10 σκέψεις μιας λεσβίας μια μέρα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου

Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής, αν μπορώ να περιορίσω τις σκέψεις μου σε 10 βασικά points σχετικά με το περιβόητο νομοσχέδιο. Είναι σαν να μου ζητάς να χωρέσω έναν ωκεανό σε ένα μπουκάλι ειδικά όταν για εμένα προσωπικά εξ αρχής όλο αυτό το σκηνικό είναι ένα συστημικό κενό. Τι θέλω να πω: Από πού κι ως πού πρέπει να έχουμε ανάγκη την ομόφωνη απόφαση υπέρ της υπόστασής μας, κάποιων εκπροσώπων ενός κατ’ επίφαση συνειδητοποιημένου στο σύνολό του λαού, πάνω σε ένα ζήτημα από το οποίο η πλειοψηφία τους πέρασε και δεν ακούμπησε όσον αφορά την πραγματικότητα που βιώνουμε, εμείς, που τυχαίνει να ανήκουμε στην lgbtqi+ κοινότητα; Θα προσπαθήσω ωστόσο να χωρέσω για άλλη μια φορά το χάος του μυαλού μου σε 10+1 βασικά και καίρια σημεία, ώστε να μη γίνω ανεπανόρθωτα κουραστική.

1. Για μένα, τουλάχιστον, αποτελεί απορίας άξιο το γεγονός ότι κάποιοι -όπως είπα ήδη- εκπρόσωποι ενός και καλά συνειδητοποιημένου λαού οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν στην πλειοψηφία τους με την πραγματικότητά μας, κλήθηκαν να αποφασίσουν για το δικαίωμά μας στην αγάπη, τον κοινή συναινέσει έρωτά μας, τη συν-ύπαρξή μας, τα συναισθήματά μας.

2. Ας δεχτούμε πως κάτι τέτοιο έπρεπε επιτέλους να γίνει ώστε να καθιερωθούν πλέον τα δικαιώματά μας πρακτικά κι απέναντι στο κράτος. Το πόσο εξευτελίστηκε η υπόστασή μας, όμως, ώσπου να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, από τον κάθε άσχετο άνθρωπο εκεί έξω που θεωρεί ότι μπορεί να έχει γνώμη για το ποιον ή ποια θα αγαπάμε μόνο βάσει προσωπικής αισθητικής και στερεοτύπων, είναι τουλάχιστον κακοποιητικό.

3. Διότι πώς θα σας φαινόταν αγαπητοί στρειτ συνάνθρωποι αν είχαμε εγώ και κάποιοι ακόμη ξέμπαρκοι άνθρωποι εδώ έξω, την εξουσία να ορίσουμε τη συναισθηματική και -τονίζω- πάντα κοινή συνενέσει ερωτική/συντροφική σας ζωή με κάποιο νομοσχέδιο που θα όριζε το αν εσείς θα μπορούσατε να σταθείτε επάξια με τους γκέι σε αυτήν την κοινωνία;

4. Προσπαθώντας να μην καταλήξω αφοριστική, ωστόσο, ας πούμε ότι θα ήθελα να ευχαριστήσω για τα αυτονόητα όσους ανθρώπους μέσα στο κοινοβούλιο, στήριξαν την ύπαρξή μας. Ενώ επαναλαμβάνω, επίτηδες, πως δε θα έπρεπε καν να χρειαζόμαστε οποιουδήποτε είδους στήριξη τέτοιας φύσεως για όσα αφορούν τη ζωή μας, η οποία δεν επηρεάζει στο ελάχιστο πρακτικά τις ζωές των υπολοίπων ανθρώπων.

5. Η χθεσινή βραδιά είχε μια αίσθηση δικαίωσης και μουδιάσματος, για όλους εκείνους που πάλευαν έχοντας «αόρατους» ανθρώπους στο πλευρό τους για μια ίση μεταχείριση από το κράτος. Που ένιωσαν πως δε διαφέρουν από εσένα όσον αφορά τον δέκτη της αγάπης τους. Κι αυτό είναι ρομαντικά όμορφο, αν το σκεφτείς.

