Οι γονείς διαλέγουν όνομα για το παιδί· όχι ολόκληρο το σόι

Γονείς. Από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. Τους αγαπάμε όσο λίγους στον κόσμο τούτο και τους χρωστάμε πολλά. Είναι οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν και μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Ίσως στερήθηκαν πράγματα οι ίδιοι για να μπορέσουν να προσφέρουν παραπάνω σε εμάς ή ίσως θυσίασαν πράγματα για εμάς στο παρελθόν. Διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας και μας βοήθησαν να εξελιχτούμε. Είναι η πιο κοντινή μας οικογένεια.

Είναι τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε τη δική μας οικογένεια. Να γίνουμε εμείς με τη σειρά μας μαμά ή μπαμπάς. Να μεγαλώσουμε και εμείς ένα πλασματάκι, το οποίο πλέον θα θεωρεί εμάς από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του. Να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε σε αυτό την αγάπη που λάβαμε. Και η στιγμή αυτή είναι σημαντική όχι μόνο για εμάς, αλλά και για εκείνους τους ανθρώπους που πλέον αποκτούν έναν καινούριο τίτλο. Παππούς και γιαγιά.

Στη χώρα μας, λοιπόν, επικρατεί ένα συνήθειο προκειμένου να μπορέσουμε να ανταποδώσουμε όλη αυτή την αγάπη που έχουμε λάβει. Να αποδώσουμε ένα μικρό φόρο τιμής και να τιμήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που τόσα έχουν κάνει για εμάς, με έναν μοναδικό τρόπο. Δίνοντας σε αυτό το νέο μέλος της οικογένειας το όνομα των παππούδων του. Υπάρχουν ονόματα που περνάνε πραγματικά από γενιά σε γενιά εδώ και δεκαετίες και όταν έρχεται η στιγμή, φίλοι και συγγενείς δε ρωτάνε καν το τι σκέφτεσαι επί του θέματος. Είναι απόλυτα βέβαιοι για την επιλογή σου. Τι γίνεται όμως όταν η στιγμή έρχεται, και εσύ με το σύντροφό σου είστε όντως απόλυτα βέβαιοι, αλλά για το ότι δε θέλετε να ακολουθήσετε το έθιμο;

Οι λόγοι μπορεί να είναι διάφοροι. Έχετε βρει ένα όνομα που σας αρέσει περισσότερο, επιλέγετε να πάτε επίτηδες κόντρα σε αυτό που ζητάει ένα έθιμο, δε θέλετε να φανεί προτίμηση ως προς τους γονείς του ενός ή απλούστατα καταλάβατε ότι το Αφροξυλάνθη και Πολύκαρπος δεν είναι το όνομα με το οποίο θες να αποκαλείς τα παιδιά σου από εδώ και πέρα. Σπας, λοιπόν, την παράδοση,«απογοητεύοντας» τον κόσμο γύρω σου, αλλά κάνοντας εν τέλει αυτό που θες; Ή πας κόντρα στις επιθυμίες σου κρατώντας ζωντανά τα έθιμα που σε ακολουθούν;

Οι αποφάσεις για το παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση του γονιού. Εκείνος επιλέγει τα παιδικά που θα δει στην τηλεόραση, το σχολείο που θα πάει, τις δραστηριότητες με τις οποίες θα ασχοληθεί και εν τέλει οτιδήποτε το καθορίζει. Και υπάρχει άραγε πιο καθοριστικό πράγμα από το όνομα; Μία λέξη που θα μπει σε χρησιμοποιηθεί σε πολλαπλές επαναλήψεις στην καθημερινότητά σου, αλλά και του παιδιού. Πρέπει να είναι κάτι που εκφράζει εσένα πρώτα από όλα. Να ακούς τον ήχο του και να τρελαίνεσαι, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρεις να κάνεις και το παιδί σου να αγαπήσει αυτόν τον ήχο προερχόμενο από το στόμα σου και κατ’ επέκταση να κάνει ίσως το πρώτο του βήμα για να αγαπήσει τον εαυτό του.

Μη δεχτείς από κανέναν να σου πει πώς να χειριστείς το θέμα, γιατί πρώτα από όλα δεν είναι δουλειά κανενός άλλου εκτός του ζευγαριού. Μην τους αφήσεις να πουν τίποτα, ούτε με λέξεις, αλλά κυρίως όχι με πράξεις. Μην πέσεις στη παγίδα να δεχτείς δήθεν στεναχώριες, κλάματα και γκρίνιες. Μη νιώσεις ενοχές ποτέ για κάτι τέτοιο ούτε να σκεφτείς πως είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις.

Το όνομα ενός παιδιού πρέπει να ικανοποιεί τους γονείς του. Να είναι χαρούμενοι με την απόφαση που πήραν και να νιώθουν μικρά τσιμπηματάκια περηφάνιας κάθε φορά που λένε σε κάποιον το όνομα του παιδιού τους. Και μαζί με τους γονείς να είναι περήφανοι και οι παππούδες, αλλά και όλο το σόι. Όχι κατ’ ανάγκη για το όνομα που ακούγεται, αλλά για τη χαρά στα μάτια των νέων γονιών.