Ο έρωτας ουσιαστικά είναι μια παρόρμηση. Σχεδόν ποτέ δεν είναι βολικός. Δεν περιμένει τις σωστές συνθήκες για να κάνει την εμφάνισή του. Σκάει μύτη τη χειρότερη δυνατή στιγμή και σε επιτακτικούς τόνους μάς προστάζει να ακολουθήσουμε με κλειστά τα μάτια τη διαδρομή που μας επιβάλει. Και εμείς σαν πειθήνια πλάσματα κλείνουμε ματάκια και μπαίνουμε στο μονοπάτι του κι ας ξέρουμε πως ρισκάρουμε να πέσουμε με τα μούτρα σε κολόνες που λόγω των κλειστών ματιών ποτέ δε θα μπορέσουμε να δούμε. Έχει λοιπόν την τάση ο έρωτας να βγάζει από μέσα μας την πιο παρορμητική εκδοχή του εαυτού μας.
Η παρορμητικότητα όμως είναι δύναμη διαρκώς αυξανόμενη. Σαν ένα μικρό κομμάτι χιονιού που αρχίζει να κατρακυλάει από την κορυφή ενός βουνού αλλά όσο πέφτει γίνεται μεγαλύτερο, μέχρι που καταλήγει σε μια χιονοστιβάδα η οποία αν δε βρει εμπόδιο δεν πρόκειται να σταματήσει. Και στον έρωτα λοιπόν χρειάζεται αυτό το εμπόδιο, το οποίο ιδανικά πρέπει να βρει τρόπο να ισορροπήσει την κατάσταση εκ των έσω, αλλιώς ίσως τα πράγματα καταλήξουν ανεξέλεγκτα. Για αυτό άλλωστε ένα από τα πιο κλασικά δίδυμα σε μια σχέση είναι αυτό του παρορμητικού και του συγκρατημένου. Εκείνου που είναι πάντα έτοιμος για όλα και περιμένει απλώς μια μικρή σπίθα για να βάλει γύρω του μπουρλότο, με εκείνου που βαστάει στα χέρια του τον πυροσβεστήρα. Και πρόκειται για ένα δίδυμο που μέσα από τις τόσο έντονες αντιθέσεις έχει πολλά να μας πει.
Όλη η ουσία αυτών των σχέσεων κρύβεται στο σύστημα με το οποίο ισορροπούν ο ένας τον άλλον και στο πώς αυτό τους επιτρέπει να αφήνονται λιγάκι πιο ελεύθεροι σε προσωπικό επίπεδο. Ο παρορμητικός ας πούμε, αν λειτουργούσε μόνος του θα αναγκαζόταν να βάζει ο ίδιος φρένα στον εαυτό του. Δεν πρόκειται για άτομο αναίσθητο, φοβάται τα αποτελέσματα των πράξεών του. Αναγνωρίζει ότι το τρωτό του σημείο είναι η ένταση των συναισθημάτων του. Αγαπάει αυτήν τη γλυκιά θολούρα που τον διακατέχει κάθε φορά που αυτά παίρνουν τα ηνία, αλλά ταυτόχρονα τρέμει ότι κάποια στιγμή θα ξεθολώσει και θα δει τον εαυτό του να στέκεται σε ένα σημείο το οποίο ουσιαστικά δεν επέλεξε. Ο συγκρατημένος λοιπόν έρχεται να του προσφέρει ένα μικρό μαξιλαράκι ασφαλείας λέγοντάς του ότι αν ξεφύγει από τα όρια θα βρίσκεται εκείνος εκεί να τον επαναφέρει. Του δίνει την ελευθερία στην ουσία να αφήσει για λίγο στην άκρη τις προσωπικές του ανασφάλειες.
Ο συγκρατημένος από την άλλη, συχνά είναι από τη φύση του υπεραναλυτικός και -όπως κάθε άτομο με αυτήν την τάση- βλέπει ότι αυτό έρχεται πακετάκι με ένα σκασμό μειονεκτήματα. Δυσκολεύεται να ζήσει τη στιγμή γιατί αναλώνεται στο πώς αυτή μπορεί να τον επηρεάσει αργότερα. Του είναι δύσκολο να ρισκάρει γιατί μπορεί εύκολα να κάνει εικόνα το χειρότερο δυνατό σενάριο. Τρέμει στην ιδέα να χάσει τον έλεγχο από τα χέρια του, ακόμη και αν κατά βάθος θα το ήθελε. Ο πιο θερμόαιμος χαρακτήρας λοιπόν του συντρόφου του έρχεται να του προσφέρει λίγη από την αδρεναλίνη που τελικά έχει ανάγκη και ταυτόχρονα έρχεται να του δείξει την πιο όμορφη πλευρά του απρόβλεπτου.
Αν ένα τέτοιο ζευγάρι βρίσκονταν ποτέ σε ένα αεροπλάνο επιχειρώντας ελεύθερη πτώση, ο παρορμητικός θα ήταν αυτός που θα έκανε το άλμα τραβώντας μαζί τον σύντροφό του, ενώ ο συγκρατημένος θα ήταν αυτός που θα φρόντιζε να μάθει πώς ανοίγει το αλεξίπτωτο πριν τελικά πηδήξουν. Ο παρορμητικός θα πρόσφερε και στους δύο την ευκαιρία να ζήσουν μια εμπειρία χωρίς προηγούμενο και ο συγκρατημένος θα φρόντιζε να βγουν και οι δύο από την εμπειρία αυτή αλώβητοι. Κι έτσι ακριβώς λειτουργούν και σε κάθε επίπεδο της σχέσης αλλά και της καθημερινότητάς τους.
Το συστατικό που κρατάει τη σχέση ζωντανή είναι η αλληλεπίδρασή τους. Δεν τους ενοχλεί. Δε νιώθουν να κόβει ο ένας τα φτερά του άλλου. Αισθάνονται από αυτό να τροφοδοτούνται κι έτσι το κυνηγάνε. Προκαλούν ο ένας τον άλλον, ίσως με το να γίνονται λίγο πιο ακραίοι και τραβώντας ο καθένας το σχοινί από τη δική του μεριά με δύναμη, γνωρίζουν όμως τα όριά τους και φροντίζουν ποτέ να μην τα υπερβαίνουν.
Αν βρεθείς λοιπόν ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση, έχοντας απέναντί σου ένα άτομο που μοιάζει να είναι το άκρο αντίθετό σου, μην το φοβηθείς. Έχει να σου προσφέρει πολλά. Να σε μάθει πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ήξερες, να σε υποκινήσει να ξεπεράσεις τα όριά σου και να σε φέρει τελικά σε δρόμους στους οποίους ποτέ δεν είχες φανταστεί να περπατάς. Δεν έχει σημασία αν κατατάσσουμε τον εαυτό μας στους παρορμητικούς ή στους συγκρατημένους, εξίσου χρειαζόμαστε μια δόση ισορροπίας και τι ομορφότερο από το να την εντοπίσουμε σε μέρος τόσο απρόσμενο. Σε μια σχέση γεμάτη από αντιφάσεις που καταλήγουν σε σύγκλιση αντί για απόκλιση. Κομμάτι του έρωτα άλλωστε είναι και οι αντιφάσεις, ας τις αφήσουμε να μας απογειώσουν.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
