Πάρε δύο λεπτά και σκέψου ένα μεγάλο δωμάτιο, γεμάτο με χίλια διαφορετικά κουτιά από παζλ των χιλίων κομματιών. Φαντάσου τώρα πως κάποιος, άγνωστος σε εσένα το ποιος, άνοιξε τα κουτιά ένα-ένα και τα χώρισε στα δύο, δίνοντας από ένα πακετάκι των πεντακοσίων κομματιών σε δύο άσχετους και εντελώς άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους. Ο ένας από τους τυχερούς είσαι εσύ.
Ποιο είναι το ζητούμενο; Η ολοκλήρωση του αλλόκοτου γρίφου. Το χτίσιμο της εικόνας από το μηδέν. Ποιες είναι οι δυσκολίες; Η πρώτη είναι η αυτονόητη. Έχεις μόνο τα μισά κομμάτια, πρέπει λοιπόν να ψάξεις για να βρεις το άτομο, μέσα σε εννιακόσιους ενενήντα εννέα αγνώστους, που έχει το άλλο μισό του δικού σου πακέτου. Δεύτερη δυσκολία είναι πως δεν έχεις δει ποτέ σου το κουτί -εκείνο που έχει πάνω τη φωτογραφία- έλαβες ένα πακέτο στα τυφλά και με αυτό πορεύτηκες, άρα δεν έχεις ιδέα τι εικόνα πρέπει να δημιουργηθεί. Δυσκολία τρίτη και πιο ύπουλη; Τα κομμάτια -σε κανέναν- δεν ήρθαν συναρμολογημένα, πράγμα που σημαίνει πως ουσιαστικά ακόμη κι αν έχεις μπροστά σου το σωστό άτομο, οι πιθανότητες να το αντιληφθείς είναι μικρές. Τι κάνεις λοιπόν;
Όλες οι επιλογές στο χέρι σου. Μπορείς να απλώσεις κάτω τα κομμάτια, να δεις προσεκτικά τα χρώματα και να αρχίσεις να ψάχνεις στο πλήθος ένα σακουλάκι που να σου μοιάζει αντίστοιχο. Άλλη λύση ίσως είναι να ξεκινήσεις να σταματάς στην τύχη αγνώστους ζητώντας να απλώσετε μαζί τα κομμάτια σας και να ελπίσετε παρέα σε κάποιο βίτσιο της Θεάς τύχης ώστε αυτά να ταιριάξουν. Μπορείς ακόμη να παραιτηθείς. Να μείνεις ακίνητος σε μια γωνία περιμένοντας από άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα με τον δικό τους τρόπο, άλλος κοιτώντας το σακουλάκι σου, άλλος ζητώντας να τα βάλετε κάτω κι ένας τρίτος ρωτώντας σε αν σε ενδιαφέρει να λύσετε το παζλ μαζί ακόμα κι αν δεν ταιριάξουν ποτέ οι εικόνες σας. Πιστεύεις πως κάποια από τις παραπάνω επιλογές μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα;
Δε στο αποκλείω, οι πιθανότητες ωστόσο δεν είναι με τη μεριά σου, τα αποτελέσματα δύσκολο να είναι αυτά που θες. Υπάρχει μια κίνηση όμως -ματ θα την αποκαλούσα- που αυτό μπορεί να το αλλάξει και να γυρίσει σε μια στιγμή υπέρ σου το τραπέζι. Ρωτάς ποια; Ας δούμε…
Σαν πολύ να μιλήσαμε για παζλ κι είναι ώρα να αφήσουμε τους γρίφους. Να πούμε στα ίσα για «τα άλλα μας μισά», που με τόση λαχτάρα ψάχνουμε μπας και ολοκληρώσουν μια εικόνα που στην ουσία ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε, ενώ είχαμε τόσα πολλά κομμάτια στη διάθεσή μας. Αλήθεια όμως, γιατί δεν το κάναμε; Γιατί επιλέγουμε και προτιμούμε τόσο ξεκάθαρα να επικεντρωθούμε στα άπειρα κομμάτια που υπάρχουν στα χέρια άλλων και πώς ακριβώς αναμένουμε να λύσουμε τον γρίφο μη γνωρίζοντας τι ακριβώς ζητάμε;
Είναι ελκυστικός ο άνθρωπος που γνωρίζει τι θέλει, όχι από κάποιον σύντροφο μα απ’ τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι ακόμη πιο ελκυστικός εκείνος που ξέρει τι έχει να προσφέρει και ποια είναι τα όριά του. Μπορεί να θέσει τους κανόνες, να ορίσει τα στάνταρ του και να θέσει τον πήχη των προσδοκιών στα σωστά επίπεδα. Ξέρει να απορρίπτει ό,τι δεν του ταιριάζει, να φτιάχνει χώρο για το σωστό άτομο. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή έκανε πρώτα χώρο για τον ίδιο, συνειδητοποίησε πόσο από δαύτον χρειάζεται και κατάλαβε ακριβώς πόσος του έμενε για να παραχωρήσει. Έκατσε ουσιαστικά κάτω με τα πεντακόσια κομματάκια του κι έφτιαξε τη δική του εικόνα. Και πού ξέρεις, ίσως όταν το έκανε να ανακάλυψε πως δεν του έλειπε κανένα μισό. Πως η φωτογραφία ήταν ολόκληρη εξ αρχής και πως ό,τι τοποθετήσει δίπλα της θα είναι για να προσθέσει, όχι να συμπληρώσει. Αυτή δεν είναι η ουσία άλλωστε;
Έχει νόημα να ψάξεις να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις. Όχι σε θεωρητικό επίπεδο μα σε πρακτικό. Βάλ’ τα κάτω εν ανάγκη με μολύβι και χαρτί, γράψε τους στόχους σου, το τι θες απ’ τη ζωή σου, τι εμπειρίες θες να ζήσεις και πόσα να γευτείς. Γνώρισέ σε όπως δεν έχεις γνωρίσει ποτέ κανέναν. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να αντιληφθείς και τι ζητάς από το πρόσωπο απέναντί σου. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να πεις πως «βρήκες όσα έψαχνες», όχι πως ολοκληρώθηκες, μα πως συμπληρώθηκες άρτια.
Είναι ένας γρίφος τελικά οι σχέσεις; Δεν ξέρω να σου πω με βεβαιότητα, μα αν τυχαίνει να ‘ναι τότε για να τον λύσεις πρέπει να ξεκινήσεις απ’ τα στοιχεία που έχεις στα αλήθεια διαθέσιμα κι όχι με αυτά που είναι εύκολα απλώς επειδή δε σ’ ακουμπάνε. Από φόβο μένουμε πίσω, από φόβο λέμε πως ψάχνουμε κάτι που δεν ξέρουμε καν τι είναι. Ώρα να τον αφήσουμε πίσω και να ζήσουμε το συναίσθημα συνειδητοποιημένα και ταυτόχρονα πραγματικά.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