6. Τυχαίνει να έχω γεννηθεί γυναίκα ομοφυλόφιλη. Κοινώς λεσβία. Ξέρω ήδη ότι πιθανότατα κάτω από το παρόν άρθρο θα βρεθούν πολλοί/ες να ξεσαλώσουν βαφτίζοντας την επιλογή μου να στηρίζω ανοιχτά την υπόστασή μου, προπαγάνδα. Μα κι αυτό από μόνο του, τι θα έπρεπε να μας διδάσκει, άραγε; Αμφισβητήθηκε ποτέ η ειλικρίνεια των συναισθημάτων των στρέιτ ανθρώπων, ακόμη κι αν πολλοί από αυτούς έχουν αποδειχτεί με εγκληματικά πολλούς τρόπους ανίκανοι να στηρίξουν όντως την αγάπη; Και τι σημαίνει, αναρωτιέμαι, το «σε λίγο θα μας ζητάτε και…»; Ποιοι είστε εσείς που σας ζητάμε;

7. Παραδέχομαι πως αυτό το κείμενο το ξεκίνησα όσο ακόμη η συνεδρίαση στη βουλή για το νομοσχέδιο που επρόκειτο να καθορίσει τα πρακτικά δικαιώματά μας απέναντι στο κράτος, ήταν σε εξέλιξη. Κι όσο περνούσε η ώρα, αντί να νιώθω αγωνία ή χαρά, ένιωθα παράπονο, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω.

8. Η ενσυναίσθηση που απαιτείται από τα μέλη μιας κοινωνίας η οποία θέλει να αυτοαποκαλείται δίκαιη, όταν προκύπτουν θέματα όπως αυτό, είναι που σώζει απ’ τα σκοτάδια. Το δικαίωμα δηλαδή μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων του συνόλου που τυχαίνει να διαφέρουν από την πλειοψηφία χωρίς πρόθεση να βλάψουν τους γύρω τους, στο να υπάρχουν και να λειτουργούν όπως τα υπόλοιπα μέλη της.

9. Όταν ακούστηκε το αποτέλεσμα, ήταν για δέκα δευτερόλεπτα σαν να γεννήθηκε μέσα μου ένας φόβος για το αν όντως θα μπορέσει να τεθεί σε ισχύ. Μου ακούστηκε σαν ψέμα κι αναρωτήθηκα αν ήταν κι άλλοι σαν εμένα, που η χαρά τους είχε περισσότερο άγχος μέσα της, παρά ανακούφιση.

10. Θα κλείσω (σχεδόν) με ένα ρητό: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.» Ποια είναι η παγίδα; Στο ότι, όπως έχει δείξει ως τώρα η ιστορία, τις περισσότερες φορές η απαίδευτη μερίδα της όποιας κοινωνίας, μπερδεύει κατά βούληση την ουσία αυτού του αποφθέγματος, με την ανάγκη της να επιβάλλεται σε ό,τι δεν της μοιάζει, μόνο και μόνο επειδή έχει προνόμιο. Ας μην επικαλούμαστε τη Δημοκρατία κατά πώς συμφέρει τις δικές μας προσλαμβάνουσες, γιατί η Δημοκρατία εξ ορισμού δε θα μπορούσε ποτέ να είναι προκατειλημμένη.

Κλείνοντας επιτέλους κάπου εδώ τις 10 σκέψεις μου πάνω σε αυτό το επίκαιρο θέμα που θίχτηκε επιτέλους πρακτικά και στη χώρα μας, να πω το εξής: Αν θέλουμε κάποτε να γίνουμε όντως άνθρωποι με ενσυναίσθηση καλό θα ήταν να εστιάσουμε πρώτα στις καμπούρες μας σαφώς κι έπειτα στην προάσπιση των δικαιωμάτων όσων συνανθρώπων μας δε μας βλάπτουν, αλλά μπορεί απλώς να χαλάνε διαφέροντας την αισθητική και τη ζαχαρένια μας. Μα κι αν δεν το κάνουμε, ξέρει η ζωή και το φέρνει από μόνη της, έστω κι αργά.