Πληγώθηκες, ναι, αλλά πλήγωσες κι έφταιξες

Λένε ότι σε ένα χωρισμό ποτέ δε φταίει ο ένας. Λένε ότι κι οι δύο έχουν κάποιο μερίδιο ευθύνης. Λένε ότι κάθε τέλος είναι ένας μικρός θάνατος. Αλλά να σου πω κάτι; Μεγάλο άδικο έχουν.

Πλευρές υπάρχουν δύο. Του ανθρώπου που πήρε την απόφαση και το τελείωσε κι εκείνου που δέχτηκε την επιλογή του άλλου, όχι απαραίτητα με τη θέλησή του. Και όχι, καμία σημασία δεν έχει σε ποια απ’ τις δύο κατηγορίες βρίσκεσαι και βρίσκομαι. Σημασία έχει ότι δεν ήμασταν εμείς αυτοί που φταίγαμε! Πάντα ο άλλος έφταιγε…

«Εγώ μερίδιο ευθύνης; Όχι, εαυτέ μου, κανένα απολύτως. Ο άλλος με πλήγωσε με όσα έκανε. Εγώ πουθενά δεν έφταιξα. Φέρθηκε σκάρτα. Φέρθηκε έτσι και γιουβέτσι.»

Και δώσ’ του να αναπολείς στιγμές κι εννοείται όσο το κάνεις τόσο επιβεβαιώνεσαι. Μα φυσικά. Θυμήσου λίγο όσα σου είπε σε εκείνον τον καβγά. Εσύ ποτέ δε μίλησες με τέτοιο τρόπο! Όχι βέβαια. Εσύ ακόμη κι επάνω στην ένταση φρόντιζες να μην πληγώσεις. Μόνο να πληγωθείς δεχόσουν, έτσι, χωρίς να ανταπαντάς. Μα φυσικά και το έκανες, αφού εσύ ήσουν ο καλός! Είπαμε, δεν έφταιγες πουθενά.

Θυμάσαι κι εκείνη την άλλη φορά, εαυτέ μου; Εκείνη που ήσασταν με παρέα; Μα πώς τόλμησε να σου μιλήσει έτσι μπροστά σε κόσμο; Αλλά μπράβο σου, θέλω να σου πω, γιατί εσύ ήσουν άψογος! Φρόντισες να μην προσβάλεις ποτέ μπροστά σε άλλους. Μα τι λέω, εσύ φρόντισες να μην προσβάλεις ποτέ γενικότερα. Και βέβαια ούτε καν κατά λάθος. Δεν είναι εσένα του χαρακτήρα σου τέτοια πράγματα. Μπράβο σου, λοιπόν, και πάλι!

«Αχ, σαν να ξεπήδησε στο κεφάλι μου μια στιγμή που μίλησα άσχημα εγώ.» Όχι, εαυτέ μου, είπαμε, εσύ ήσουν αλάνθαστος. Κάτι σου έκανε και σε προκάλεσε εκείνη τη φορά, δεν μπορεί, σκέψου λίγο καλύτερα! Μα φυσικά κι έκανε, αφού εσύ ποτέ δεν έφταιγες.

Και τελικά χώρισες ή σε χώρισε, καμία σημασία δεν έχει. Σημασία έχει ότι εσύ ήσουν αυτός που έφυγε πληγωμένος, διαλυμένος θα μπορούσες να συμπληρώσεις. Ο άλλος αλώβητος πέρασε την έξοδο. Μα, ναι, φυσικά, αφού μόνο εσύ είχες όντως συναισθήματα! Αναίσθητος ήταν ο άλλος πλήρως, ούτε που νοιάστηκε τι σου έκανε. Αχ, εαυτέ μου, τι έκανες εσύ για να τα αξίζεις όλα αυτά;  Τίποτα δεν έκανες. Αλλά ήταν λογικό να γίνει έτσι, αφού πάντα οι καλοί την πληρώνουν στο τέλος.

