Τι θα πει ο κόσμος;

«Τι θα πει ο κόσμος; Τι θα πουν οι γονείς; Τι θα πουν οι φίλοι; Η οικογένεια; Οι συνάδελφοι; Οι γνωστοί μας; Οι γνωστοί των γνωστών;» Κάπου μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις έχουν χαθεί κι εξακολουθούν να χάνονται τα πιο δυνατά συναισθήματα. Ή, τουλάχιστον, έτσι έχουμε μάθει να λέμε. Γιατί όχι; Αν το ‘χεις ζήσει, όμως, το ξέρεις κι εσύ. Τα αισθήματα δε χάνονται. Πουθενά δεν πάνε. Μένουν, παραμένουν κι επιμένουν. Οι άνθρωποι είναι που χάνονται ή, μάλλον, τους αφήνουμε να χαθούν.

Κι αυτό γιατί –δυστυχώς– δε λειτουργούμε με διακόπτη, να, σαν τα φώτα του σπιτιού μας, με ένα “on” κι ένα “off”. Κι αν τελικά υπάρξει διακόπτης, τότε σημαίνει πως κάποιος πήγε και τον έδωσε στα χέρια ενός μικρού, φτερωτού, σκασμένου, μωρού, με τόξο, βέλη, φτερά και πάνα, που όταν είναι να πατήσει το “on” είναι ενθουσιασμένο, αλλά όταν έρθει η ώρα για το “off”, εκείνο έχει ήδη βαρεθεί το παιχνίδι με τα κουμπάκια κι αποφασίζει να πάρει κατσαβίδι και σφυρί, να το παίξει Μπομπ ο μάστορας.

Ο διακόπτης καταλήγει διαλυμένος, κι ο σαδιστής μπέμπης χορεύει floss dance πάνω απ’ τα κομμάτια. Και κάτσε εσύ να ψάχνεις σελοτέιπ να κολλάς κομματάκια από διακόπτες και μαζί να κολλάς και τα δικά σου κομματάκια, δηλαδή, που είναι πιο πολλά κι από αυτά του διακόπτη. Το έκανες εικόνα; Εγώ το έκανα πράξη…

Και το έκανα πράξη επειδή κι εγώ σκέφτηκα τι θα πει ο κόσμος, πώς θα το σχολιάσουν οι γονείς, οι φίλοι, η οικογένεια, κι οι γνωστοί. Και, τελικά, έκανα ακριβώς αυτό που μου έλεγε η λογική. Κι όλα καλά, παιδιά… Δεν είπαν τίποτα ούτε ο κόσμος, ούτε οι γονείς, ούτε οι φίλοι, ούτε η οικογένεια, ούτε οι γνωστοί, κανείς δε μίλησε.

Τουλάχιστον όχι γι’ αυτό το θέμα, είπαν όμως για αλλά. Γιατί να σας πω ένα μυστικό; Ο κόσμος πάντα θα λέει. Είτε κάνεις κάτι είτε όχι. Να σας πω κι ένα άλλο μυστικό; Δοκιμάστε UHU για τα σπασμένα, το σελοτέιπ έχει μέτρια αποτελέσματα. Αν αποτύχει κι η UHU, δοκιμάστε να αφήσετε τον χρόνο να τα κολλήσει μόνος του. Κάποια στιγμή, μπορεί και να τα καταφέρει.

Να ξέρετε, όμως, ότι πάντα θα μένει ένα κομματάκι πίσω. Ένα κομματάκι ειδικά αφιερωμένο σε αυτόν τον έναν ή αυτή τη μία, με τον όποιον δεν έμαθες ποτέ το πού θα μπορούσε όλο αυτό να καταλήξει, αν δεν υπήρχε ο κόσμος ή, έστω, αν εσύ έκλεινες τα αφτιά σου και τραγουδούσες «λαλαλά» για να μην του δώσεις σημασία. Άξιζε; Ίσως ναι, ίσως κι όχι, μάλλον όμως δε θα το μάθεις ποτέ, πραγματικά.

Υ.Γ. Αν έχει κάποιος συνταγή για φτερωτό μπουκλωτό μωρό φλαμπέ, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Όχι για ‘μένα. Για μια φίλη.

Ευχαριστώ.