάζεις, τότε, όσα νεύρα κι αν έχεις, ενστικτωδώς θα φροντίσεις αυτά που θα πεις να μην προσβάλουν και να μην υποτιμήσουν τον άλλο. Πρέπει να φροντίσεις, όμως, όλα αυτά να τα ‘χεις ξεκάθαρα από πολύ πριν έρθει η στιγμή ενός τσακωμού. Γιατί αν περιμένεις τότε να τα ξεκαθαρίσεις, πάει, το ‘χασες το παιχνιδάκι.

Όλα αυτά, βέβαια, ισχύουν όταν το εν λόγω ματς παίζεται εντός έδρας. Είστε σπιτάκι σας, μόνοι σας, φουντώνετε, φωνάζετε, τα σπάτε, με σεβασμό πάντα (τα είπαμε αυτά, μην επαναλαμβανόμαστε). Όλα καλά κι ωραία. Τι γίνεται, όμως, όταν εσύ αρχίζεις να νιώθεις τα νεύρα σου κρόσσια, θες να ουρλιάξεις, αλλά γύρω-γύρω υπάρχει κόσμος; Εκεί, φίλε μου, τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί εκεί ο σεβασμός δεν κρύβεται μόνο σε όσα θα πεις στον άλλον. Κρύβεται και στον τρόπο που θα τα πεις, στο αν θα σηκώσεις τη φωνή σου, ακόμη και στον τρόπο που θα κοιτάξεις!

Πριν κάνεις το οτιδήποτε, λοιπόν, πάρε μια βαθιά ανάσα και σκέψου: «Αξίζει η κατάσταση να πω κάτι που μπορεί να δώσει μια τελείως λανθασμένη εικόνα στους γύρω μου για τη σχέση μου;», «Αξίζει η ένταση της στιγμής να γίνει αφορμή για λανθασμένα σχόλια, τα οποία αργότερα μπορεί να επιφέρουν πολύ μεγαλύτερη ένταση;», « Αξίζει, τελικά, να πω κάτι το οποίο θα κάνει τον άλλον να νιώσει άβολα μπροστά σε φίλους, γνωστούς, ή ακόμα κι άκυρους που μπορεί να ‘ναι γύρω μας;» Αν διαβάζοντας αυτές τις ερωτήσεις θεώρησες ότι η ίδια τους η σύνταξη δεν ανταποκρίνεται στη δική σου σχέση, τότε άσε το θέμα του σεβασμού κι άρχισε να το ψάχνεις λίγο πιο βαθιά το πράγμα.

Μην κάνεις, όμως, και το λάθος να σκεφτείς καλά-καλά τις ερωτησούλες, να αποφασίσεις ότι όντως δεν αξίζει, να φορέσεις το πιο μεγάλο σου χαμόγελο φροντίζοντας να περάσεις πραγματικά την καλύτερη εικόνα προς τα έξω και μέσα σου να ξεκινήσεις να στήνεις τον καβγά που θα ακολουθήσει με το που περάσετε την πόρτα του σπιτιού. Καταρχάς, πιάνεις τον άλλον απροετοίμαστο και κατά δεύτερον άμα του δείχνεις τέτοιες αντιθέσεις, κάποια στιγμή θα σε πει ψυχάκι και θα ‘χει και δίκιο ο άνθρωπος. Κατά τρίτον και σημαντικότερον; Είναι υποκρισία! Μην κάνεις πράγματα για το φαίνεσθαι. Δεν έχουν αξία. Κάνε τα γιατί όντως δε θες να περάσεις μια εικόνα που δεν ισχύει. Γιατί, όντως, δε θες να στεναχωρήσεις τον άλλον. Κέρδισε το πλεονέκτημα του χρόνου για να χαλαρώσεις κι αντί να σχεδιάσεις στον νου σου τον καβγά, σχεδίασε το πώς θα εξηγήσεις στον άλλον τι ήταν αυτό που σε πείραξε.

Κάνε το και δες στα μάτια του συντρόφου σου τον σεβασμό να αυξάνεται προς το δικό σου πρόσωπο. Γιατί, όπως είπαμε, είναι μια δύναμη ανάλογη. Όσο δείχνεις τόσο εμπνέεις.

Κι αυτό μην το ξεχνάς ποτέ.