Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας εκ φύσεως παρατηρητικοί ενώ υπάρχουν άλλοι εκ φύσεως αφηρημένοι. Αν βάλεις τους μεν σε μια σκηνή εγκλήματος, οι πιθανότητες είναι πως σαν δεύτεροι Σέρλοκ Χολμς θα σου βρουν τον ένοχο βασιζόμενοι στο χρώμα μιας βαλίτσας, ενώ οι δε θα είναι αυτοί που θα πετάξουν μαζί με τα σκουπίδια τους και το όπλο του εγκλήματος και θα μείνουν μετά για ώρες στη σκηνή ψάχνοντάς το. Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία. Εκείνοι που μπαίνοντας στη σκηνή το μάτι τους και η σκέψη τους θα πάει πρώτα στο πόσο το τραπέζι της κουζίνας θα ταίριαζε αυτό στον χώρο τους και μετά θα παρατηρήσουν το όπλο που βρίσκεται πάνω του. Αυτοί με άλλα λόγια που θα παρατηρήσουν κάτι μόνο αν τους κάνει εντύπωση ή αν τους ενδιαφέρει προσωπικά.
Βλέπεις τον εαυτό σου σε κάποια από τις κατηγορίες; Σίγουρα πολύ διαφορετικές, είναι όμως ενδιαφέρον το πώς και οι τρεις μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό και αυτό είναι το ότι όταν ερωτεύονται, όσο ψηλά ή χαμηλά και αν είναι το επίπεδο παρατηρητικότητάς τους, αυξάνεται.
Συνδέεται απότομα η έννοια της παρατηρητικότητας με αυτή της προσοχής και εκείνη με τη σειρά της με την έννοια του ενδιαφέροντος. Ένας μικρός κύκλος, ο οποίος καταφέρνει να μας οδηγήσει αυτόματα σχεδόν στο συμπέρασμα ότι αν ο άνθρωπός μας πάψει να παρατηρεί τις λεπτομέρειες, πιθανότατα έχει κάνει την εμφάνισή της και η αδιαφορία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όχι απαραίτητα.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Γιατί η συμπεριφορά αλλάζει στην πορεία; Επειδή το γνωστό «κάθε αρχή και δύσκολη» όσο κι αν δεν του φαίνεται, έχει και στον έρωτα την εφαρμογή του. Τώρα θα μου πεις, η αρχή είναι το καλύτερο σημείο, το πιο εύκολο απ’ όλα με διαφορά, εκείνο που μας βγαίνει πιο φυσικά και που δε ζητάει προσπάθεια. Πού η δυσκολία σε όλο αυτό; Όντως δεν εντοπίζεται εύκολα, αυτό όμως γιατί κάνει την εμφάνισή της με τη μορφή πρόκλησης. Πρόκληση να γνωρίσουμε τον άλλον όσο καλύτερα μπορούμε. Να μάθουμε κάθε μικρή λεπτομέρεια τόσο στη συμπεριφορά όσο και στην εμφάνισή του. Θέλουμε να δηλώσουμε ότι τον ξέρουμε καλύτερα από τον καθέναν και να το εννοούμε. Δεν κοιτάμε απλώς τον άλλον. Τον σκανάρουμε κανονικά κάθε φορά, ακόμη και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε ούτε εμείς οι ίδιοι. Έρχεται όμως η στιγμή που η βάση δεδομένων μας γεμίζει και αντί για ειδοποίηση για απελευθέρωση χώρου, εμφανίζεται εκείνη που λέει «αποστολή εξετελέσθη». Τον γνωρίσαμε. Η αρχή τελείωσε.
Όταν περάσει αυτή η φάση, τότε και μόνο τότε, αρχίζουμε να δείχνουμε σε ποια από τις τρεις κατηγορίες όντως ανήκουμε. Κι αν ο άνθρωπος απέναντί μας φανεί να ανήκει στην πρώτη ή στη δεύτερη, τα πράγματα είναι απλά. Ούτε ανάλυση ιδιαίτερη χρειάζεται, ούτε καμιά πολύπλοκη εξήγηση υπάρχει. Αν ανήκει όμως στην τρίτη, δείχνοντας να παρατηρεί τρελές λεπτομέρειες για κάποια πράγματα ενώ αδιαφορεί για άλλα, ο προβληματισμός είναι λογικό να αρχίσει να χτυπάει καμπανάκια και να αναβοσβήνει τα κόκκινα προειδοποιητικά λαμπάκια σαν τρελά. Εκεί όμως για να βγάλουμε άκρη, πρέπει να αρχίσουμε να γινόμαστε λίγο πιο παρατηρητικοί και εμείς.
Καμία συμπεριφορά δε δείχνει αυστηρά ένα πράγμα. Αυτό που εσύ βλέπεις για έλλειψη και σε ενοχλεί, ο άλλος μπορεί να το βλέπει σαν το επόμενο βήμα και να το απολαμβάνει. Να το νιώθει σαν οικειότητα και σαν δείγμα ότι η σχέση έγινε πιο ουσιαστική και έπαψε να βασίζεται στα επιφανειακά. Απάντηση λοιπόν στο ερώτημά σου, μπορείς να πάρεις μόνο αν ρίξεις μια ματιά στη μεγαλύτερη εικόνα.
Αντί να περιμένεις να δεις το ενδιαφέρον του συντρόφου σου στο αν παρατήρησε το καινούριο σου μπουφάν ή στο αν σχολίασε το κούρεμά σου, ψάξε για τις άλλες αλλαγές. Αυτές που έχουν να κάνουν με τον χρόνο που σου αφιερώνει και με το αν αυτός είναι ουσιαστικός. Μην αγχώνεις τον άνθρωπό σου για να εντοπίσει συγκεκριμένα τι είναι αυτό που άλλαξε πάνω σου, ψάξε όμως στο βλέμμα του να δεις αν η συνολική εικόνα, του αρέσει. Το ξενέρωμα αυτός που θέλει να το κρύψει μπορεί και αυτόν που δεν τον νοιάζει να το κρύψει, το δείχνει με παραπάνω από έναν τρόπους. Ας αφήσουμε λοιπόν τις λεπτομέρειες και ας ψαχτούμε λιγάκι στα πιο ουσιαστικά.
Καθένας μας προσφέρει μέχρι εκεί που μπορεί και ταυτόχρονα μέχρι εκεί που ορίζει ο χαρακτήρας του. Αν λοιπόν δεις ότι ο χαρακτήρας του συντρόφου σου είναι αυτός που τον κρατάει πίσω από το να δει πράγματα, τα οποία μπορεί εσύ να θεωρείς σημαντικά, τότε μήπως πρέπει να σταματήσεις να αναρωτιέσαι τι σημαίνει αυτό για εκείνον και να σε απασχολήσει λίγο περισσότερο αν η κατάσταση καλύπτει τις δικές σου ανάγκες;
Γενικότερα, ας πάψουμε στον έρωτα να κολλάμε σε συμπεριφορές στερεοτυπικά καθορισμένες και να ψάχνουμε να δούμε κάθε τι που ίσως πηγαίνει στραβά. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας ψάχνοντας για τα όμορφα και ας τους ανοίξουμε έτσι και την πόρτα για να βρεθούν λίγο πιο εύκολα στον δρόμο μας.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
