Το «μόνο στις ταινίες συμβαίνουν αυτά» ίσως ισχύει τελικά

Πόσοι εδώ μέσα λατρεύουμε τις ταινίες; Hollywood, Bollywood, ρομαντικές, δράσης, κωμωδίες, αστυνομικές και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Πάμε να βλέπω χεράκια να σηκώνονται.

Προσωπικά δηλώνω φαν έχοντας γράψει αρκετές εργατοώρες μπροστά από μια μεγάλη οθόνη, ταυτιζόμενη με πάθος με τους εκάστοτε πρωταγωνιστές. Παρακολουθώντας τις ζωές τους και ενίοτε προβλέποντας τι θα ακολουθήσει. Και να σας πω κάτι; Συνήθως έπεφτα μέσα στις προβλέψεις μου.

Στην αρχή θεωρούσα πως φταίει που έμπαινα για τα καλά στην ψυχολογία τους, συνδύαζα καταστάσεις και μπορούσα να δω πού οδηγεί το σενάριο. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι μάλλον έφταιγε που τα διάφορα σενάρια, αν τα παρατηρούσες λιγάκι καλύτερα παρουσίαζαν κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους. Κινηματογραφικά στερεότυπα. Υπάρχουν πολλά, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα και προσωπικά τα χωρίζω σε κάποιες κατηγορίες.

Κατηγορία πρώτη και η πιο αθώα απ’ όλες. Η αμίμητη. Τα στερεότυπα αυτά δε θα μπεις στη διαδικασία να τα δοκιμάσεις ποτέ σου κι αυτό απλά γιατί στην πραγματική ζωή θα φαινόντουσαν γελοία. Τρανό παράδειγμα; Έχεις δει άνθρωπο να μιλάει στο τηλέφωνο σε ταινία; Λένε ό,τι έχουν να πουν, καλό-κακό δεν έχει σημασία, και τακ, κλείνουν το τηλέφωνο κύριοι. «Γεια» δε θα τους δεις να πουν ποτέ! Πού πήγαν καλέ οι τρόποι σας; Περιττό να σου πω πως αν με πάρεις ποτέ τηλέφωνο και μου το κλείσεις έτσι μέσα στη μούρη θα θεωρήσω ότι έπεσε η γραμμή και θα σε πάρω πίσω να δω τι έγινε. Αν μου πεις ότι δεν έγινε τίποτα, και τελειώνοντας ότι λες, μου το ξανακλείσεις χωρίς να πεις γεια, ετοιμάσου για φραγή του αριθμού σου μέχρι να μάθεις τρόπους. Κι ας είσαι κι ο Ντι Κάπριο.

Η επόμενη κατηγορία μου είναι επίσης αρκετά αθώα, αλλά δεν ανήκει ακριβώς και στις ακίνδυνες. Είναι πράγματα που όταν τα βλέπεις στην οθόνη είναι υπέροχα. Ρομαντικά, γλυκά, αλλά όταν επιχειρήσεις να τα δοκιμάσεις εσύ, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όσο ιδανικά τα είχες στο μυαλό σου. Σκέψου, ας πούμε, τα φιλιά κάτω απ’ το νερό. Ποσό ρομαντικά είναι όταν τα βλέπεις; Έτσι τα θεωρούσα κι εγώ μέχρι που αποφάσισα να το δοκιμάσω και από πρωταγωνιστές στη «Γαλάζια λίμνη» κοντέψαμε να καταλήξουμε πρωταγωνιστές στο «Ναυαγό» απ’ το νερό που ήπιαμε. Και όχι τίποτα άλλο, δεν ξέρω και ποιος απ’ τους δυο θα έκανε τον Wilson.

Ωραία όλα μέχρι εδώ, αλλά σιγά-σιγά μπαίνουμε στα λίγο πιο επικίνδυνα στερεότυπα. Και λέω επικίνδυνα, γιατί καταλήγουν να παίζουν με τις νοοτροπίες μας και με τις προσδοκίες μας. Συνήθως πρόκειται για στερεότυπα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τα πράγματα μπορούν να είναι ιδανικά, όσες δυσκολίες κι αν φαίνεται να αντιμετωπίζουμε. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Κλασικό στερεότυπο, αυτό του κακού παιδιού. Ο αλήτης που για χάρη αυτού του ενός ατόμου αλλάζει και γίνεται υπόδειγμα. Ο άνθρωπος που ποτέ του δεν ήθελε σχέση, για την ακρίβεια παρουσίαζε αλλεργικές αντιδράσεις στη λέξη και μόνο, αλλά ξαφνικά βρίσκεται στο δρόμο του το άτομο που τα αλλάζει όλα.

