Η ημέρα που γνωρίζεις από κοντά τον αγαπημένο σου κωμικό, είναι σχεδόν πάντα και η ημέρα που συνειδητοποιείς πόσο πλάκα τελικά, δεν έχει. Η ημέρα που βλέπεις το άτομο που θαύμαζες για την υπομονή του να βρίζει θεούς και δαίμονες, έτσι, επειδή βρέθηκε στον δρόμο του αυτή η μία σταγόνα που έκανε το ποτήρι όχι να ξεχειλίσει αλλά να αναποδογυρίσει, είναι συχνά και η ημέρα που τον κατεβάζεις από την -κάπως εξιδανικευμένη- θέση του βάθρου που του είχες δημιουργήσει. Για την ακρίβεια είναι η ημέρα που αρχίζεις να αμφισβητείς τη δημιουργία του βάθρου σε γενικότερο επίπεδο κι επιλέγεις να κατεβάσεις μαζικά μπόλικα από τα άτομα που είχες τοποθετήσει εκεί. Μικρές στιγμές που έρχονται να πλαισιώσουν, αλλά κυρίως να επιβεβαιώσουν τη φράση “never meet your heros”.
Αν με ρωτάτε, θα πω πως είναι στιγμές που λέω πως θα έπρεπε να την κάνουμε τατουάζ τη συγκεκριμένη φράση στο δεξί μας χέρι, να τη βλέπουμε κάθε φορά που χαιρετάμε καινούριο πρόσωπο και είναι και κάποιες άλλες, που λέω πως πιο απαισιόδοξη ατάκα δεν πρέπει να έχει ξαναματαδεί ο κόσμος μας. Γιατί απ’ τη μία ναι, ενέχει τον κίνδυνο της απομυθοποίησης το να γνωρίσεις κάποιον και να εκτεθείς απότομα στα τρωτά του σημεία. Αλλά απ’ την άλλη, η αίσθηση που αφήνει στη φαντασία μας μια τέτοια συνάντηση είναι παρόμοια με αυτήν που θα μας άφηνε μία με έναν σούπερ ήρωα. Ποιος λοιπόν από εμάς θα έλεγε όχι στο να γνωρίσει κάποιον που έχει φορέσει κάπα;
Ίσως βέβαια αυτή ακριβώς να είναι και η αρχή του προβλήματός μας. Η κάπα. Το υπεράνθρωπο. Και μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι τους βλέπουμε σαν στοιχεία μιας βιτρίνας. Σπάνια να εθελοτυφλούμε τόσο που να θεωρούμε κάποιον «τέλειο» με την έννοια του αψεγάδιαστου. Τους βλέπουμε όμως σαν πρόσωπα που δε μας μοιάζουν πουθενά. Θεωρούμε πως δε μιλάνε όπως εμείς, πως δεν έχουν σχέσεις αντίστοιχες με τις δικές μας, πως αν βρισκόντουσαν μπροστά σε ένα πρόβλημα στο οποίο κάποια στιγμή βρεθήκαμε, θα άνοιγαν μια τσάντα και θα έβγαζαν από μέσα μια λύση, που ίσως να μην ήταν τέλεια, αλλά θα ήταν σίγουρα διαφορετική από όποια κι αν είχαμε σκεφτεί εμείς. Η στιγμή λοιπόν που βλέπουμε αυτόν που θαυμάζουμε λίγο να μας μοιάζει, είναι και στιγμή που αρχίζει η κάθοδος.
Ίσως να ακούγεται λιγάκι ειρωνικό. Θεωρητικά, η ομοιότητα με ένα τέτοιο πρόσωπο θα ήταν, όχι απλώς θετικό μα κάτι του τύπου #goals. Τι πάει λοιπόν στραβά; Η λεπτομέρεια στην κατεύθυνση. Δε νιώθουμε να του μοιάζουμε εμείς, αλλά να μας μοιάζει εκείνος. Κι αυτό για κάποιο λόγο ενοχλεί. Κυρίως, γιατί τον εαυτό μας τον θεωρούμε κάπως κατώτερο της εικόνας που είχαμε στο μυαλό μας για το άλλο πρόσωπο. Είναι λοιπόν λες και υποβαθμίζεται ξαφνικά εκείνο, αφού καθρεφτίζει στοιχεία μας. Τι γίνεται όμως και τι αλλάζει, με όσους θαμάζουμε πολύ κι ας γνωρίζουμε ήδη καλά; Εκεί δεν ισχύει το ρητό;
Όχι! Απλά, λιτά κι απέριττα! Υπάρχουν οι «ήρωες» που επιβάλλεται να γνωρίσουμε. Κι αν πρέπει ντε και καλά να βρούμε κάποια εφαρμογή στο “never meet them” θα λέγαμε πως είναι η εξαίρεση που παίρνει κίτρινο φωσφοριζέ μαρκαδοράκι και μας κάνει να κοιτάμε και να σκεφτόμαστε τον κανόνα λιγάκι περισσότερο. Πρέπει να γνωρίζει κανείς μερικούς από τους ήρωές του, αφού υπάρχουν εκείνοι που θαυμάζουμε θεωρώντας τους τέλειους και οι άλλοι που τοποθετούμε ψηλά όταν βλέπουμε πώς χειρίζονται τις ατέλειές τους. Η πρώτη κατηγορία είναι όσοι θα επιλέγαμε για αφίσα στον τοίχο μας. Η δεύτερη όμως είναι εκείνοι που θα ανακαλέσουμε τελικά στη μνήμη μας κάθε φορά που όλα πάνε κατά διαόλου. Είναι εκείνοι που μας ωθούν να ψάχνουμε καινούριες πτυχές μας με την ίδια μανία που ψάχνουμε τα κλειδιά μας τη στιγμή που βιαζόμαστε να φύγουμε από το σπίτι· αυτά είναι άφαντα κι εμείς καταλήγουμε να ανοίγουμε ακόμη και το ψυγείο. Καταλήγουμε να κάνουμε κινήσεις έξω από τα νερά μας, επειδή κάποιος άλλος, κάποιος που λίγο μας έμοιαζε, τόλμησε επίσης να τις κάνει. Να τους γνωρίζουμε λοιπόν.
Ο κωμικός που τελικά δεν είχε πλάκα, ίσως να είναι εκείνος που θα σου δώσει εντέλει τις πιο σοβαρές μα ουσιαστικές ιδέες. Ο υπομονετικός που κάποια στιγμή έσπασε, είναι ίσως ο ίδιος που θα σε μάθει τελικά να σέβεσαι τα όριά σου. Γιατί κανέναν άνθρωπο δε χρειάζεται να θαυμάζουμε μόνο για ένα πράγμα. Και ναι, η αλήθεια είναι πως προσφέρει ασφάλεια η απόσταση κι αβεβαιότητα η επαφή, αλλά ίσως τελικά να είναι και ανάγκη μας να απομυθοποιήσουμε έναν με δύο ήρωες, προκειμένου να καταλάβουμε ποιοι είναι εκείνοι που στα μάτια μας όντως φοράνε κάπα. Και ποιος από εμάς άραγε θα ήταν αρκετά ανόητος για να αρνηθεί μια τέτοια συνάντηση;
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
