Σημασία έχει ποιοι ξέρουν το μυστικό· όχι πόσοι

Λένε ότι ένα μυστικό παύει να είναι μυστικό αν το ξέρουν πάνω από δυο. Σίγουρα την έχεις ακούσει και εσύ τη συγκεκριμένη θεωρία, είναι πολύ διαδεδομένη άλλωστε. Βασίζεται σε δύο κύρια επιχειρήματα και μπορώ να πω ότι και τα δυο έχουν πολύ ισχυρή βάση και με μια πρώτη ματιά κάνουν τη θεωρία να φαίνεται σωστή. Αν όμως σκεφτείς λίγο καλύτερα και τη διατύπωση της θεωρίας, αλλά και τα επιχειρήματά της θα καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά με την εν λόγω άποψη.

Επιχείρημα πρώτο. Η ίδια η φύση της λέξης «μυστικό» υποδηλώνει ότι πρόκειται για κάτι που δε γνωρίζουν πολλοί. Τι σόι μυστικό θα ήταν άλλωστε αν όλος ο κόσμος είχε πρόσβαση σε αυτό; Πρόκειται για κάτι το κρυφό και κρυφό είναι κάτι που γνωρίζουν λίγοι.

Όντως έτσι είναι τα πράγματα. Ωστόσο ένα δικό σου μυστικό, όσο μικρό ή μεγάλο και αν είναι, σου ανήκει και έχεις το δικαίωμα να το διαχειριστείς όπως θέλεις. Μπορεί να πρόκειται για κάτι που δε θέλεις να μάθουν συγκεκριμένα άτομα, αλλά με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω σου θέλεις να το μοιραστείς. Μπορεί ακόμη να ξεκίνησες λέγοντας το σε ένα ή δυο άτομα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου για τον άλφα ή βήτα λόγο να νιώσεις την ανάγκη να το μοιραστείς με κάποιους ακόμη. Με κάποιον μπορεί απλώς να προέκυψε πάνω στη συζήτηση, ενώ με κάποιον άλλον να ειπώθηκε σε μια στιγμή αδυναμίας. Με έναν τρίτο μπορεί να σου ξέφυγε έχοντας πιει δυο ποτηράκια παραπάνω και με έναν τέταρτο να ένιωσες άνετα και να θέλησες να μοιραστείς κάτι δικό σου. Και χωρίς καλά καλά να το έχεις καταλάβει μια ομάδα ανθρώπων γνωρίζει το μυστικό σου.

Εξακολουθεί, λοιπόν, άραγε να θεωρείται μυστικό από τη στιγμή που το γνωρίζουν τόσα πολλά άτομα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ναι! Όσα άτομα και αν το γνωρίζουν, από τη στιγμή που το έχεις μοιραστεί μόνος σου και εφόσον εσύ ο ίδιος εξακολουθείς να το νιώθεις μυστικό, είναι! Η στιγμή που αυτό χαλάει είναι η στιγμή που αρχίζει να διαρρέει σε άτομα που εσύ δεν έχεις επιλέξει. Ή μάλλον για να ακριβολογούμε, εξακολουθεί να είναι το μυστικό σου, απλώς έχει πλέον ακουστεί.

Και κάπως έτσι μπαίνουμε στο δεύτερο επιχείρημα που προβάλει η θεωρία με τα δύο άτομα. Οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να μιλάμε. Όταν, λοιπόν, κάτι το ξέρουν παραπάνω από δυο, από κάπου θα διαρρεύσει. Για κάποιους μάλιστα το «δυο» λειτουργεί και σαν δικλείδα ασφαλείας. Αν κάτι ακουστεί, ξέρεις αυτόματα ποιος το είπε. Αν το ξέρουν πολλοί δύσκολα θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη.

Έχει άραγε βάση το συγκεκριμένο επιχείρημα; Δυστυχώς ναι. Όντως οι άνθρωποι μερικές φορές όντας παρορμητικοί, θέλουμε να μοιραστούμε κάτι που μόλις ακούσαμε. Μπορεί να πέσουμε στην παγίδα να θεωρήσουμε πως αν το άτομο με το οποίο θα μιλήσουμε το θεωρούμε εμείς «απόλυτα έμπιστο» ή «πολύ δικό μας πρόσωπο» τότε το μυστικό είναι ασφαλές. Είναι όμως έτσι;

Το να σου πει κάποιος κάτι δικό του, κάτι το οποίο δε θέλει να μαθευτεί, κρύβει τεράστια ευθύνη κυρίως γιατί σου δείχνει εμπιστοσύνη. Αν ήθελε θα μπορούσε να το έχει μοιραστεί με αυτόν τον «απόλυτα έμπιστο» άνθρωπο αλλά εκείνος επέλεξε να το πει σε εσένα. Πώς θα νιώσει αν μάθει ότι εσύ το μοιράστηκες; Θεωρείς ότι θα μπορεί το ίδιο άνετα να σου εμπιστευτεί ξανά κάτι προσωπικό στο μέλλον;

Μπορεί επίσης να πέσεις στην παγίδα να σκεφτείς ότι αφού το ξέρουν ήδη αρκετά άτομα τότε δεν πρόκειται για κανένα φοβερό μυστικό, αν ήταν δε θα το είχε πει σε τόσους. Αν το μυστικό έχει ήδη ακουστεί μπορεί να σκεφτείς «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και αυτός κρυφό καμάρι» τι πειράζει, λοιπόν, να το πεις και συ κάπου ή ακόμη και να αρχίσεις να το συζητάς με άτομα που το έχουν ήδη ακούσει;

Πειράζει όμως. Επιβεβαιώνοντας ότι και εσύ γνωρίζεις αυτό το «κάτι» και μάλιστα από το άμεσα ενδιαφερόμενο άτομο βάζεις και εσύ το λιθαράκι σου στο να εξακολουθήσει να ακούγεται και να εξαπλώνεται. Προδίδεις και εσύ την εμπιστοσύνη του ατόμου. Άσε, λοιπόν, το τι κάνουν οι άλλοι και φρόντισε να είσαι εσύ σωστός μέχρι την τελευταία στιγμή.

Να θυμάσαι πάντα ότι η εμπιστοσύνη, ειδικά στις μέρες μας δεν είναι κάτι εύκολο. Αν σου δειχτεί φρόντισε να φανείς αντάξιός της. Και αν έχεις ένα μυστικό μη μετράς ποιοι το ξέρουν με αριθμούς, μέτρα το με το πόσους σε αυτόν τον κόσμο εμπιστεύεσαι. Και μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε πείσει ότι το μυστικό σου πλέον δε σου ανήκει, επειδή το έμαθαν πέντε ή δέκα ή πενήντα άνθρωποι αντί για δύο. Ήταν, είναι και θα είναι δικό σου. Διαχειρίσου το, όπως νιώθεις.