Όσο κι αν μισώ να χαλάω συννεφάκια και να γκρεμίζω προσδοκίες, παιδιά, το συγκεκριμένο θέμα θέλει προσοχή! Αν στο δρόμο σου πέσει ένας άνθρωπος ο οποίος ποτέ του δεν ήθελε σχέση, οι πιθανότητες να αλλάξει αυτό επειδή σε γνώρισε δεν είναι με το μέρος σου. Αν ένα άτομο φέρεται χάλια στη ζωή του γενικά και σε όσους τον περιτριγυρίζουν, οι πιθανότητες να φερθεί σε εσένα σωστά καταλαβαίνεις ότι είναι αρνητικές και δε σου λέω ότι φταίει το άτομο. Ίσως αυτό μόνο να ξέρει να κάνει. Εσύ όμως βλέπεις απ’ την αρχή ποιος είναι, τι θέλει και πώς φέρεται. Μην προχωρήσεις ποτέ σε κάτι με το σκεπτικό ότι ο άλλος θα αλλάξει, γιατί καλώς ή κακώς δε ζούμε σε ταινία και το καλό δεν κερδίζει πάντα στο τέλος.

Και μιας και μιλάμε για τέλος, happy end. Το μεγαλύτερο, πιο καλά εδραιωμένο, και πιο επικίνδυνο απ’ όλα τα κινηματογραφικά στερεότυπα. Απ’ όταν ήμασταν μικροί και βλέπαμε παιδικά ακόμη, ξέραμε ότι πάντα στο τέλος ο πρίγκιπας θα σκοτώσει το δράκο, θα παντρευτεί την πριγκίπισσα, θα βασιλέψει σ’ ένα βασίλειο με ευτυχισμένους ανθρώπους και ζωάκια γύρω του και θα ζήσει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα.

Ακόμη κι αν οι ταινίες που βλέπεις δεν είναι πλέον παιδικές, ξέρεις ότι όσες δυσκολίες κι αν έρθουν συνήθως ο πρωταγωνιστής στο τέλος θα μείνει αλώβητος. Θα καταλήξει με το άτομο που τόσο πολύ θέλει, θα πάρει εκείνη τη δουλειά που πάντα ονειρευόταν, θα φτιάξει τις σχέσεις του με την οικογένεια. Θα ζήσει το happy end του. Αυτό περιμένεις. Έχεις αναρωτηθεί όμως ποτέ τι συμβαίνει αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους;

Γιατί όχι, το τέλος ποτέ δεν είναι η στιγμή που είναι όλα ιδανικά. Βλέπεις, μπορεί ο πρίγκιπας να παντρεύτηκε την πριγκίπισσα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξαναχώρισαν ποτέ. Μπορεί να σκότωσε το δράκο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξαναεμφανίστηκε ένας κακός μάγος στο δρόμο τους.

Δε σου λέω ότι δεν υπάρχουν και τα ιδανικά και τα ονειρικά κι ευτυχισμένα, μη με παρεξηγήσεις. Φυσικά και υπάρχουν, κυρίως γιατί το ιδανικό μπορούμε να το φτιάξουμε μόνοι μας με τη στάση ζωής που κρατάμε. Οι ιδανικές στιγμές και εποχές όμως, αυτές κατά τις οποίες είναι όλα ακριβώς όπως τα θέλουμε, δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεσή του.

Μην περιμένεις αυτές λοιπόν για να δηλώσεις ευτυχισμένος.

Βάλε τα δυνατά σου και φτιάξε το happy end σου μόνος σου, ακόμη κι αν είναι ατελές κι ακόμη κι αν πρέπει να καταρρίψεις μερικά στερεότυπα για να το πετύχεις!

The End (;).