Κι ο καιρός περνάει και περνάει γρήγορα. Κι ο άλλος προχωράει. Μα πώς τολμάει; Δε θυμάται τι σου έκανε; Δε σκέφτεται πώς θα νιώσεις; Εσύ αν προχώρησες δεν έχει σημασία! Αφού εσύ πληγώθηκες. Έπρεπε να κάνεις κάτι κι εσύ για ‘σένα! Ο άλλος πώς ένιωσε όταν σε είδε να προχωράς καμία σημασία δεν έχει αυτό, εαυτέ μου. Εσύ ήσουν αυτός που αδικήθηκε. Εσύ και μόνο εσύ!

Για θυμήσου λίγο καλύτερα. Εκείνη την άλλη τη φορά, με την πρώην αγάπη σου να σου λέει πόσο ενοχλήθηκε από κάτι που είχες κάνει και τώρα σκέψου και τι σου είπε όταν το έκανες ξανά. Ναι, ξέρω, είχες πολύ καλό λόγο γι’ αυτό, μη δικαιολογείσαι σε εμένα. Εγώ ξέρω πως εσύ ήσουν ο σωστός.

Θυμήσου όμως πάλι εκείνο τον καβγά που τόσο πολύ σε αδίκησε. Θυμήσου τα δικά σου λόγια και με ποιο τρόπο τα ξεστόμισες. Θυμήσου τις λέξεις που χρησιμοποίησες και το βλέμμα που είδες στα μάτια του ανθρώπου σου. Εαυτέ μου, μήπως τελικά πλήγωσες κι εσύ;

Θυμήσου πάλι εκείνη τη σκηνή με την παρέα. Προκάλεσες κι εσύ τώρα που το σκέφτεσαι καλύτερα, ψέματα μη λέμε ανάμεσά μας, είναι κρίμα. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, εαυτέ, κι όταν οι κατεργάρηδες είμαστε εγώ κι εσύ τα πολλά μελό, η θυματοποίηση κι η αυτολύπηση δε θα ‘πρεπε να χωράνε.

Αχ, βρε εαυτέ, σκέψου το καλύτερα και θα δεις ότι κι εσύ έκανες λάθη. Εσύ θα το δεις, όχι εγώ, εγώ το ξέρω ότι έφταιγα. Κι αφού το ξέρω εγώ, ξέρεις τι σημαίνει; Ότι βαθιά μέσα σου κι εσύ το ξέρεις, αλλά πες το εγωισμό, πες το ανασφάλεια, πες το φόβο, είναι πιο εύκολο να πεις ότι έφταιξε ο άλλος μοναχά.

Είναι άσχημο να πληγώνουμε, το ξέρω. Κανείς δε θέλει να το κάνει, να ‘ναι ο κακός. Κάποιες φορές είναι πολύ ευκολότερο να πληγωνόμαστε εμείς από κάποιον άλλον, κυρίως γιατί πονάει περισσότερο από το να πληγώσεις. Ο ρόλος του θύματος προσφέρει κάμποσα αναλγητικά σε τιμή ευκαιρίας. Αλλά αν όντας ειλικρινής παραδεχτείς ότι κι εσύ έχεις πληγώσει, είσαι ένα βήμα πιο κοντά στη συμφιλίωση με τον εαυτό σου. Τη συμφιλίωση που περιλαμβάνει αλήθειες και παραδοχές. Μην πετάς το μπαλάκι αλλού, στα χέρια σου κράτα το. Ακόμη κι αν έχεις λόγους να το πετάξεις αλλού, κράτα το εκεί σφιχτά και με τον καιρό ίσως δεις ότι είχε λόγο να μείνει τελικά στα χέρια σου.

Μία χάρη μόνο, μην το παρακάνεις. Μην πας στο άλλο άκρο κι απλώς κατηγορείς τον εαυτό σου πάντα και για τα πάντα. Κράτα το το μπαλάκι, ναι, αν όμως ο καιρός περάσει και καταλάβεις ότι όντως δεν είχε λόγο να βρίσκεται στα χέρια σου, τότε βάλε όλη σου τη δύναμη κι όλη σου την τέχνη και πέτα το πίσω εκεί όπου ανήκει.

Βρες, όμως, τη δύναμη να ξέρεις πότε να το πετάς και πότε να το κρατάς για πάρτη σου. Εγώ για την ώρα λέω να το κρατήσω ή μάλλον να βάλω κι εγώ όλη μου την τέχνη και να το πετάξω στον εαυτό μου. Κι ας το κάνει μετά αυτός ό,τι θέλει.